Wat geniet ik toch van ontmoetingen aan de deur, van mensen met wie je sowieso al iets deelt: een straat, een ladder, een koor-hobby en deze keer de parochie. Sinds 2020 woon ik in deze parochie en ik moet zeggen dat het me al veel fijne mensen heeft gebracht.
Deze keer ontmoette ik Godelieve en ik las hoe zij ook steun vond in de parochie toen ze het moeilijk had. Ikzelf vind steun in de parochie wat betreft het geloven zelf én in het wekelijks naar de kerk gaan. Het laadt mij telkens weer op om samen met andere mensen te luisteren naar de verhalen van God en de mensen, de verhalen van Jezus en de mensen, het delen van het brood en het bidden.
In de periode tussen Palmzondag en Pinksteren zie je mij bijna niet in onze Heilige Helenaparochie. Tijdens de Goede Week, Pasen en Pinksteren ga ik naar de vieringen in Beveren, om mee te zingen met Acantus, het gemengd koor in Beveren waar ik deel van uitmaak. Het zingen met het koor is voor mij veel meer dan de som van alle onderdelen. Het overstijgt het gewone. Voel ik daar iets van God misschien?
Na de paasvakantie vind je mij dan elke week in een andere kerk: het Vormsel van MpiKompas, de Vormsels van de leerlingen uit mijn school, de eerste communie van de kinderen uit het eerste leerjaar in Belsele en komen er ook nog dingen zoals een koorzondag, een familiedag, de viering van de nieuwe Paus en een zondag-van-één-keer-uitslapen-en-geen-zin-om-naar-de-kerk-te-gaan.
In ons gezin ben ik de enige actief katholieke gelovige, dus als ik zelf de moed een beetje verlies om wekelijks naar de kerk te gaan in deze elk jaar terugkerende periode, dan is het ook aan mezelf om dat weer op te krikken.
Maar dit jaar dus niet, want ik ontmoette in het midden van al deze activiteiten Godelieve, die mij het anker kwam brengen. Het anker van Hoop! Het anker dat mij in deze drukke periode verbonden hield met de parochie en dat ik meenam naar alle activiteiten die te maken hadden met ons geloof en ons vertrouwen in de toekomst.
In de eerste plaats heb ik het anker bij mij thuis geplaatst in mijn favoriete hoekje van herinneringen, boeken én het Mariabeeld dat als twee druppels water lijkt op die schuimsnoepjes. Een heerlijk cadeautje van Marijke uit de parochie met wie ik bevriend ben en die mij op die manier ook steunt in mijn geloof. Het anker hielp mij om stil te staan bij wat echt belangrijk is en nodigde mij uit om nog eens opnieuw te kijken naar mijn favoriete hoekje, ervan te genieten én na te denken hoe ikzelf bijdraag aan een hoopvolle toekomst.
Een tijdje later heb ik het anker en alle andere dingen meegenomen naar de klas. Als godsdienstjuf in Gavertje Vier in Belsele heb ik het geluk om in een gezellige ruimte een hoekje te maken waar ook de kaars, het anker en onze parochie-kaart in passen.
De voorwerpen in het hoekje zorgde voor vragen bij het binnenkomen. En dat is natuurlijk waar je als juf op hoopt, want vanuit die vragen komt het leren. In het logo ontdekten sommigen een regenboog, anderen ontdekten er alle mensen van de wereld in en nog anderen zagen een boot. Het kruisje als symbool van onze godsdienst werd ook vaak benoemd.
We koppelden wat we zagen aan de bijbel. “Ken jij verhalen waarom misschien wel een anker zou geweest zijn?” De kinderen kwamen met “Jezus roept zijn vrienden aan het meer” en natuurlijk ook met de “Ark van Noach”. Zou Noach een anker aan zijn boot gehad hebben? In het vierde en vijfde leerjaar werd hierover nagedacht en gefantaseerd, gefilosofeerd en bedacht dat God misschien wel zelf het anker was.
Het verhaal van Noach werd opnieuw verteld en de symboliek van de regenboog als verbinding tussen God en de mensen kwam naar voor.
En natuurlijk leidde dit weer tot het nadenken over waar je God allemaal kan ontdekken of juist niet. Het jubeljaar, de pelgrims, de hoop, op maat van elk leerjaar werd er geïnformeerd, verwonderd en ontdekt.
In de oudste klassen hebben we nagedacht over wat we hopen voor onszelf én voor de wereld. Natuurlijk in de vorm van een anker én met een gebedsmomentje achteraf in de kring.
We legden een groen blad op de grond en verzamelden alles wat er bij de voorbije lessen zou passen. De ark, de regenboog en misschien ook Jezus (hier een houten poppetje). “En wij? Passen wij ergens bij?” Voor ik het wist stonden al mijn houten poppetjes in groepjes onderweg naar het anker, de boot, de regenboog. Sommigen dicht bij Jezus, anderen wat verder en nog anderen liever alleen.
Na een weekje in de klas, verhuisde het anker naar een andere activiteit. De doopcatechese. Ik plaatste het anker en de brandende kaars in het midden van de mensen. Een korte uitleg over het jubeljaar en “pelgrims van hoop” en de doopcatechese kon beginnen.
En tenslotte is het anker van hoop op mijn werktafel beland thuis. Om mij inspiratie en kracht te geven én om in deze drukke tijd vol te houden.
Dus een dikke dankjewel dat ik het anker mocht meenemen op mijn pad, want het heeft mij echt geholpen om deze periode weer te overbruggen. En na Pinksteren, kan ik weer opnieuw elke week naar onze parochiekerk, bij de mensen waar ik mij thuisvoel. Dan sleep ik geen anker meer mee, dan kan ik mijn eigen anker weer gewoon laten zakken.
Estafette van de hoop
Wat helpt jou om hoopvol te zijn en te blijven?
Voor mij helpt het om naar de kerk te gaan, en ook om buiten de kerk samen te werken met mensen die willen hoopvol zijn naar de toekomst. In de eerste plaats de mensen uit de parochie zélf met wie ik mag samenwerken en samenzijn.
In het bijzonder zijn mijn collega’s van islamitische godsdienst, protestantse godsdienst en zedenleer heel erg helpend om hoopvol te zijn. Onze jobs liggen al jaren onder vuur en toch doen we verder, hoopvol en allemaal vanuit het zelfde geloof in een goede toekomst, elk vanuit een ander of gelijkend perspectief.
Het helpt voor mij ook om collega’s te hebben voor wie geloven in God vanzelfsprekend is en een deel uitmaakt van hun zijn. Ik trek mij hieraan op, kijk ernaar op en vind hierin ook plezier.
In de verbinding met andere mensen vind ik vaak hoop.
Ten tweede vind ik heel veel hoop in dankbaarheid. Het niet-verlangen naar, maar het dankbaar zijn om wat is, helpt voor mij ook om hoopvol naar de toekomst te kijken. Vaak is naar de toekomst kijken ook zo’n soort verlangen naar iets dat niet is. En dat helpt niet voor mij. Het helpt wel om dankbaar te zijn voor wat wel is, alle kleine beetjes, alle kleine dingetjes die mensen doen. Daar geniet ik niet alleen van, het geeft mij ook moed en dus ook hoop.
Het kruis als teken van hoop.
In het kruisje “God zegene u, God beware u” op het voorhoofd van een kind, zie ik een teken van hoop. Een zegen is voor mij ook een wens met heel veel hoop in: moge jij gezond zijn, moge jij veilig zijn, moge jij tevreden zijn.
