WE GEVEN HET WOORD AAN: Karien Ongena, lid parochieploeg en catechiste
Wil je je kort voorstellen? (iets over beroep, gezin, leeftijd, hobby’s, …)
Hallo, ik ben Karien Ongena en woon op het Spaanskwartier in De Klinge. Ik ben gehuwd met Eric Dhollander en we hebben samen 4 kinderen en 3 kleinkinderen.
In mijn eerste job werkte ik als verpleegster in het ziekenhuis Sint-Helena (het 2de verdiep). Maar sinds 1990 heeft mijn carrière een wending genomen. Bij ACW Waas en Dender ben ik een 3-tal jaar pastor en verantwoordelijke voor Wereldsolidariteit geweest. Ik was er ook actief in Bonangana, een vereniging met als doel mensen van verschillende afkomst samen te brengen en te ondersteunen.
Ik werk nu als bijzondere leerkracht Rooms-Katholieke Godsdienst op de gemeentelijke basisschool Reynaerdijn te Kemzeke.
En in mijn vrije tijd ben ik heel lang actief geweest bij Broederlijk Delen. Ik lees graag en af en toe kan je ons ook wel eens tegenkomen op een quiz. Ook kruiswoordraadsels, cryptogrammen, sudoku’s en nog veel meer andere soorten puzzels worden bij ons samen opgelost. En ja, een kaartspel kan me ook bekoren. Wiezen of bieden dat zijn mijn favoriete spelletjes.
Wat was jouw uitdaging om je te engageren in de parochieploeg?
Mijn uitdaging is om van onze 8 geloofsgemeenschappen toch één geheel te maken. Niet vanzelfsprekend en ook zeker iets om aan verder te werken. Wil dit dan zeggen dat ik blij ben met het vergroten van de parochie? Nee, dat ben ik niet. Maar soms sta je met je rug tegen de muur. Onder andere door het priestertekort werd de keuze voor grotere parochies gemaakt.
De uitdaging zal zijn om in onze geloofsgemeenschappen het vuur brandend te houden, en toch ook één geheel te willen vormen met de andere geloofsgemeenschappen. Geen gemakkelijke oefening.
Welke figuur inspireert jou om te leven als christen, en waarom?
Vooral Jezus. Hij was voor mij iemand die mensen enthousiasmeerde, iemand die mensen ertoe aanzette om hun leven in handen te nemen. Dat sprak me erg aan.
Maar naast Jezus, zijn er nog een heleboel mensen die me gemaakt hebben tot wie ik ben. Zo herinner ik me nog dat ik helemaal ondersteboven was van een spreekbeurt die op mijn middelbare school gegeven werd door iemand uit Tanzania. Hij vertelde vol vuur over Nyéré, de toenmalige president. En in de opleiding verpleegkunde keek ik op naar Mr. De Backer. Hij sprak vanuit zijn geloof en raakte heel wat jonge mensen met zijn manier van lesgeven.
De laatste jaren is Jeanne De Vos iemand die ik zeer bewonder. Ik heb het geluk gehad haar te ontmoeten toen ik voor ACW (nu ‘beweging.net’) werkte. Wat een eenvoudige ‘grande’ dame is zij. Zo begeesterend voor iedereen die met haar in contact komt. Geen aandacht op zichzelf vestigend, maar direct vragen naar de ander. ‘Hoe gaat het met jou’, ‘Jullie hebben zo hard gewerkt deze avond’…. Zichzelf wegcijferend. Een prachtige vrouw.
Welke tekst (bijbeltekst, parabel, brief, …) is voor jou van groot belang, een inspiratiebron, en waarom?
Ik hou van alle parabels en gelijkenissen. Maar de persoon waar ik heel lang mee geworsteld heb is Elia. Als leerkracht vertellen we het verhaal van de Baäls profeten en de offers. Moeilijk om dat naar kinderen toe te brengen als een geloofsverhaal. Want hij doodt al die profeten.
Maar de tekst waarin hij God zoekt in de storm, in de donder, in het vuur,… en Hem uiteindelijk vindt in ‘de zachte’ bries, heeft me zo’n goed gedaan. Ik vertel dat verhaal nu zo graag aan 10- en 11- jarigen. Ze kunnen dan zelf op zoek gaan naar hun beeld van God. Wie is Hij voor hen? En dan in dialoog gaan. Prachtig!
Zo zijn er nog wel een aantal passages, een aantal personen uit de Bijbel waar ik nog mee op weg ben. Paulus is er één van. En ik weet het, Paulus is veel meer dan zijn ‘vrouwonvriendelijkheid’ maar toch blijft dat nog iets om verder op te herkauwen.
Zijn er momenten in je leven waarin je God nabij voelde? Kan je zo’n moment met ons delen?
Natuurlijk twijfel ik wel eens. Als je niet twijfelt, dan ‘geloof’ je niet meer. Dan ‘weet’ je het. Dat is juist het mooie aan geloof, het heeft zoveel te doen met ‘vertrouwen’. Natuurlijk heb ik God al dichtbij gevoeld. Soms als ik alleen ben, met mijn vreugde, met mijn verdriet. Maar ook voel ik God als mijn gezin samen is, als ze aan ’t praten zijn, dan kan ik God zo dankbaar zijn. Dan voel ik Zijn aanwezigheid. Of samen met mijn vriendinnen naar een zonsondergang kijken in Zeeland. Dat zijn bijna ‘sacrale’ momenten. De verbondenheid met elkaar en met Hem zijn dan heel voelbaar.
Hoe zie jij binnen 25 jaar de gemeenschap van de christenen? Wat vind jij dat er zou kunnen/moeten veranderen?
Ik denk dat de kerk nog zal uitdunnen. Omdat zo veel jonge mensen de kracht, de diepte, de kennis van het geloof verloren zijn. Maar ik geloof vast dat er anderen zullen opstaan om dit geloof te ontdekken, en er samen mee op weg willen gaan.
Welke taken moet een parochie zeker kunnen (blijven) opnemen?
Verbondenheid creëren tussen mensen die geloven. Echt ‘KERK’ zijn dus. Ons geloof is geen geloof voor onszelf. Het heeft nood aan de Andere en de anderen. Onze geloofsgemeenschap zal verder gaan met leken, -mannen en -vrouwen. En dit realiseren zal een werk van lange adem zijn. Een gemeenschap vormen zoals de eerste christenen…. Een uitdaging!