Zomaar een dag
Ik geef het toe, wij hebben al jaren een ‘nepkerstboom’. Ooit hadden we er een ‘echte’. We vergaten die steevast water te geven. Toen de boom toch eens een flinke scheut water kreeg, kwam de kluit los uit de pot, kieperde de boom om en waren onze kerstballen in duizend stukjes.
Een nepkerstboom voor ons huisgezin dus. Hoe onnatuurlijk en verwaaid hij er ook uitziet, deze boom is al jaren onze trouwe bondgenoot tijdens de kerstperiode. Het is een soort van stille getuige van hoe het er bij ons op dat moment aan toe gaat. Ik vraag me af wat de boom zou zeggen indien ik eens een babbeltje met hem zou slaan. Misschien iets in de trant van:
“Ik vind het best schattig wat jullie kinderen de afgelopen jaren in mijn takken hingen: zelf ineengeknutselde kerstsymbolen, allerhande kleurrijke linten en pluimpjes. Ik luister als jullie het kerstverhaal vertellen aan de kinderen.
Ik hoor jullie vragen wat het Kerstkind dit jaar mag brengen.
Ik hoor verlangens van meer tijd voor elkaar, meer geduld, meer humor.
Ik hoor jullie ook vragen wat jullie zelf aan het Kerstkind willen geven.
Ik beluister jullie voornemens om te werken aan meer verbondenheid en solidariteit.
Ik glimlach als jullie met de kinderen en enkele mensen van de Arkgemeenschap samen kerstliedjes zingen. En o, hoe ontroerend is het om de nieuwjaarsbrieven te horen voorlezen!
Maar ik zie ook dat Kerst best wel moeilijk kan zijn. Ik zie dat jullie verdriet hebben omdat jullie in deze periode mensen moeten missen. Ik zie dat het voor jullie een gedoe is om in deze drukke periode nog rustmomenten in te bouwen. Ik zie dat jullie weleens gestresseerd in de keuken staan als de hapjes niet op tijd klaar zijn. Ik zie dat jullie soms schipperen tussen verschillende familiale verwachtingen.
Kerst: mooi en moeilijk tegelijk. Voor gezinnen een hele uitdaging!”
Sylvie
