Goede pennenvrienden,
Het zit er op. Binnen enkele uren (het is nu 06.00 uur, 4 uur in België) vatten we de terugtocht aan, richting thuisland. Het is allemaal zo snel gegaan. Niet te geloven dat we al bijna een maand van huis zijn, en tegelijk heb ik het gevoel dat we hier altijd al geweest zijn. Raar. Deugddoend.
We hebben ons de laatste drie dagen vooral op het ziekenhuis toegelegd. Het wordt wat routine, we kennen de weg, de collega's kennen ons. We genieten van wat we kunnen doen. Zeker onze Fred, kleuter in een bijna volwassen lichaam, kan nog wat aandacht gebruiken. Hij volgt ons overal, als een puppie. We kopen hem nog een rugzak, toiletgerief, wat kleding, en gaan met hem op stap, chapatti en samosa eten. Ook een flinke schrobbing staat op het programma, zie hem blinken, fiere gieter in een truitje van Duvel. Ik weet niet wie wie het meest gaat missen. Lieve jongen, het ga je goed!
In de dienst heelkunde trekken we goed onze plan, en we krijgen het vertrouwen van de collega's. Die laten ons helemaal zelfstandig de verbanden doen, en houden veeleer de Oegandese studenten in de gaten. Of ook niet. Die knoeien wat af.
Valencine, Rwandese mama met open buik, blijft ook zorgwekkend: een darmperforatie compliceerde haar toestand, en ze is erg verzwakt. Dat moet een sterk vrouwtje zijn. De dokters zijn optimist, maar wij iets minder. Hier mag echt niets meer fout lopen.
Maandagnamiddag kregen we de kans om een gerechtelijke autopsie bij te wonen. Een dame van 58 overleed onverwacht, en de familie denkt aan vergiftiging. De autopsie moet duidelijkheid brengen. De lijkschouwing zelf leverde alvast geen tastbaar resultaat op; wel een boeiende ervaring voor ons.
Lees verder onder de foto's.
