Op 30 september zal het 40 jaar geleden zijn dat broeder Isidoor zalig werd verklaard. Dat gebeurde door paus Joannes Paulus II op het St. Pietersplein te Rome in aanwezigheid van familieleden, confraters passionisten en talrijke Vlaamse bedevaarders. De zaligverklaring zorgde voor een boost in de verering van broeder Isidoor, ook in de kerk van de Marolle waar een bustebeeld van hem was geplaatst. Voldoende aanleiding om nog eens stil te staan bij het leven van deze merkwaardige ‘bijna-heilige’ die als passionist met onze parochie een bijzondere band heeft.
Een eenvoudig leven.
Isidoor De Loor werd als oudste op 18 april 1881 geboren te Vrasene in het Waasland. Hij groeide op in een eenvoudig landbouwersgezin met broer Frans en zus Stefanie. Reeds na de lagere school bleef hij thuis om zijn ouders te helpen op de boerderij.
Toen al was duidelijk dat Isidoor doordrongen was van het christelijk geloof. Al snel engageerde ‘Doorke’ zich in de zondagsschool als catechist. Op 26-jarige leeftijd stond zijn besluit vast: hij zou intreden in het klooster bij de paters passionisten. Daartoe volgde hij eerst een jaar noviciaat te Ere bij Doornik. In 1908 legde hij er zijn kloostergeloften af onder de naam ‘broeder Isidoor van de H. Jozef’. Hij bleef nog twee jaar te Ere waar hij hovenierswerk verrichtte en hielp in het huishouden. Eind 1910 werd hij overgeplaatst naar het passionistenklooster van Wezembeek-Oppem waar hij in de keuken aan de slag ging. Een jaar later kreeg hij stekende oogpijn. Dokters stelden een kwaadaardige oogtumor vast en verwijderden het oog om het te vervangen door een kunstoog. De prognose was niet goed. Nog een jaar later - in 1912- werd hij ten slotte overgeplaatst naar het klooster van Kortrijk. Daar was hij eerst kok voor het klooster en de erbij horende school. Vrij snel ging zijn gezondheidstoestand echter achteruit. Daarom werd hem een lichtere taak toevertrouwd: hij werd portier. Door die job kwam hij met zeer veel mensen in contact, ook met vele armen die aan de kloosterdeur kwamen bellen. Hij ging bijzonder begripvol met hen om en kreeg al snel de bijnaam ‘broeder Goed’.
Vanaf toen ging het allemaal snel. De kanker was uitgezaaid en in de nacht van 5 op 6 oktober 1916 overleed hij terwijl vier medebroeders bij hem waakten. Hij was slechts 35 jaar! Broeder Isidoor werd op de stedelijke begraafplaats St.-Jan begraven.
Volksdevotie
Reeds snel na zijn dood ontstond een spontane volksdevotie. Al maar meer mensen gingen zijn graf bezoeken en smeekten hem om bijstand bij kleine en grote problemen. Vooral na de Tweede Wereldoorlog kwam er een ware volkstoeloop op gang. Daarom besloot men een grafkapel te bouwen, palend aan de passionistenkerk te Kortrijk. Op 8 juni 1952 werd de verzegelde kist met de stoffelijke resten van Isidoor in een indrukwekkende stoet overgebracht naar zijn nieuwe rustplaats. Niet minder dan 100 000 mensen, van heinde en verre, waren daar getuige van.
Op 30 september zal het 40 jaar geleden zijn dat broeder Isidoor zalig werd verklaard te Rome. Vorige week stonden we daarom stil bij zijn levensloop en hadden we het over de spontaan ontstane volksdevotie na zijn overlijden.
Mirakel en zaligverklaring.
Na de overbrenging van de stoffelijke resten naar de grafkapel, nam de verering van Broeder Isidoor almaar verder toe en werd het proces van de zaligverklaring ingezet. Toch heeft het nog heel wat voeten in de aarde gehad vooraleer dit effectief gebeurde. Er werden ontelbare gunsten en genezingen aan broeder Isidoor toegeschreven. Een ‘mirakel’, nodig voor een zaligverklaring, was echter nog andere koek. Dat broodnodige mirakel had trouwens een verband met onze St.-Thomasparochie. De 36 jarige Irène Ottevaere, geboren in Petegem/Schelde maar toen te Melden wonende, werd in 1953 getroffen door een acuut leverfalen dat fataal dreigde te verlopen. De geneeskunde stond machteloos en had alle hoop opgegeven. Een novene voor broeder Isidoor zorgde op de negende dag voor een onverklaarbare genezing. Irène zou zelfs 91 jaar worden en pas in 2008 overlijden. Het mirakel werd door Rome erkend en de zaligverklaring volgde er op 30 september 1984. Irène Ottevaere was toen in Rome aanwezig. De feestdag van Broeder Isidoor werd vastgelegd op 6 oktober, dag van zijn overlijden.
Broeder Isidoor en Kruishoutem
Niet alleen door de Marollenaren, maar ook door gelovigen uit de wijde omgeving werd broeder Isidoor in de St.-Gabriëlkerk aanbeden. Gelovigen brandden kaarsen of schreven een persoonlijke boodschap aan de zalige in het intentieboek dat naast zijn beeld lag. Pittig detail: in het Marolleklooster was broeder Florent De Loor ( 1927-2011) één van de laatste paters/broeders. Hij was een neef van broeder Isidoor, zoon van zijn broer Frans. Hij was bij bijzonder veel mensen in de wijde omgeving van Kruishoutem bekend omdat hij jaarlijks om materiële bijstand voor het klooster kwam vragen. Het was gebruikelijk dat boeren hem een kilo boter schonken of een equivalente geldsom.
Door het recent onttrekken aan de eredienst van de St.-Gabriëlkerk, dreigde de cultus voor broeder Isidoor verloren te gaan. De kerkraad en parochieploeg hebben er echter voor gezorgd dat het bustebeeld van broeder Isidoor een mooie plaats kreeg in de St.-Eligiuskerk. Dagelijks steken gelovigen nog kaarsen aan bij zijn beeld en verwijlen ze eventjes in zijn nabijheid. Het bustebeeld is een exacte kopie van een werk van Kortrijkzaan Henri Noreilde die het in 1953 maakte naar aanleiding van het overbrengen van de kist van broeder Isidoor naar de grafkapel. Dit originele beeld staat nu in de inkom van het Kortrijkse passionistenklooster, waar momenteel nog één broeder en drie paters passionisten leven. In augustus jongstleden mochten wij het beeld onderzoeken, samen met broeder Guy, die net als broeder Isidoor destijds, portier is. De bijzonder minzame broeder Guy getuigde ons dat hij in 1952 als jonge man de grafoverbrenging van broeder Isidoor had meegemaakt. Hij had het zelfs over 250 000 aanwezigen in het centrum van Kortrijk, wat volgens hem op zich een wonder was. Waarin we hem gelijk geven, ook al is zijn schatting wellicht wat overdreven. Guy De Pestele, die destijds zijn noviciaat te Kruishoutem volgde, was trouwens ook aanwezig te Rome bij de zaligverklaring in 1984.
De paters van de Marolle kregen de kopie van het Kortrijkse klooster in de jaren 70 in ruil voor een beeld van broeder Isidoor gemaakt door de kunstenares Ida Swagemakers. Zij was religieuze. Het stelde broeder Isidoor voor met een spade, verwijzend naar zijn job als tuinier in het klooster van Ere. Dit beeld heeft nu een ereplaats in de grafkapel te Kortrijk.
Broeder Isidoor, wiens korte leven gekenmerkt was door eenvoud, dienstvaardigheid, lijden en godsvrucht, biedt anno 2024 nog altijd steun aan vele gelovigen. Naar aanleiding van zijn 40-jarige zaligverklaring zal in de Kortrijkse Sint-Antoniuskerk, de kerk bij het passionistenklooster, op zondag 6 oktober om 15.00 uur een plechtige eucharistieviering plaats vinden. Voorganger is Mgr. Luc Van Looy. Ook in de St.-Eligiuskerk van Kruishoutem zal op die dag tijdens de hoogmis van 9.30u speciale aandacht geschonken worden aan broeder Isidoor die toch ook een beetje van ons is. Het zou mooi zijn indien vele parochianen daarin zouden aanwezig zijn!
Chris Van der Meeren
