Het is altijd fijn om samen met de bewoners van het woonzorgcentrum in gebed samen te komen. Mensen kijken vaak echt uit naar dit moment van bidden en vieren, en om Jezus te mogen ontmoeten in woord en brood. We zijn dan ook dankbaar dat we, gezonden vanuit de eucharistie, deze mensen mogen ontmoeten.
Samen vieren versterkt ons in onze roeping als christenen in de wereld. Het doet ons allen – of we nu in een woonzorgcentrum leven of samen gemeenschap vormen in de kerk – stilstaan bij de grote vragen van het leven. “Wie zeggen de mensen dat Ik ben?”, vraagt Jezus aan zijn leerlingen. Misschien stelt Hij die vraag ook wel aan u en mij.
Wie mag Jezus voor ons zijn? Mag Hij een licht zijn op ons pad? Mag Hij onze weg verlichten, zodat wij net als Hem het goede kunnen zien in elke mens, en zelf proberen een goed mens te zijn zoals Hij ons heeft voorgeleefd?
Soms willen we heel graag God volledig toelaten en Jezus laten zijn wie Hij voor ons wil en kan zijn. Maar soms is het moeilijk om het licht van Gods liefde, dat in ons hart brandt, niet te verbergen. Soms zijn we aarzelende leerlingen van Jezus.
Mogen we op die momenten herinnerd worden aan wie Jezus was, en hoe Hij vastberaden bleef tot het einde toe op de weg van de liefde. In zijn lijden en dood werd waarlijk duidelijk wie Jezus helemaal was.
En nog steeds mogen wij in gemeenschap rondom Hem – binnen én buiten de muren van onze kerkgebouwen – samen Kerk vormen in zijn Naam.
Dank aan allen die het mogelijk maakten om samen te vieren in onze woonzorgcentra. We zijn steeds blij dat we mogen rekenen op zoveel gastvrijheid en behulpzaamheid.
