Op zondag 10 augustus jongstleden mocht Willie GENIE uit Stekene figuurlijk 105 kaarsjes uitblazen. De verjaardag werd bescheiden gevierd met zoetigheid en het ophalen van herinneringen.
Willie Genie is in Stekene beter bekend als mevrouw Laekeman. Ze kwam naar Stekene in het najaar van 1945, om met haar echtgenoot Leo Laekeman een apotheek te beginnen. Die was aanvankelijk gelegen in de Statiestraat (nu Stadionstraat) nr. 19. Later verhuisden ze naar nr. 27 in dezelfde straat (het huis tegenover de ingang van de huidige Delhaize).
‘Wie lang leeft, ziet veel’ luidt een Afrikaans gezegde. En mevrouw Laekeman heeft inderdaad veel gezien en moeten beleven. Op kerstnacht 24 december 1957 overleed haar echtgenoot aan de fatale gevolgen van een maagbloeding. Ze bleef achter met 3 minderjarige kinderen én een apotheek, die ze gedurende 23 jaar met de inzet van evenveel provisor-apothekers kon openhouden. In 1960 werd de apotheek nogmaals overgebracht naar de Dorpsstraat 4, waar ze zich nog steeds bevindt.
Mevrouw Laekeman vertelt graag over haar rijkelijk gestoffeerde verleden. Ze is huishoudregentes en oefende dit beroep uit van 1958 tot 1969 in het toenmalige Benedictus Instituut in Lokeren. Ze kijkt dankbaar terug op die tijd, waarin ze fijne collega’s mocht leren kennen. Het Instituut stond onder beheer van de Zusters van Liefde. Haar leerlingen vroegen bijzondere zorg. Ze waren niet steeds het gemakkelijkste publiek, maar de didactische en menselijke inzet leidde geregeld tot eenvoudige tekenen van dankbaarheid.
In 1980 verliet ze de apotheek definitief en trok naar Klein-Sinaai waar ze een nieuwe woning had gebouwd in de Edgard Tinelstraat. Mevrouw Laekeman alias Willie Genie is geboren in Tienen en stamt uit een geslacht van schaliedekkers en aannemers. Wellicht heeft ze het ondernemen van haar voorouders en grootouders meegekregen, want ze schrok niet terug om metsers aan het werk te zetten. Ze liet trouwens ook de apotheek aan de Dorpsstraat 4 bouwen en hield meer dan een oogje in het zeil op de werf.
In Klein-Sinaai leerde ze opnieuw warmhartige mensen kennen, vooral in haar onmiddellijke nabijheid. Na een periode van intense inzet volgde nu een relatief rustige episode in de landelijke omgeving. Er bleef nog wel de zorg voor haar moeder, die in 1991, veertien dagen na haar 100ste verjaardag, overleed. Ondanks haar toenemende leeftijd bleef mevrouw Laekeman actief in de grote tuin rond haar woning. Geleidelijk werd het werk toch te zwaar, wat in 2009 leidde tot de terugkeer naar Stekene Centrum, dit keer in een appartement aan de Dorpsstraat.
Het dagelijkse leven ging verder zijn gang, weliswaar in de beperktere ruimte van een appartement. Geregeld ging mevrouw Laekeman met haar zoon Jan uit huis eten, in een van de restaurants van Stekene. Ze las kanjers van romans, waaronder de zeven zussen. Ze was erg bedreven in het invullen van kruiswoordraadsels en sudoku’s. Toch liet de leeftijd zich langzaam voelen. Het achteruitgaand gehoor werd de jongste jaren een hinderlijk probleem, vooral in de omgang met de buitenwereld en bezoekers. Een hoorapparaat bracht tijdelijk soelaas, maar werd als hinderlijk ervaren. ‘Ze moeten maar wat luider spreken’ was haar devies. De Covid-periode maakte een eind aan de lunches in de Stekense restaurants. Maaltijden werden aan huis gebracht, en dat bleef zo, ook na de Corona-epidemie.
Mobiliteit werd meer en meer problematisch. Vanuit haar slaapkamer zag mevrouw Laekeman de gebouwen van het Vlashof. Ze waagde de overstap van haar appartement naar het woonzorgcentrum in april 2024. Daar mocht ze 104 en 105 jaar vieren. Op haar uitdrukkelijke wens bleven de vieringen bescheiden.
Ondertussen heeft ze een hele collectie van jaarlijkse gelukwensen vanwege de koning, te beginnen vanaf haar 100ste verjaardag. Ook het bezoek van het schepencollege van de gemeente Stekene behoort stilaan tot de tradities.
Het getal 105 lijkt indrukwekkend, maar de dagelijkse beslommeringen komen er onlosmakelijk bij. Liesbeth List bezingt in ‘de Oudjes’ op ontroerende wijze de gevoelens van wie een gezegende leeftijd mag bereiken.
De oudjes zitten stil
Gerimpeld hun gebaar
Hun wereld uitgezet:
Vanaf het bed naar 't raam
Van 't bed naar de fauteuil
En van het bed naar bed
Wegvluchten voor de klok
Die voortklikt op de schouw
Die slingert: kom toch mee
Kom je ja, kom je nee
Slingert: ik wacht op jou
We moeten als kinderen dankbaar blijven voor de inzet van ons moeke in goede en kwade dagen, maar ook in al die ‘gewone’ dagen daartussen. Zorg voor mensen bij wie het begrip ‘jong’ ver weg is, blijft een opgave, generatie na generatie. Inspiratie voor die zorg vinden we in het respect voor de levenservaring en wijsheid van ouderen. Dat respect zit vervat in het Congolese gezegde ‘wie lang leeft, ziet veel’. Mevrouw Laekeman heeft veel gezien en veel moeten verwerken. Het ga je nog zo goed mogelijk moeke!
De kinderen Laekeman
Vanwege onze parochie willen wij mevrouw Laekeman ook van harte feliciteren voor deze toch wel bijzondere verjaardag. 105 jaar is al een zeer lang leven, met heel mooie momenten maar ook met tegenslagen. Een leven waarvan we vooral de mooie herinneringen willen bewaren. We wensen dat Willie nog kan genieten van alle komende dagen.
