Deel 1: in ons gezin
We waren vereerd dat het anker eerst naar ons gezin mocht komen. Onze meisjes hebben het gekleurd in verschillende kleuren en ik heb de diamantjes toegevoegd. Ze zijn niet toevallig groen, de kleur van de hoop. Het opkleven duurde wel een tijdje, maar dat was goed om even te onthaasten in een drukke januarimaand. En het bood me ook de kans om even stil te staan bij de betekenis van het anker.
Meestal wordt het geassocieerd met een houvast, iets dat stil blijft liggen in een altijd veranderende wereld. Uiteraard is dat geweldige beeldspraak, maar ik denk dat het anker soms ook gebruikt kan worden in tegenovergestelde situaties. Als je je in een situatie bevindt waar je maar niet uit geraakt, kan je de hand reiken naar het anker en je letterlijk uit het slop laten trekken om samen met het anker en het schip op zoek te gaan naar betere oorden. Zo denk ik bijvoorbeeld aan een verslaving, ziekte of troosteloze situatie. Zo wordt het anker de redding uit een onveranderlijke toestand op weg naar hoop.
Ik heb ook eens gevraagd aan de meisjes wat hoop is voor hen, maar dat was nog wat te abstract voor onze jongste dochter, Hanne. Louise wist ook niet echt goed wat te zeggen, maar vertelde wel dat mama en papa voor haar hoop zijn. Wat ze daar juist mee bedoelde, kon ze niet goed verwoorden, maar ik vermoed dat ze bedoelt dat zolang we allemaal samen zijn, dat er hoop is dat alles goed komt. Louise was sowieso geïnspireerd door het anker, want in de tekenles van de academie heeft ze een nog grotere versie van het anker geknutseld.
Eén verhaal van hoop springt eruit in de twee weken dat het anker bij ons was. Een bevriend koppel verwachtte een kindje vorig jaar, maar er waren problemen met het kindje en de zwangerschap werd vroegtijdig afgebroken. Maandag hebben we vernomen dat ze opnieuw in verwachting is en dat alles er goed uitziet tot hier toe. We zijn ongelooflijk blij voor hen, want ze hebben hun portie tegenslag wel al gehad de voorbije jaren.
Zaterdag ben ik met mijn mama naar het concert van Clouseau geweest in het Sportpaleis, de laatste plek waarvan ik had gedacht daar een verhaal van hoop te vinden. Maar toch, ik vond het heel hoopgevend om met 17.000 mensen samen liedjes te schreeuwen als ‘Het zit vanbinnen’. De liedjes die gezongen werden, waren bijna allemaal positief en Koen had het vaak over lief zijn voor elkaar. Het gaf me dus wel hoop dat er zoveel mensen toch dezelfde waarden en normen delen, want dat komt niet altijd uit de verf in pakweg een journaal. Er zijn meer goede mensen dan we denken en samen liedjes zingen is heel erg verbindend en geeft een ongelooflijke energieboost.
Deel 2: de oudste dame
Veranker u in daden van geloof. De oudste dame en persoon ter wereld vandaag, volgens mijn informatie een Braziliaanse zuster van 119 jaar oud, ingetreden op haar 19e , bidt al jaar en dag elke dag de rozenkrans. Hierbij is haar intentie steeds: als we verankerd zijn in daden van geloof met kennis van zaken die ertoe doen, zijn we verankerd in God. Wat doet het ertoe, God? God kennen betekent waarde hechten aan de grootste, Hij die is. Laten we in onze ene hand de rozenkrans vastnemen, in onze andere hand de Bijbel. Enkel door gebed en dankbaarheid komen we deze tijd door, verankerd in God, in Jezus’ naam.
