#Homilie van priester-deken Dick Den Blauwen
Dierbare zusters en broeders,
het feest dat wij vandaag vieren, doet ons kijken en opkijken naar Maria (kijk nu nog maar eens naar dat mooie Mariabeeld dat door één van onze parochianen werd gemaakt). De liturgie zegt ons vandaag dat zij in de hemel is. In 1950 werd door paus Pius XII (die sommigen onder u nog gekend hebben) het dogma afgekondigd dat Maria in de hemel is met ziel en lichaam. Naar dit feest werd ook deze kerk genoemd. Waarom werd zij nu ten hemel opgenomen? Misschien denken we dan: “Ah, dat is toch vrij simpel… zij was toch de moeder van Jezus!”
Maar dat is niet de echte reden, het heeft veeleer te maken met de manier waarop zij moeder is geweest! Zij heeft Jezus niet alleen op de wereld gebracht en dan gezegd: “Voor mij zit het er nu op!”. Verre van… zij werd een trouwe gelovige, zij werd Jezus’ trouwste volgeling, tot onder het kruis! En net zoals Jezus geloofde zij dat God een God-met-ons-is die met elke mens verbonden wil zijn, uit liefde!
Dit brengt ons bij haar mooie lofzang die wij daarnet mochten beluisteren: het is haar geloofsbelijdenis! Zij gelooft ten diepste in een God die aandacht heeft voor de kleine mens, die barmhartig is voor de zwakke en verloren gelopen mens, die de mens die honger heeft, wil voeden en die de rijken (diegenen die zelfvoldaan zijn) wegzendt met lege handen!
Het Magnificat, dierbare mensen, is vanuit Maria’s standpunt bekeken: een geloofsbelijdenis… in de God van het Verbond!
Maria is ten hemel opgenomen en wij geloven dat dit ook eens onze toekomst zal zijn. Maar Maria zit daar nu niet devoot te wachten op de bloemen die wij haar brengen en op de wees gegroeten die wij bidden. Op zich is dat niet verkeerd, natuurlijk, maar wat zij het meest verlangt, is dat wij in het voetspoor zouden treden van haar Zoon én dat wij God ruimte bieden / kansen geven in ons leven! Zo’ n levenshouding is wellicht de mooiste Mariaverering!
Kerkgebouwen werden naar Maria genoemd en er ontstonden heel wat bedevaartsplaatsen! Goed dat dit gebeurd is! Maar op elke plaats waar Maria vereerd wordt, nodigt zij de pelgrim uit om de weg te gaan van Jezus en om heel bewust te kiezen voor de God van het Verbond.
Die gedachte moge ook centraal staan, wanneer wij afscheid nemen van een kerkgebouw als plaats om te vieren, concreet dit kerkgebouw. Is dat jammer? Laten we eerlijk zijn! Ja! Is het een ramp? Neen!
Het kerkelijk landschap is nog altijd in evolutie. En op dat punt is het zeker niet windstil! Ook hier dicht bij ons… Met het afscheid van collega Willy uit Lievegem dat voor de deur staat, zal de puzzel ongetwijfeld moeten opnieuw gelegd worden… (we zijn er trouwens volop mee bezig).
Is dat jammer dat er geen priester meer is die Willy full-time kan vervangen? Laten we eerlijk zijn… Ja! In 1985 ben ik naar het seminarie gegaan, niet vanuit de gedachte: “Hoe meer parochies, hoe liever…”
Is het een ramp? Mocht Maria nu het zelf kunnen zeggen, ze zou zeggen: Neen!
Veel erger zou zijn dat dit nu een reden zou zijn om afscheid te nemen van wat zij altijd heeft behartigd, nl. in Jezus’ voetspoor treden en te blijven vertrouwen op de God van het Verbond. Net zoals Marleen Van der Mast verwijzen we nu ook naar het openingslied: “Door zijn genade zullen we opnieuw Kerk zijn.”
Dierbare zusters en broeders, sommigen hebben het van dichtbij gevolgd: men heeft veel werk gehad om de toren aan deze kerk te verwijderen… Men had het duidelijk onderschat! ’t was ne taaien… Maar we stellen vast dat de “torenmentaliteit” bij veel gelovigen ook taai is…
“Geen mis meer in onze kerk… Amai, zeg!”
“Weer van uur veranderen…”
“Moet ik vanaf nu lector zijn in een andere kerk? Mij niet gezien”
En die lijst is bijlange nog niet af. Is dat jammer dat dit allemaal moet gebeuren? Laten we eerlijk zijn: Ja! Is het een ramp? Neen! Van Maria leren we dat in ons geloof geen toren centraal staat, maar wel haar Zoon en de God van het verbond… én de gemeenschap die daaruit voortvloeit!
“Laten we samen werk maken van een liefdevolle Kerk in de Claraparochie”, was de laatste zin die Marleen daarnet uitsprak. Ja, dat zou mooi zijn. We mogen af en toe toch nog wel eens dromen! En met een knipoog naar het koor… Zou het niet mooi zijn mochten we dit koor nog op andere momenten mogen verwelkomen en dus liefst niet bij het sluiten van een volgende kerk?!
Dierbare zusters en broeders, van harte een zalige hoogdag gewenst met de diepe wens dat we met Jezus en met God mogen verbonden blijven, zoals Maria… en samen staan we sterk. Amen.
