Een vraag die weerklonk in een gesprek, ergens begin september na afloop van de zondagsviering. Eigenlijk best wel een heel zinvolle vraag…
Want vanwaar onze menselijke focus op fouten? En wie legt die focus? Wie legt het meeste gewicht op die bewuste fouten: wijzelf of onze medemensen?
Hoe zwaar weegt ons eigen verantwoordelijkheidsgevoel soms wel niet door op zulke momenten (zonder dat daar nog een verwijzende vinger of opmerking van een ander aan toegevoegd wordt)?
Wat als fouten zo zwaar wegen dat zelfs het contragewicht van vergeving de weegschaal niet meer in balans brengt?
Laat ons eerst en vooral duidelijk stellen: niemand van ons maakt graag fouten. Tegelijkertijd legt niemand van ons in het leven een foutloos parcours af. Net daarom zegt Jezus: “Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen.” Waarop uiteindelijk iedereen afdruipt, want niemand kan die steen werpen. Als Jezus rechtvaardig naar fouten kan kijken, waarom zijn wij dan soms toch zo streng voor onszelf of voor de ander?
Anders gezegd: “Waarom zijn we zo gefocust op onze fouten…?”
Waarom leggen we onze fouten onder een driedubbel vergrootglas en pijnigen we onszelf met schuldgevoelens (soms terecht, maar vaak ook niet)? Als Jezus mild kan zijn voor wie fouten maakt, waarom zijn wij dan niet altijd even mild?
Misschien kunnen we iets leren van de man die 2000 jaar geleden rondtrok en de mensen uitnodigde om op een andere manier te kijken naar het leven, de medemens en zichzelf. Want wat Jezus toen en nu als boodschap gaf, was te kijken met een blik van liefde. Niet zomaar liefde zoals we die kennen tussen partners, ouders en kinderen, maar een liefde die dat alles overstijgt en eigenlijk niet in woorden te vatten is.
Een liefde die over fouten en tekortkomingen heen kijkt om vooral de mens achter dat alles niet uit het oog te verliezen.
Niet dat Jezus fouten onder de mat veegde. Integendeel. Hij was streng, maar rechtvaardig. Hij bleef oprecht geloven in de mens en meer nog: in nieuwe kansen. Jezus zag een kans tot ommekeer door het erkennen van de fout, maar vooral door op te staan en te kiezen voor een andere manier van leven. Wat Jezus toen leerde, was dus zo gek nog niet…
Fouten erkennen, eruit leren, het anders proberen te doen en met andere ogen kijken – naar onszelf, naar de ander, naar onze woorden en daden… Het blijft ook vandaag nog een zinvolle boodschap, die misschien meteen onze beginvraag beantwoordt: “Waarom zijn we zo gefocust op onze fouten…?”
Omdat we ze niet willen ontkennen, maar eruit willen leren.
Omdat ze ons tot reflectie bewegen om het anders te doen.
Om ons daarbij te laten inspireren door de figuur van Jezus Christus.
Om vanuit de Godsliefde die ons draagt, te proberen met liefde naar onszelf en naar de ander te blijven kijken.
Zo groeien we als mens naar een betere verstandhouding met onszelf én met elkaar.
Dankjewel aan de persoon die me die bewuste vraag stelde en me hielp nadenken over fouten, over streng zijn voor mezelf…
Dankjewel aan de Ander, die mij (en velen met mij) elke dag opnieuw helpt om het beste van mezelf te geven – in de vorm van Zijn onuitputtelijke en alles overstijgende Liefde.
