Enkele maanden geleden vroeg vicaris Albert mij om eens langs te komen. Ik had de ervaring dat wanneer je bij een vicaris geroepen wordt, dit niet zonder gevolg is voor je verdere leven. Ik herinner me nog levendig het gesprek dat ik in 2004 had met de toenmalige vicaris Paul Van Puyenbroeck die, met een plan van de streek in de hand, meedeelde dat ik vanuit mijn klooster in Gent in het Meetjesland mocht gaan helpen. Eigenlijk was ik daar toen op uit omdat de parochiepastoraal mij altijd aantrok.
Verscheidene jaren pendelde ik tussen Gent en de toenmalige Grenskant. Ik trof daar toen reeds een mooi samenwerkingsverband aan. Zes kleine parochies die intens samenwerkten en op elkaar inspeelden. Pastoor was toen Eric De Leenheer. Mooi van hem vond ik toch dat hij mij graag verantwoordelijkheden gaf. Zo was ik bijvoorbeeld verantwoordelijke voor de eerste communies. Die waren toen reeds zoals ze nu zijn op liturgisch vlak: op kleine schaal, zonder veel toeters en bellen, trouw aan de liturgie van de dag. De ‘liturgische hervorming’ was nog maar pas gebeurd. Ik herinner me nog levendig dat ik samen met een jonge leerkracht van de school van Bentille als gastvrouw een ouderavond mocht verzorgen. Toen waren het nog alle ouders van de hele Grenskant die samen kwamen. Ik werd toen echt voor de leeuwen geworpen omdat ik de nieuwe werkwijze toch nog wat moest verdedigen. Er waren kritische ouders bij, maar uiteindelijk bleef iedereen toch beleefd.
Verder waren er ook de weekendvieringen en uitvaarten. Rouwbegeleiding in voorbereiding tot een uitvaart lijkt me heel zinvol in een voorgangersleven. De uitvaart van twee jonge kinderen op een maand tijd zal ik ook niet vergeten. Ik blijf de ouders een warm hart toedragen en heb nog contact met hen. Die eerste jaren waren er ook veel huwelijken: dertig in getal. Ik deed er veertien met alles erop en er aan…op één jaar. Er zijn nog echtparen van toen die ik nu nog ontmoet.
Ondertussen was ik nog wel in het klooster bij de PP. Karmelieten. In de loop der jaren werd ik daar novicemeester en daarna vicaris-provinciaal. Noodgedwongen heb ik me toen wat moeten terugtrekken van de parochies. Ik kwam nog enkel tijdens de meeste weekends en soms voor een uitvaart. Die jaren waren wel vruchtbaar al was het maar omdat ik toen als overste boeiende reizen heb gemaakt, internationale vergaderingen in Bosnië, Spanje, Malta, Madagaskar… De opleiding van de jonge broeders was wel geen sinecure. Maar ik ben toch fier op het feit dat enkelen van hen het toch ver geschopt hebben. Het was ook de periode dat ik vele conferenties mocht geven (die ik onlangs nog heb teruggevonden bij het ruimen in voorbereiding op mijn verhuis).
Daarna was het wat rustiger in het klooster, maar ik merkte dat de microbe om me volledig aan de parochie en het bisdom toe te wijden de overhand kreeg. Het evenwicht tussen een goed kloosterleven en een mooie inzet voor de parochie was altijd moeilijk geweest om te bewaren. Daarom vroeg ik in 2014 om me volledig te kunnen inzetten voor het bisdom. De bisschop vond het nog het best om naar Eeklo te gaan wonen ‘omdat ze me er toch al kenden’. En na het heengaan van Rik Merens werd ik naar Kaprijke gezonden. In die tijd was de samenwerking met Eeklo al veel intenser en kwam ik eigenlijk al overal.
Ik schreef in het begin dat vicaris Albert mij op de koffie had gevraagd. Hij deelde me mee dat er een grote nood was in Sint-Niklaas met zijn vele inwoners. Na een tijd van overweging heb ik ja gezegd. Als God roept moet je gaan. (Dat heeft onze deken Dick ook gedaan. Gelukkig, anders was hij hier niet.) Hopelijk heb ik hier toch iets kunnen betekenen in die jaren. Moeilijk was wel het feit dat velen mij in het Noorden als hun pastoor zagen, als bondgenoot die het voor hen opnam. Dat was begrijpelijk. Ik kwam er immers al zo lang en was tot slot van rekening parochieadministrator voor die regio. Dat heeft wel wat spanningen gegeven. Toch hoop ik dat ook ik mijn steentje heb kunnen bijdragen aan een nieuw samenwerkingsverband, de Claraparochie. Ik dank allen met wie ik die jaren mocht samenwerken. Ik bid ook voor hen omdat ik hen een warm hart toedraag en wens de Claraparochie een mooie, vurige toekomst toe.
Hopelijk zie ik jullie nog terug in de afscheidsviering te Kaprijke op zaterdag 30 juli om 18 uur.
Van ganser harte verbonden in gebed,
Pr. David Willems
