Hier volgt een verslag van onze parochianen die op Romebedevaart gingen en vanuit onze parochie ter inspiratie enkele ankers meekregen.
Zo blijven onze ankers ook over de eigen parochiegrenzen heen symbool van hoop.
VERSLAG ROMEBEDEVAART 25-30 OKTOBER 2025
Met 7 mensen van de parochie zijn we op de uitnodiging ingegaan van wijlen paus Franciscus om op tocht te gaan naar Rome in dit jubeljaar.
Het logo zegt precies wat we willen doen: we zetten ons in beweging, te midden van een wereld waarin er veel onzekerheid is en tegenwind. Maar we zijn niet alleen. We zijn met 121 mensen van het bisdom Gent en
we komen op de heilige plaatsen vele katholieken van over de hele wereld tegen. Een Romebedevaart bestaat uit het bezoeken van de graven van Paulus en Petrus, de zuilen van onze kerk en het stappen doorheen de heilige deuren van de 4 pauselijke basilieken in Rome. We stappen al biddend in processie naar de heilige deur met een kruis op kop net zoals in het logo. Want Jezus is ons houvast. Hij vormt het anker van hoop, zelfs bij een onstuimige zee.
Thuisgekomen willen we pelgrim van hoop blijven en ons inzetten voor elke medemens op ons pad. Zo brengen we, als broeders en zusters van elkaar, nieuwe moed, vreugde en hoop.
Verslag van Aniëla:
Op zaterdag 25 oktober stapten we in de taxi naar Zaventem.
Wij - Alex en Leen, Marie-Claire en Philippe en Aniëla
van onze Heilige Helenaparochie - vertrokken samen op bedevaart naar Rome. Daar ontmoetten we ook Karen en Lucrèce van onze parochie. Zij waren met de vorige groep aangekomen en hadden al de abdij van Tre Fontane bezocht op de plaats waar de apostel Paulus werd onthoofd. Met de hele groep (121) namen we het avondmaal in het hotel. Dit was (telkens) een boetedoening in die zin dat er ongelooflijk veel lawaai en geroezemoes was en je moest hopen dat er voldoende plaats was. Na de maaltijd volgde een eerste “impuls” rond het thema hoop en een dagsluiting.
De tweede dag deden we het ochtendgebed op de bus op weg naar het antieke Rome. We verdeelden ons over verschillende groepen.
De talrijke oude gebouwen van het oude Rome maakten een grote indruk op mij. De Romeinen waren toch “krakken” in hun tijd.
Na de lunch trokken we richting Colosseum om dan de eucharistie te vieren in de basiliek van Santi Giovanni e Paolo, de titelkerk van “onze” monseigneur De Kesel. ’s Avonds kregen we weer een “impuls” en eindigden we de dag weer met een dagsluiting.
Het bezoek aan de catacomben de volgende morgen was zeer aangrijpend. Een ondergrondse begraafplaats met wel 20 km gangen met graven van de eerste christenen. Wat mij bijzonder trof was het verhaal dat de christelijke vrouwen tweemaal per dag de baby’s gingen ophalen die door de Romeinen te vondeling werden gelegd in de brandende zon, in de hoop er enkelen te kunnen redden. Degenen die het niet redden kregen een grafje in de catacomben. Vandaar zoveel kindergraven.
In de namiddag werden we weer in groepjes verdeeld en wij kozen om de eerste Heilige Deur door te gaan in Sint-Jan van Lateranen, de bisschopskerk van Rome (eigenlijk de kathedraal van Rome).
Die avond hadden we een aangrijpende verzoeningsviering met mogelijkheid tot persoonlijke biecht. De twee ankers die we vanuit onze parochie Heilige Helena meebrachten, stonden centraal opgesteld, alsook bij de andere impulsen van hoop die doorgingen in het hotel.
Op dinsdag trokken we als echte pelgrims naar de Sint-Pietersbasiliek om daar de Heilige Deur binnen te gaan. Terwijl duizenden mensen aan de zijkant stonden aan te schuiven liepen wij door de middenstraat, biddend, het kruis voorop, de deur binnen en baden we samen bij het graf van Petrus.
's Namiddags waren we vrij waarop wij, Aniëla en Philippe, de taxi namen om te rusten in het hotel en Marie-Claire, Lucrèce en Karen de stad in trokken. Leen en Alex waren bij de gelukkigen die waren uitgeloot om de voorstelling bij te wonen van de postzegel ter gelegenheid van het 600-jarig bestaan van de KUL en zij kregen rondleiding in het Vaticaans museum en hebben de Sixtijnse Kapel gezien.
’s Avonds kregen we als impuls het verhaal van Jane Marczewski, die als zangeres met kanker de Amerikaanse Voice won om rechtstreeks naar de finale te gaan. Ze overleed voor de finale maar ze was een toonbeeld van hoop in alle miserie en ze vond God ook op de “badkamervloer” in al haar pijn. Dit kwam zéér hard binnen omdat ik (Aniëla) ook kankerpatiënt ben geweest en dat toch door ons als doffe ellende werd beleefd. In kleine groepjes deelden we daarna onze verhalen van hoop.
De volgende dag moesten we zéér vroeg uit de veren voor de audiëntie van de paus op het Sint-Pietersplein.
Het was lang aanschuiven. Er waren geen zitplaatsen meer, maar wat een ervaring! Een stampvol Sint-Pietersplein. Philippe en ik hadden het geluk de paus goed te kunnen zien toen hij een baby voor ons vastnam. (zie foto). Zoals de dag voordien met de massa die stond aan te schuiven voor de Sint-Pietersbasiliek deed het zo veel deugd te voelen dat we niet de laatste der Mohikanen zijn, zoals we ons soms hier in Vlaanderen voelen.
In de namiddag gingen we de derde Heilige Deur binnen in Sint-Paulus buiten de Muren
en baden aan het graf van Sint-Paulus.
We vierden daar ook onze slot eucharistie.
’s Avonds ontvingen wij bij de dagsluiting ons pelgrimsdiploma.
Donderdag was het jammer genoeg tijd om de valiezen in de bus te zetten. We reden naar Santa Maria Maggiore. We gingen de vierde Heilige Deur binnen (er zijn er maar vier in Rome). We bezochten het graf van paus Franciscus alsook de icoon waar hij altijd bad.
We namen afscheid van de andere groep die een latere vlucht had, dus Karen en Lucrèce bleven nog even achter.
Het was een ongelooflijke ervaring met talrijke genademomenten die nog lang zullen nawerken en vrucht zullen dragen. Een oprecht woord van dank aan de organisatoren en de talrijke aanwezige priesters en diakens.
Aniëla
Quotes van hoop van de overige bedevaarders:
- Dat de gezondheidstoestand van mijn vrouw verbetert.
- Ik hoop op een goede gezondheid voor mijn dochter en kleinkinderen.
- Dat we nog lang vrienden mogen blijven.
- Dat het geloof ook bij de jeugd blijft groeien op hun manier.
- Wij hopen op een leven na de dood en een vreugdevol weerzien met degenen die we missen.
- Wij hopen op meer verdraagzaamheid zodat de wereld veiliger wordt.
- Ik hoop dat de mensen op een bepaald moment gaan inzien dat we vredig naast elkaar kunnen leven, er voor elkaar kunnen zijn zodat er geen conflicten/oorlogen meer zijn, alle mensen gelijk behandeld worden, er geen armoede meer is, iedereen dezelfde studiekansen krijgt… Dit zal niet van vandaag op morgen gebeuren, maar als iedereen zijn steentje bijdraagt kunnen we de wereld stapje per stapje beter maken….
