SOS STUDENT@HOME

‘Geniet ervan, voor je het weet zijn ze groot!’ Hoe vaak hoorden we dit niet de voorbije achttien jaar? En – laat ons eerlijk zijn – hoe vaak hebben we deze wijsheid niet even clichématig maar welgemeend doorgegeven aan kersverse ouders of jongere collega’s?

Valt het genieten dan stil als ze groot zijn? En wanneer valt het kantelpunt te verwachten?

Terugdenkend aan de waarschuwingen van de voorbije maanden, besef ik dat ik zowat een jaar geleden in de ‘gevarenzone’ terechtgekomen moet zijn. Opeens had iedereen het over het lege-nest-syndroom dat op de loer lag en dat me zou overvallen als dochterlief het huis verlaat op zondagavond om pas op vrijdagavond een valies vuile was in de keuken neer te ploffen. Nu, enkele maanden na de start van het hoger onderwijs en midden in de eerste blokperiode, blik ik samen met enkele lotgenoten terug op de manier waarop we samen met onze zonen en dochters de overgang van het secundair naar het hoger onderwijs ervaren hebben.

Eén geruststellende gedachte valt daarbij direct op. Het genieten hield niet op. Het kreeg in de loop van de jaren wel een ander gezicht. Het romantische genieten van de vredig slapende baby is schokvrij en heel langzaam geëvolueerd naar het genieten van intense, boeiende gesprekken met een jongvolwassen dochter of zoon. We werden een bondgenoot in hun zoektocht naar een goede studiekeuze. Leerkrachten en CLB maakten hen wegwijs in het enorme aanbod van richtingen die het hoger onderwijs biedt. Zij wezen hen op noodzakelijke voorkennis, op studiemotivatie, vereiste capaciteiten en andere aspecten van deze belangrijke stap. Van ons, ouders, willen onze kinderen vooral horen of we hen een gelukkige toekomst zien opbouwen vanuit die bepaalde keuze. ‘Mama, waar ben ik goed in?’, ‘Zie je mij voor een klas staan?’, ‘Zou ik een gelukkig gezinsleven kunnen uitbouwen in combinatie met die job?’, zijn dan ook vragen waarmee ze thuis afkomen. Als ouders zijn we expert in het kennen van hun sterke kanten en hun valkuilen. Ze verwachten heel terecht dat we hun talenten zien en dat we hen coachen in hun zoeken naar wat ze belangrijk vinden in het leven. Deze zoektocht vraagt tijd. De eerste vragen kwamen dan ook al vaak in het vijfde middelbaar naar boven.  Tijdens hun laatste jaar ontgroeiden onze kinderen langzaamaan het secundair. Ze vonden antwoorden op hun keuzevragen en hun toekomstplannen kregen vaste vorm.

En dan… komt die andere vraag. ‘Wààr studeer ik volgend jaar?’ Voor de student-in-spe is dit een erg belangrijk aspect van de keuze. Kies ik voor een grote studentenstad? Hou ik meer van geborgenheid? En vooral: ga ik op kot? In een aantal gevallen laten praktische overwegingen niet veel opties open. Toch is het thuis of op kot studeren in veel gezinnen een cruciale vraag. Als je kind op kot gaat, dan laat je het – opnieuw – wat meer los. Daarin ben je wel al geoefend. Je vertrouwde je oogappel de voorbije jaren toe aan de onthaalmoeder of crèche, de kleuterklas, de lagere en later de secundaire school. Nu ze een hele week de deur uit zijn, maak je echter minder deel uit van hun doordeweekse activiteiten. Je hoort de verhalen niet of met vertraging. Pa en ma willen niet betuttelen, maar stiekem checken ze bij mekaar of er geen sms’je kwam. En ja, zelfs de stoere kotstudent dankt de sociale media voor de vlotheid waarmee hij – indien gewenst - contact met het thuisfront kan leggen. Anderzijds zorgt de afstand in de week ervoor dat je bewuster omgaat met de weekendtijd. Je past je ritme aan, zorgt ervoor dat je op vrijdag- en zondagavond zeker samen kunt eten, maakt extra tijd vrij. We merken dat onze weekendgasten de huiselijke sfeer weten te appreciëren en ze laten dat ook dankbaar blijken. We verliezen minder energie in futiliteiten en hebben meer aandacht voor quality time. Zo vertrekken onze studenten op zondagavond uitgerust en met volle moed het kotleven weer tegemoet.  En ja … de klassieke diepvriespotjes vinden nog altijd een plaatsje in de bagage. Onafhankelijkheid kent zijn grenzen!

Na de eerste weken vol bijhorende studentenverhalen verschijnt onvermijdelijk ergens midden november de eerste examenregeling op het digitaal platform. Dan komt het besef dat de volgende kerstvakantie thuis anders zal ingevuld worden dan de vorige jaren. Je plant de kerst- en nieuwjaarsdagen en maakt afspraken over familiebezoeken en uitstappen. Dit jaar kijk je samen hoe je dit kunt afstemmen op de studieplanning. Hoe druk de blokkalender ook is, op Kerstmis primeert het samen vieren in familiekring. Geen haar op het studentenhoofd dat daaraan twijfelt! Oudejaarsavond vraagt ook om de nodige feeststemming; hét ontspannend moment bij uitstek, een laatste duik in volle plezier vooraleer de examenstress komt opzetten. Ook de rest van het gezin kan niet om de nieuwe examenregeling heen. Uiteraard is de aanpassing anders als er al oudere kinderen zijn of net nog jongere broers of zussen. Soms is het kot een rustiger omgeving om te studeren. Facebook en andere digitale kanalen zorgen dan voor het nodig contact met thuis. Wie thuis studeert, kan rekenen op de catering! Lievelingseten klaarmaken, zorgen dat er van alles in huis is om op tijd en stond een gezond hapje te serveren, de uren aanpassen aan het tempo van de student, … Zo proberen we onze schatten te helpen want finaal moeten zij de pakken verwerken. De tijd dat we inhoudelijk konden steunen is meestal definitief voorbij. Onze taak is er echter niet minder op geworden. We vangen de frustraties op als het niet snel genoeg vooruit gaat, troosten na een tegenvallend examen, proberen paniek te counteren. Samen een wandelingetje maken doet deugd, voor student en ouder! Zelf rustig blijven en hen aanmoedigend wijzen op hun sterktes is de boodschap.

We hopen samen met hen op een goede afloop. Wat er ook komt, we willen vooral dat ze weten dat we hen ten allen tijde graag zien. Daarom hebben we, hoe vreemd het ook moge klinken, ja ook in deze kerstvakantie genoten van onze grote zoon of dochter. We zijn fier op de jong volwassenen die ze geworden zijn en willen vooral dit gevoel koesteren in deze drukke blokperiode.