Tweede stageweek van Vivi in Oeganda.

Jan, de stagebegeleider schrijft ons.

Goede pennenvrienden,

De bende van Jan doet dat goed hier. We hebben een goeie mix van werk en momenten voor ons zelf gevonden, en dat werkt. Het weer is genadig, met zonnige dagen, 28 graden en rode schouders, en bewolkt tot regenachtige momenten, waarin het regenseizoen zich aanmeldt. De nachten zijn aangenaam koel, al blijft het steeds boven de 20 graden. Ook onze gezondheid blijft okee, al zijn er wel kleine aanpassingsproblemen. Ander bed, ander eten, en dat brengt zijn ongemakjes mee. Gelukkig niks ernstigs.

Het afgelopen weekend verbleven we op de rand van het regenwoud, aan aan het Lake Nkuruba, één van de vele kratermeren dat deze regio rijk is. We overnachtten in simpele maar nette huisjes, in een prachtig groene omgeving. De apen begroetten ons even enthousiast als de uitbaters, en we voelden ons direct thuis. De dartele zwartwitte franje-apen, de rode Colobus-aap, en vooral de nieuwsgierige en vriendelijke velvet monkeys (een floeren aapje, zeg maar), je raakt er niet op uit gekeken. Zalig. We worden hier verwend door moeder natuur, en door de gastvrijheid. Zondagochtend deden we een stevige wandeling naar de Top of the World. Akkoord, de benaming is een beetje overdreven, maar het is een punt waar je drie kratermeren en de ganse schitterende omgeving tot ver in het oerwoud kan overschouwen. En op adem komen, want om de Top te bereiken is het best wat klimmen. Mijn coronaire vaten zijn alvast in orde.

In de namiddag gaan we wat chillen aan de Ndali lodge, aan een ander kratermeer. Wonderschoon en poepsjiek. We dompelen ons een uurtje of wat onder in een koloniaal sfeertje, met heel stijlvolle bediening, obers met een strikdasje.

Lees verder onder de foto.

Dinsdag (en vrijdag) gaan we naar het dispensarium, en daar is het volle bak. We hebben op de eerste dag meer dan 40 patiënten gezien, wellicht aangelokt door de oproep (op de preekstoel!) van 'free cure, free medication'. We draaien ruim 10 uur nonstop, de studenten in 2 shiften, maar het is erg interessant: klinisch redeneren, basic onderzoeken en medicatie verstrekken, in nauwe samenwerking met de lokale health workers, die er anders alleen voor staan. Hier voel je je meteen welgekomen, heel relaxed. Goed voor beide partijen, en zij houden er nog een flinke voorraad geneesmiddelen aan over. De leesbrilletjes zijn zoals steeds een groot succes: schitterend hoe hun gelaat opklaart als ze terug goed kunnen zien en lezen. Hoe zoudt ge zelf zijn.

Overigens is de pathologie relatief eentonig: de meeste mensen, eenvoudige boeren, hebben rug en nekklachten, van het hakken en sleuren, en maagklachten, van de gestoomde bananen. Tussendoor toch enkele ernstige gevallen, die we moeten doorverwijzen. Woensdag zijn we op bezoek gegaan in Mitandi, een Health Center verderop in de bergen, waar vooral met Noors maar ook een beetje met Belgisch) geld een prachtige infrastructuur is uitgebouwd. Echt schoon. Nu nog patiënten aantrekken. 31 personeelsleden, waarvan 17 health workers, 38 bedden, en vandaag bijna 20 ambulante, 6 opgenomen zieken. Tja, we hebben weer wat te filosoferen over zin en onzin van ontwikkelingshulp.

In de materniteit blijft de Rwandese Valencine, open buik na een keizersnede, onze bijzondere aandacht behouden, en al doen we wat we kunnen voor haar, dat is niet zo veel. Goeie verbandzorg. Het is wel schoon om te zien hoe haar echtgenoot haar steunt, en ook van hem krijgen we veel waardering.

De eerste dagen worden gekenmerkt door enige terughoudendheid. Zowel de lokale health workers als onze studenten, als de patiënten, moeten wat wennen aan elkaar, en aan de lokale methodieken. Daarbij moeten we waken erover waken 'zo steriel mogelijk' te werken. Die grens van de steriliteit is een dunne koord hier. Je kan niet 'een beetje steriel' werken, zoals je ook niet een beetje zwanger kan zijn. Maar we doen ons best, en trachten een creatief voorbeeld aan de collega's te geven. Die kijken toe, zeggen instemmend 'eeee' en gaan mee in ons verhaal, of zwijgen en denken er het hunne van. Voor ons is het alvast leuk werken, en ook de patiënten lijken ons goed te waarderen.

Enfin, de boer, hij ploegt voort, en dat gaan wij nu ook doen, zie.

Groeten aan iedereen in Belgenland! Wij maken er hier het beste van, en hopen van u hetzelfde. Tot schrijfs!

Jan, en de Bende: Babs, Caro, Eline, Erin, Shirley en Vivi

Meer foto's vind je op de facebookpagina: The Uganda nurses 2019