Mijmeringen uit de Kerkstraat in tijden van corona

Sint-Jozef

En laat mij daar nu juist mee beginnen op 19 maart, feestdag van de heilige Jozef, patroon van de Kerk, patroon van de goede dood, patroon van zoveel. Van paus Franciscus is geweten dat hij een grote verering heeft voor Sint-Jozef. Zo heeft hij op zijn slaapkamer een beeldje van een slapende Sint-Jozef. Waarom een slapende Jozef? Welnu, het weinige wat we over Sint-Jozef in het evangelie vernemen gaat bij de evangelist Matteüs tot driemaal toe over wat Jozef in een droom van Godswege verneemt. Vandaar een beeldje van een slapende Jozef.

Blijkbaar heeft de paus veel vertrouwen in Sint-Jozef. Hij beseft dat hij ondanks zijn geloof in God en ondanks zijn hoge functie niets begrijpt van het grote mysterie dat God zelf is - een mysterie waar hij zich als gelovige toch aan toevertrouwt. De paus kijkt niet neer op het geloof van gewone mensen die heiligen en engelen nodig hebben als opstapjes naar het mysterie. Hij heeft die opstapjes ook nodig. Welnu, ’s avonds aan het einde van zijn werkdag schrijft de paus zijn zorgen op een briefje, legt ze onder het beeldje van Jozef en gaat naar bed. En dan slaapt hij goed, ondanks alle zorgen en verantwoordelijkheden. Dat zegt hij althans zelf. Misschien bidt de paus dan wel, net zoals mijn tante missionaris toen ze oud en blind was, met psalm 131:

Heer, ik draag mijn hart niet hoog,
mijn ogen steken niet van trots;
ik ben niet uit op grootse daden
die mijn krachten te boven gaan.
Verstild ben ik en gerust:
geborgen als een kind bij zijn moeder
zo ben ik, als een kind.

Ik wil een voorbeeld nemen aan de paus, en ook Sint-Jozef meer zien als een hemelse vriend. Ik zal zijn beeld dat vlak bij het orgel staat in de grote kerk eens wat minder achteloos voorbij lopen. Ik weet het: een beeld is maar een beeld, maar het verwijst naar een man, de bruidegom van de moeder Gods, van wie de Schrift zegt dat hij 'een rechtvaardige' was. Hij is mijn voorspreker en voorbeeld van Godsvertrouwen in deze moeilijke tijden. Wie zich eenzaam voelt, wie zich voor problemen geplaatst ziet, kan bij hem terecht.

Corona stellarum duodecim

Vrienden, vooraleer deze pandemie ons leven ging beheersen riep het woordje 'Corona' bij mij iets heel anders op. In mijn dorp had de koster het klaargespeeld om van een tiental schavuiten van mijn leeftijd (11-12 jaar) koorknapen te maken. En op de hoogdag van Maria-Tenhemelopneming zouden wij voor het eerst de mis zingen in het priesterkoor als koorknapen gekleed. Een maand lang, dag na dag oefenden we alle Gregoriaanse gezangen. Zo ook de intredezang.

De tekst ervan komt uit het boek Openbaring en heeft het over Maria, 'een vrouw, omkleed met de zon, de maan onder haar voeten en op haar hoofd een kroon van twaalf sterren' (Corona stellarum duodecim). Sinds dat gezang er door de koster bij mij werd ingehamerd, stel ik mij de moeder Gods altijd zo voor: als de vrouw met op haar hoofd een kroon van twaalf sterren, corona stellarum duodecim. Als ik nu het woord Corona hoor, wil ik graag tot haar bidden:

Wees gegroet, moeder van barmhartigheid,
ons leven, onze vreugde en onze hoop,
wees gegroet.
Tot u smeken wij,
ballingen, kinderen van Eva;
tot u smeken wij,
zuchtend en wenend in dit dal van tranen.

Zo mijmert een mens in zijn tuin en hoopt op betere tijden. En bidt ervoor.

Goede moed!
Deken Wilfried