Op uitstap in Nieuwpoort… slenteren langsheen de winkeltjes op de dijk… en mijn oog valt op een blauwe jas, met ankertjes. Dat is wel speciaal. Ik denk heel spontaan aan het jubeljaar en onze rondreizende ankers.
Medereizigers stimuleren mij om de jas eens te passen. Zo gezegd zo gedaan. En hij past als gegoten. En ‘t is nog mooi ook. Ik twijfel maar stap toch maar verder. Jassen genoeg in mijn kast.
Terwijl we op een terrasje plaats nemen, probeert mijn gezelschap mij toch nog te overtuigen om de jas te kopen, ‘want je zal er spijt van hebben als je thuis bent’. Misschien wel…
Omdat we in dit café met een rolwagen niet naar toilet kunnen, wandelen we terug naar het restaurant waar we ‘s middags gegeten hebben. Dat winkeltje is er maar een paar stappen voorbij. Zal ik inderdaad spijt krijgen? We gaan nog eens kijken, nog eens passen, en OK, verkocht!
