Ondertussen delen we samen in de vreugde van het Paasgebeuren. Er is weer licht in de duisternis en jubelklanken weerklinken in plaats van stilte. We zien het ook in de natuur om ons heen: nieuw leven ontluikt, bloesems geuren en we genieten van de eerste zonnestralen.
Toch komt zoiets niet vanzelf. Ook de natuur moet eerst een fase van herstel, rust, grauwheid en doodsheid doormaken. Maar het nieuwe leven komt, dat staat vast!
Voor iedereen? Of zijn er mensen die zich buitengesloten voelen van dat licht? Door schuld, schaamte, of omdat ze het geloof in zichzelf, in de medemens of in God zijn kwijtgeraakt?
Het doet me denken aan de verzoeningsviering die wij hier in de parochie elk jaar houden tijdens de Goede Week. Om ons echt voor te bereiden op het paasfeest, willen we stilstaan bij wat ons weerhoudt om het licht van Pasen te kunnen ontvangen, ons weer verzoenen met God om ten volle opnieuw op te staan met Jezus. Tijdens zo’n verzoeningsviering is er ook altijd gelegenheid tot persoonlijke biecht. Dat moment maakt altijd veel indruk op me. Het is moeilijk onder woorden te brengen waarom, maar het grijpt me naar de keel.
Verzoenen is niet gemakkelijk. Niet met God, niet met elkaar. Het is in alle eerlijkheid met jezelf en de A(a)nder durven staan. Je eigen tekortkomingen (h)erkennen, voelt zwaar, maar ze dragen evenzeer. Ze uitspreken en ook je hele gevoel daarbij is niet gemakkelijk. Het maakt je kwetsbaar.
En toch…
Toch kan het soms een opluchting zijn. Niet dat alles meteen opgelost is zodra dingen worden uitgesproken, maar het juk valt van je schouders en er kan gebouwd worden aan herstel. De lente mag komen in je leven, in je hart.
Misschien is dat wel wat me zo aangrijpt bij zo’n verzoeningsviering: je kwetsbaar voelen in de stilte, in de duisternis, en tegelijk geraakt worden door de verzoenende liefde van God. Een liefde die jou niet loslaat, die je niet opgeeft, maar blijft geloven in jou.
Onlangs ging ik op bezoek bij iemand in detentie. Ook hij blijft hoopvol geloven in nieuw leven. Ondanks het vallen blijft in hem het verlangen leven om weer op te staan. Hij koestert de wens om opnieuw als mens gezien te worden. Hij hunkert, letterlijk en figuurlijk, naar de zonnestralen van nieuw leven: op zijn gezicht en in zijn hart.
Ergens was ik dankbaar dat ik samen met onze diaken op bezoek mocht gaan bij deze persoon. Om hem iets te laten ervaren van wat God ieder van ons wil laten voelen: "Ik ben die is en zal zijn."
Je staat niet alleen, ook al leef je in detentie. Neen, vanuit onze verbondenheid met God willen we met jou zijn. Je (h)erkennen als mens en naast jou staan op het moment dat de lente voor jou weer ontluikt en je de eerste zonnestralen tegemoet gaat.
Wensen we dit niet iedereen toe?
Wensen we niet dat er zich elke dag glimpjes van Pasen weerspiegelen voor iedereen, gelovig of ongelovig?
Wij kunnen zo’n glimpje van Pasen voor elkaar zijn: door elkaar als mens te omarmen, door de ander te blijven zien als medemens, als kind van God, door niet op te geven, niet met onszelf, en niet met elkaar.
Zo kan na de duisternis van fouten, harde woorden en ruzies de lente van nieuwe kansen, milde woorden en liefdevolle daden weer ontluiken.
Zo kan het licht, Zijn Liefde, stralen in ons hart en in de harten van velen.
