Onze eerste en plechtige communicanten verzorgden zaterdag de laatste eucharistieviering in ons huidig kerkgebouw. Het was echt een ontroerend moment. Proficiat aan al die jonge kinderen en hun ouders. Nu wordt het wachten tot het gemeentebestuur een aannemer vindt voor de opsplitsingswerken aan onze kerk. Hopelijk duurt dit niet al te lang meer want een gebouw dat niet gebruikt en verwarmd wordt, heeft snel te lijden van de tand des tijds. Het bisdom is akkoord met ons initiatief, de kerkfabriek is onze beste supporter en gelukkig blijken reeds een paar aannemers geïnteresseerd…dus goede hoop maar. Niet enkel onze kerkgangers maar ook onze verenigingen en de school hunkeren naar een goed onderkomen. ’t Klokske was als noodoplossing voor zo’n tien jaar gepland. Het zijn er ondertussen 34 geworden. Wie herinnert zich nog het memorabele jaar 1983? Het toen reeds afgedankte schoolgebouwtje uit de barakken in Menen werd door Georges Messiaen aangekocht, Pasterke Pollet stelde zijn tuin ter beschikking als bouwplaats. Al het rollend materiaal van de firma Douterloigne (chauffeur inbegrepen) werd gemobiliseerd en wij allemaal, mannen, vrouwen en een nieuwsgierige beenhouwer die voor de drank zorgden, begonnen aan de wederopbouw. Elke zaterdag was het “alle hens aan dek”. Tijdens de week zorgden enkele getrouwen zoals Frans Truyen en Daniël Gevaert voor de fijnere klusjes. Ikzelf was de ganse week zoet met het ronselen van de juiste vakmannen. Metsers, loodgieters, timmerlui, elektriciens…iedereen van de Heirweg passeerde de revue. Niemand ontsnapte de dans. Ook de vrouwen staken graag een handje toe…schilderen, gordijnen naaien…noem maar op. Het eerste Klokskesweekend betekende de start van een jaarlijks feest ten voordele van…uiteraard ’t Klokske. Het gebouwtje heeft nu wel zijn beste tijd gehad. De speldoorn is voor kleine bijeenkomsten zoals bestuursvergaderingen van Femma en de Were Di-kaartingen niet meteen de gezelligste locatie. Meer dan tijd dus voor een beter alternatief.
