“Welkom, welkom, Jezuke zoet,
Kom toch alle dagen.
Zie eens hoe vurig en welgemoed,
Al uwe kindjes het vragen.”
Weer gaan heel wat kinderen hun eerste communie doen in de komende weken. Ze gaan voor de eerste keer in hun leven de eucharistie echt en volledig beleven. Telkens een feestelijk gebeuren. Voor zover we kunnen terugkijken heeft dit feest bij ons toch nog herinneringen nagelaten.
We deden onze eerste communie op O.L.H. Hemelvaart. We zaten in het eerste leerjaar, sommigen waren zes, anderen zeven. Het verschil in lengte was duidelijk te zien.
De oorlogsjaren hadden nog duidelijk sporen nagelaten. Op de speelgoedmarkt was er nog niet veel te krijgen en van overbodig speelgoed was er al zeker geen sprake. Moeders bakten vooraf een “oorlogs-aardappel-biscuit” en vlijtige naaisters maakten van oude maar degelijke stofjes een matrozenpakje met “col-marin”, een wit bloesje met blauwe kraag en een donkerblauwe korte broek, witte korte kousjes en zwarte schoenen. Herinner me dat mijn schoenen “op de groei” waren gekocht bij nonkel Polliet. Ik heb ze twee jaar kunnen dragen!
Na de plechtigheid ging men (voor wie het kon betalen) naar een “echte” fotograaf. Alleen op de foto, een busteformaat, rechterhand onder de kin met twee gestrekte vingers op de kaak. Er was ook een paternoster, het godsdienstig detail, rond de hand gewikkeld. ’t Werd een mooie foto, zwart-wit op echt kartonpapier. De foto’s van dit gebeuren stonden wekenlang in de etalage van Leona Cock te blinken. Nu liggen ze waarschijnlijk te verouderen bij andere relikwieën…
Natuurlijk hadden we met de klas vooraf alles gerepeteerd van “te biechten gaan” tot en met het “te communie gaan”: zwijgen, zonder vallen naar de communiebank, knielen aan de communiebank, handen onder het lange witte kleed steken met links en rechts een gebuur die hetzelfde uitprobeerde en die ook met de duimen omhoog gespreid een klein tafeltje maakten onder de kin. Dan met uitgestoken tong wachten tot de priester de heilige hostie op je tong kwam leggen. Je moest ze trachten in te slikken zonder erop te bijten, want het deed de ronde dat er ooit een jongetje de hele hostie had kapot gebeten en dat er toen bloed uit zijn mond was gelopen. Reden genoeg dus om op te passen! Als de hostie dan toch aan je verhemelte plakte, moest je tong ze maar losweken, want aanraken was onder geen beding te overwegen, wegens heiligschennis. Ook moest je nuchter zijn om te mogen communiceren: je mocht niets meer gegeten hebben vanaf middernacht, wat soms wel eens de oorzaak was van flauwvallen.
Te biechten gaan was helemaal een catastrofe. De dag voor de communie moest ieder kind verplicht naar de biechtstoel om er zijn zonden te belijden voor een min of meer streng uitziende priester die bovendien nog achter een houten schutsel zat dat helemaal doorboord was met gaatjes en dat een deurtje had dat open en dicht kon. De kinderen zaten in twee rijen voor de biechtstoel. Kwam iemand uit de biechtstoel, dan was het de beurt aan de volgende. Die kwam niet direct aan de beurt want de persoon aan de andere kant ging voor. Dus terug wachten. Pijnlijk… en herhalen wat je zou zeggen als het schuifje openging. Wat een goed verborgen geheim was, zou nu kenbaar worden…
Anno 2000
De eerstecommunicantjes krijgen een vraag voorgeschoteld om de zin ”mijn eerste communie is een blije dag omdat” … aan te vullen. Het levert een oprechte bloemlezing op:
- mijn communie gaat door in de hof van oma en er staat een springkasteel
- ik dan vrede sluit met andere kinderen
- ik zal het leuk vinden en zenuwatig ben
- ik mag lezen en dan kadootjes krijg
- ik mag voorlezen en dan krijg ik een groot aklaus…
- Jezus ons leerd vriendelijk zijn en leerd ons goed opruimen
Er is blijkbaar in die jaren heel wat water naar zee gelopen
Vanuit onze parochiegemeenschap geven we toch graag een “dikke duim” aan al onze eerstecommunicantjes, mama’s en papa’s, hun families en hopen dat ze toch graag nog zullen terugdenken aan deze heuglijke dag!!!
Ook een speciale dank aan de leerkrachten en directies van de scholen voor de inzet bij de voorbereiding van de kindjes voor dit belangrijk gebeuren..
