IN MEMORIAM E.H. MICHAEL MEERSSCHAERT
Emmaüs
Het overlijden van collega Michaël Meersschaert doet me mijmeren over de Bijbelpassage die op zijn hart geschreven stond en waarnaar hij graag - doorgaans sterk emotioneel bewogen - refereerde. Het betreft de passage waarbij de verrezen Jezus - onherkenbaar - op weg ging met twee van zijn trouwe vrienden. Op weg van Jeruzalem naar Emmaüs. Michaël (zijn naam zo uitgesproken hoorde hij liever dan Michel) ging zelf door het leven als een uitgesproken trouwe vriend van de verrezen Jezus, maar net als ieder zoekend mens doorvoelde hij de kwetsbaarheid van deze vriendschap. Een vriendschap met een schijnbaar Afwezige, ook al beklijfden de herinneringen aan Hem en de vele sporen van hoop en levenskracht voor zijn omstaanders. Michaël hield trouw vast aan deze kwetsbare vriendschap en beleefde haar in evangelische zin als een verborgen schat in de akker. Moedeloosheid ten spijt. Maar er was meer dan de weg naar Emmaüs. Ter plaatse werd er brood gebroken en wijn gedeeld. De Afwezige werd de Aanwezige, sacrament van vriendschap over de zintuigen heen. Ja zelfs over de dood. Terugkeren werd de levensboodschap, ook voor Michaël, met een brandend hart, versterkt, verwarmd en vol van eucharistisch elan. De weg van Emmaüs naar Jeruzalem. Vooral deze weg koos Michaël als zijn levenspatroon, de kwetsbaarheid van elk zoekend mens solidair in herinnering, de zekerheid van de nu gedolven schat getuigend met zich meedragend. Jeruzalem immer voor ogen, de Stad van de volle ontluiking, de Stad waar men zijn schatten, zelf in de schoot geworpen, weer aan Gods handen mag toevertrouwen. Michaël, collega in het priesterambt, ambt van kwetsbaarheid en genade, blijf voor elk mensenkind op weg naar Emmaüs, bemind door God en zijn echte vrienden, de icoon van haar vreugdevolle weg terug met vervullend zicht op dit Jeruzalem.
E.H. Marc Van Steen
Pastoor-moderator
Parochie Heilige Helena
