Wellicht herinner je het je nog: Op missiezondag, indien mogelijk, bracht een missiepater of missiezuster afkomstig uit onze streek en hier op bezoek, een getuigenis. Zo denken we aan pater Boni Vertenten, zuster José Oste. Zij waren de missionarissen en wij, … zijn dat niet.
Dat was mooi, maar vandaag is missiezondag veel meer dan dat.
Renuka, die christen is kunnen worden dankzij de Vlaamse missionarissen Jezuïeten in India, en ikzelf zijn dankbaar hierover een korte getuigenis te mogen geven.
Onze bredere kijk op missie is sterk onder de aandacht gebracht door niemand minder dan paus Franciscus, niet toevallig een pater jezuïet. Reeds in februari lanceerde hij het thema voor vandaag: “Missionarissen van hoop tussen de mensen”. En,… laat er geen misverstand over zijn, de paus bedoelde in de eerste plaats niet missionarissen in de strikte zin van het woord, maar,… inderdaad: wij allen. Want hij stelde: “Elke christen is geroepen om, in de voetsporen van Christus, boodschapper van hoop te zijn, zeker in onze huidige wereld waar we vaak ontmoedigde mensen ontmoeten.”
Het betekent dat het voor ons allen in feite elke dag missiedag is. De Kerk, wij dus, heeft immers de opdracht om de hoop te doen herleven in deze mondiaal moeilijke tijden.
Niet alleen in het Evangelie, maar ook in de eerste en tweede lezing hoorden we een missionaire oproep.
In de eerste lezing: “want zolang Mozes zijn armen opgeheven hield, zolang was God met hen en verliep alles goed”. Een sterk voorbeeld van vertrouwen, standvastigheid, en van gebed, net waar paus Franciscus ons toe aanspoorde voor deze missiezondag.
Ook bij Paulus in de tweede lezing hoorden we een missionaire oproep: “Verkondig het woord te pas en ten onpas”, wellicht de meest missionaire zin van de tweede lezing: wees altijd bereid om het woord te delen.
Paulus noemde vier werkwoorden, essentieel voor missionering:
1/ Onderrichten (= geloof delen)
2/ Weerleggen (= onrecht durven benoemen en aanklagen)
3/ Verbeteren (= anderen en onszelf laten groeien)
4/ Bemoedigen (= hoop geven).
De evangelielezing van Lucas sluit met zijn eerste zin bijna naadloos aan bij het tafereel van ‘Mozes op de steen’ uit de eerste lezing: Jezus leert zijn leerlingen namelijk ‘dat zij steeds moeten bidden en nooit mogen opgeven’.
Jezus vertelt de gelijkenis van een weduwe die maar blijft aandringen bij een rechter om recht te krijgen, ze geeft niet op, tot ze gehoord wordt. De weduwe is klein, kwetsbaar en toch sterk. Ze laat zich het zwijgen niet opleggen, en ze eist “recht”, “rechtvaardigheid”. Dat is precies wat een missionaire kerk moet zijn: blijven getuigen van Gods gerechtigheid, blijven werken voor vrede, blijven opkomen voor recht.
Die missionaire opdracht van hoop binnen onze parochie Heilige Helena was dit jaar heel bijzonder. We zijn immers nauw betrokken bij de Lievensmissie in India, meer bepaald de pioniersmissie opgestart door mijn oom, diep in de jungle van de deelstaat Chhattisgarh. Het India van de oerbevolking, de tribale stammen. Mijn oom was een jezuïet en toonde me in de afgelegen jungledorpjes bij gezamenlijke bezoeken ondermeer dat missie niet betekent dat we iemand moeten overtuigen, maar dat missie vooreerst aanwezigheid is, nabij zijn.
Hij overleed in 2001. Wij dragen zijn missie verder uit. Hij zal trots zijn dat er vanuit onze Heilige Helenaparochie dit jaar een bijzondere uitwisseling van hoop tot stand kwam met onze missie in India en omliggende parochies. Renuka, zelf behorend tot de lokale aborigene stammen, legt het verder uit.
Renuka
Zoals we hoorden, zijn we allen opgeroepen om missionaris te zijn. Maar zij die dat toch wel op een bijzondere manier beleefd hebben, waren de Vlaamse missionarissen die naar mijn streek in India kwamen. Met mijn streek, bedoel ik Noord-Oost India, het India van de lokale aborigene stammen, de oerbevolking van India, destijds verdreven door wat nu de meerderheid, de hindoegemeenschap in India vormt.
Het is dankzij deze missionarissen en jullie Vlamingen dat ik tot de derde generatie van christenen in mijn familie behoor, het zijn zij die onze ogen geopend hebben. Hoe? Wel, door ons als mensen te beschouwen, door de liefde van Christus concreet gestalte te geven via onderwijs, ziekenzorg en het opkomen voor de rechten van de tribale stammen. De oom van Geert, pater Sidon, was immers één van die pioniers die het niet aanvaardde dat tribalen voor de hindoe-overheersers niet meer voorstelden dan wild, dan dieren. Het zijn de Vlaamse Jezuïeten die een bevrijdingsbeweging op gang hebben gebracht, en zie,… daardoor sta ik hier nu voor u allen als christen.
En dit jaar was heel bijzonder voor mij. Ik had de eer tijdens dit jubileumjaar het anker van hoop vanuit onze Heilige Helenaparochie mee te nemen naar India. Het anker vond zijn weg naar drie verschillende parochies in tribaal India.
Vooreerst in de kathedraal van het stadje Ambikapur, vervolgens verhuisde het anker naar onze eigen missiepost Dhanwar, diep in de lokale jungle. Uiteindelijk kwam ook de vraag van een parochie, Shivnagar genaamd, om het anker te verwelkomen. Daar zijn we uiteraard graag op ingegaan.
Wat bijzonder aangrijpend was, was de bijkomende betekenis die het anker voor de tribale gemeenschappen betekende: ze ervaarden het alsof het land van de gewezen Vlaamse missionarissen uit Vlaanderen, hen opnieuw bereikt had. Ditmaal in de vorm van het meegebrachte jubileumanker. Niet verwonderlijk dat in elke parochie het anker met veel enthousiasme werd onthaald, dit met muziek, drums, tribale dansen en liederen. Zo werden we ons ervan bewust dat we inderdaad allen missionaris zijn, opgeroepen om de vreugde, gebracht door de Vlaamse missionarissen, elk op onze eigen manier verder uit te dragen en dit vanuit onze diepe verbondenheid met Jezus. En zo is de cirkel rond: aanvankelijk het pionierswerk van de Vlaamse missionarissen en nu aan ons allen, tribalen in India, om ook missionaris te zijn en te blijven.
Tot slot: de organisatie Missio speelt een belangrijke rol in het bevorderen van de missionaire verantwoordelijkheid van gedoopten en in het ondersteunen van nieuwe lokale Kerken in het Zuiden. Geïnspireerd door de Blijde Boodschap zetten zij zich in om bruggen te bouwen voor ontmoeting, solidariteit en dialoog.
Dit jaar staat Zuid-Soedan in de kijker. De Kerk in Zuid-Soedan probeert in het door oorlog geteisterde land hoop, vrede en respect te brengen en rekent daarbij op onze solidariteit.
Missio suggereerde ons om cake te bakken met een accentje uit Zuid-Soedan. Na de viering biedt de parochie bij een drankje graag een proevertje aan.
Geert Maes en Renuka Asuprabha
De verkoop van zakjes cake, gemaakt door lieve mensen van onze parochie, waarvoor veel dank, bracht 345,00 euro op. Namens Missio, van harte dank voor uw steun!
