Interview met afscheidnemend deken Wilfried Van Wilder
Ook met pensioen graag nog iets om handen
- Beste Wilfried, We hebben je iets meer dan 18 jaar mogen kennen als deken en pastoor in Eeklo. Blik je nog even iets verder terug in je pastorale opdrachten?
In juli 1970 werd ik aan de overkant van de Leie, nl. in Sint-Martens-Latem, onderpastoor benoemd. Een korte tijd want eind 1972 zond de bisschop mij naar de Sint-Bernadetteparochie op het drielandenpunt Gent, Sint-Amandsberg, Oostakker. Daar was ik negen jaar en toen stuurde men mij als onderpastoor naar de Sint-Laurentiusparochie in Zelzate. In december 1992 stuurde bisschop Luysterman mij naar Zomergem om er pastoor-deken te zijn. Opnieuw werden dit negen mooie jaren. In januari 2002 reed de verhuiswagen naar Eeklo. Daar was ik tot 2016 pastoor-deken in het oude dekenaat Eeklo en vanaf augustus 2016 pastoor-deken van het nieuwe dekenaat Eeklo.
- Binnenkort ben je 50 jaar priester. Welke activiteiten uit je priesterleven waren voor jou de meest bijzondere?
De belangrijkste activiteiten voor mij zijn diegene waarin ik het meest priester mocht zijn: het vieren van de eucharistie en het toedienen van de sacramenten, het verkondigen van Gods goede boodschap in homilie en catechese, en het op weg gaan met mensen in momenten van vreugde en verdriet, hoop, rouw. Vooral het nabij zijn van mensen die ziek zijn of stervend heb ik altijd heel belangrijk gevonden. Ik vind dat ik dat veel te weinig heb kunnen doen vanwege alle andere opdrachten. Daarom ben ik blij dat ik nu in het woonzorgcentrum Leiehome mag meedoen.
- Binnenkort verhuis je dus naar Baarle-Drongen en word je ook ingeschakeld in de pastoraal in wzc Leiehome. Vanwaar deze keuze?
Na vijftig jaar als parochiepriester te hebben gewerkt, heb ik van de bisschop de toelating gekregen om mijn rustpensioen aan te vragen. De pastoor van de parochie De goede Herder (Patrick De Baets, één van mijn oud-onderpastoors), die hiervan op de hoogte was, kende mij genoeg om te weten dat ik ook op pensioen nog graag iets om handen zou hebben. Hij bracht mij in contact met de directie van Leiehome. Van hen krijg ik de kans om mij als meewerkend priester in te schakelen in de pastorale dienst onder leiding van Hilde Van Hauwaert.
De bedoeling is dat ik daar in augustus kan starten. Mijn rol zal er hopelijk kunnen in bestaan de mensen individueel luisterend en bemoedigend nabij te zijn. Doch vanwege de pandemie is het nog wat afwachten of dat kan. Dus duimen en bidden dat die coronatoestanden vlug voorbij zijn.
- Ben je eigenlijk vertrouwd met de pastoraal in een woonzorgcentrum? En wordt dit dan een voltijdse opdracht?
Ja en nee. In de parochies waar een rustoord was, ben ik altijd ingegaan op vragen die mij vanuit het rustoord gesteld werden (vieringen, ziekenzalvingen enz.). Maar dat was natuurlijk geen persoonlijke begeleiding. Dat laatste moet ik nog veel leren.
Laat ons zeggen dat ik het als mijn voornaamste opdracht beschouw. Veel hangt ook af van wat de pastorale dienst van mij vraagt. En ik ben natuurlijk op pensioen. Tegen de klok werken zit er dus niet meer in. Dat zou trouwens ook niet meer gaan. Bovendien mag de pastoor van Drongen ook wel eens een beroep doen op mij indien nodig.
Ik zal ook niet wonen in Leiehome. Ik huur een huis van het bisdom (Baarleveer 1) en heb nu al het gevoel dat ik er graag zal wonen. Als ik mij met het veer laat overzetten ben ik ineens vijftig jaar jonger want de Baarle-Frankrijkstraat in Latem hoorde bij mijn wijk destijds.
- Nog eentje tot slot… Welke ervaringen uit ons plaatselijk parochieleven neem je als meest positieve herinneringen mee naar Drongen?
De keren dat ik mensen echt kon tot steun zijn, de keren dat we met koren Gods lof konden zingen in repetities en vieringen, kooravonden, orgelwijdingen, de intense vieringen in de Goede Week waarin we parochie waren op zijn best, de keren dat we na moeilijke vergaderingen toch tot oplossingen kwamen, de keren dat we met parochies een stapje dichter bij mekaar kwamen, de keren dat wij bij zieken, thuis of in een wzc de ster gingen zingen, de keren dat ik door de polders kon fietsen, de keren dat ik op mijn bidkamertje al mijn parochianen ter sprake bracht bij Onze Lieve Heer.
Met Paulus (Filippenzen, 1,3.9-10) besluit ik:
Ik dank mijn God telkens als ik u gedenk, altijd bij al mijn gebeden voor u allen….En dit is mijn bede: moge uw liefde steeds meer toenemen in helder inzicht en fijngevoeligheid om te kunnen onderscheiden waar het op aankomt.
En nog een vraagje dat ik van Paus Franciscus leerde: vergeet mij niet in uw gebed.
- Van harte dank, Wilfried: voor dit interview, maar veel meer nog voor je engagement van vele jaren in Gods akker in het Meetjesland!
