Verslag 3
Goede pennenvrienden,
De bende van Jan zit over de helft van de stage. De tijd vliegt hier, ogen en dagen te kort. Eigenlijk hebben we het hier wel naar onze zin: op stage doen en zien we dingen, die thuis ondenkbaar zouden zijn, en daarbuiten ontmoeten we prachtige mensen, in een heel andere wereld. “Zie daar eens, hoe schattig”, is één van de meest gebruikte uitdrukkingen, denk ik (naast “ochgod, die kindjes”).
Onze John is een volwaardig groepslid, bekommerd als steeds, en brengt ons waar we willen. Ziekenhuis, dispensarium, apotheek, den bled, you name it. We toeren hier in stijl rond met een echtige Toyota Landcruiser (het stoere NGOmodel, voor de kenners, niet de luxe Cruiser die we in België zien), en die hou je niet zo maar tegen.
Intussen stagen we voort: vrijdag is, net als dinsdag, dispensariumdag, en dat betekent meestal een lange dag. We breken con brio ons record van vorige dinsdag. Er passeren bijna 65 patiënten de revue, en omdat Peter, de clinic officer die ons begeleidt, van de vooruit is, doen we dat in een recordtijd. Om 19 uur zijn we, moe maar tevreden, terug thuis.
Speciaal, die dispensariumdagen. In het dorpje Kyamukube (zelfs google vindt het niet) ligt een health center, dat de functie van huisdokter, apotheek en verbandkamer combineert. Alleen ontbreekt precies die dokter en de apotheker. Er is een clinic officer en enkele verpleeg- en vroedkundigen, die doen wat ze kunnen, en er is naast een consultatiegebouwtje (getekend door het architectenburo 'arm maar bijna proper', een klein kliniekje met 8 bedden en een verloskamer. In de 15 jaar dat we hier samenwerken, hebben we hen al enkele keren van de afgrond gered, maar de laatste jaren, dank zij de boost van WereldMissieHulp, lijkt het tij te keren. Ook hun school met weeshuis vaart hier wel bij, dat las u al in het eerste verslag. Ze weten niet goed wat hen overkomt, lijkt me, en zijn ons erg dankbaar. (thank you Beliegieoem!). Kijk maar eens op rambia.com, en rambiaschool.org.
Onze aanwezigheid wordt op de preekstoel en via de lokale radio aangekondigd, en als we aankomen zitter er steeds al een twintigtal mensen, uit de nabije omgeving, en zijn er nog velen op komst. De mensen zijn niet zelden twee uur en langer onderweg, per pedes apostolorum, om ons te zien. Onze reputatie is kennelijk goed, of zou het onze huidskleur zijn? Een voor een schuifelen ze binnen. Straatarme boeren M/V, een enkele onderwijzer of shopkeeper. 90 % spreekt enkel lokale taal, wat impliceert dat ze nooit naar school gingen (Engels is de onderwijstaal). Ze formuleren hun klachten aan de clinic officer, met zachte, bedeesde stem, schuchter, en steeds met hand en tand. De klachten worden onderstreept met Afrikaanse gebaren, en zo kunnen ook wij volgen: neck pain, back pain, radiating to the legs, roemelingen in then boik, het wordt allemaal duidelijk uitgebeeld. Het heeft soms iets weg van 'hoofd, schouder knie en teen, knie en teen', als u begrijpt wat ik bedoel, maar ik zie ze graag bezig (hoe schattig). We bespreken de pathologie onderling en met de clinic officer, stellen een behandeling voor (de clinic doet meestal niet moeilijk) en geven medicatie mee. Zo gaat dat hier, het is dat of niks. We verwijzen uiteraard door wat onze competentie overschrijdt. Er zijn toch wel enkele patiënten die we onder de categorie 'medisch wonder' kunnen thuisbrengen, taaie rakkers die Oegandezen. Maar we doen goed werk, heel dankbaar en concreet, en het is voor onze studenten een uitstekende oefening in klinisch redeneren. Free cure en free medication (de medicatie wordt door ons aangeleverd), en voor het Health Center een prima publiciteit. Iedereen content.
Lees het vervolg van verslag 3 onder de foto's.
