Zaterdagnamiddag telefoon van Luc Verbrugge vanuit Bedevaarten Bisdom Brugge of ik het zag zitten om een dag de handen uit de mouwen te steken in Trooz.
Trooz, een dorpje nabij Luik dat heel zwaar getroffen werd door de overstromingen in de nacht van 14 juli.
Uiteraard zag ik dat zitten, hoewel er diep vanbinnen toch ook wel een gevoel van onzekerheid, onwetendheid,… schuilde.
In welke situatie zullen we daar terechtkomen? Via sociale media, nieuwsbrief, familie, vrienden,… werden oproepen geplaatst naar extra helpende handen.
En wat was het hartverwarmend om dinsdagmorgen om 6u op de bus te stappen met een grote groep mensen.
Een diverse groep mensen van overal uit ons bisdom, jong en minder jong, maar met één grote gemeenschappelijke deler… een warm hart voor de ander, de mens in nood.
Een busrit van drie uur, met de noodzakelijke plaspauze onderweg, bracht ons naar het dorpje Trooz.
Bij het naderen van het dorpje konden we al enkele getuigenissen zien van wat de kracht van water kan veroorzaken,
maar eens aangekomen net voor het gemeentehuis viel een stilte in de bus. Een stilte die ons de hele dag bleef achtervolgen.
Want die stilte in Trooz is confronterend.
Mensen hebben hun huizen moeten verlaten omdat ze niet meer bewoonbaar waren.
Huizen zijn ontruimd en wachten op een bezoek van de expert. Enkel een telefoonnummer op het venster of de deur geeft een aanwijzing van wie daar woonde.
We werden ontvangen door de voorzitter van het sportcomplex en enkele vrijwilligers van ons bisdom die rechtstreeks waren afgezakt naar Trooz.
De opdracht van onze dag was om zoveel mogelijk puin uit de sportzalen te halen.
We konden er ons niets bij voorstellen, hadden een koffer vol trekkers, borstels, dweilen,… maar eens we binnen waren zagen we dat die niet aan de orde waren.
We troffen een sportcomplex aan onder een dikke laag modder, deuren verwoest, vensters uitgeslagen, tribunes die 100 meter verder werden meegesleurd…
We waren aan de grond genageld, figuurlijk, want het gaf ons extra motivatie om er ten volle voor te gaan.
Er werd gesleurd met tafels, stoelen, zwembaden, stukken tuinhuis,… je kan het niet bedenken of het lag in en om het sportcomplex.
En moeten er nog botervlootjes zijn?! Overal vonden we botervlootjes en grote blokken boter.
Later vernamen we dat 15 kilometer verderop een boterfabriek werd getroffen door de overstroming. Dat verklaarde veel…
Plots stond ik met een kinderschoen maatje 20 in mijn handen, die stilte kwam terug boven, kippenvel, krop in de keel…
Verschrikkelijk wat deze mensen hebben meegemaakt.
Kunnen we even pauzeren aub? Even pauze, naar de bus, iets drinken, koek eten en even van gedachten wisselen, want het was geen gewone dag vandaag.
En dan nog even verder doen tot de middag want we wilden dat er een verschil te zien was als we hier vertrokken.
Niet voor onszelf, of misschien toch een beetje, maar vooral voor de mensen van deze buurt. Zodat ze terug een beetje hoop kregen en een beetje troost voelden.
Bij de picknick aan het gemeentehuis kwam de vraag of we een extra opdracht zouden willen doen.
De moestuin net voor het gemeentehuis behoorde toe tot een oudere man die iets verderop woonde en die letterlijk alles was kwijtgeraakt tijdens de overstroming.
Hij moest ook zijn vrouw afgeven tijdens deze overstroming.
Daar overheerste opnieuw die stilte, maar in die stilte werd zoveel gezegd… uiteraard zouden we dit doen.
Met volle overgave ruimden we het puin uit de moestuin, uit zijn tuinhuis. De buren kwamen ons bedanken en boden ons drank en koeken aan.
De solidariteit van zoveel mensen deed hen deugd en gaf hen hoop. De buurvrouw deed haar verhaal van die verschrikkelijke avond, nacht en dagen.
Hoe het water maar liefst 2,80 meter hoog kwam, hoe angstig die periode was, hoe ze via de bovenverdieping met een bootje uit hun huis werden gered.
We zagen de beelden op haar gsm en stonden daar op diezelfde plaats… het werd stil. Woorden kwamen er niet onmiddellijk, maar de blik in onze ogen sprak.
En hoe moe we ook waren op dat moment, het gaf ons weer een duwtje om er nog eens stevig tegenaan te gaan.
In de late namiddag gingen we met enkelen even rusten op het muurtje aan het gemeentehuis, energiepeil stond niet hoog meer, lees heel erg laag…
even terug op krachten komen was een must.
De voorzitter sprak me aan dat het toch wel lastig was voor ons, dat we al zolang wakker waren, hier zoveel gewerkt hadden en nog een hele weg terug moesten.
We antwoordden dat het wel klopte, maar dat wij die avond een douche konden nemen, alles van ons afspoelen en rustig in ons eigen bed konden kruipen.
Maar dat voor de inwoners van Trooz het dagelijkse kost was, dus dat het écht geen probleem was en dat we met veel plezier die lange dag er even bijnamen.
Ontruimen van puin in de moestuin. Na een laatste opflakkering strandden we neer aan de bus, moe maar voldaan.
Nog een uurtje wachten voor de bus kon vertrekken richting Roeselare, want de chauffeur was gebonden aan de rij- en rusttijden.
Maar dat gaf ons de kans om even terug te blikken met de groep op een dag vol emotie, een lach en soms bijna een traan. Emoties liggen zo dicht bij elkaar…
Als ik persoonlijk mag afsluiten, dan kan ik alleen maar zeggen, dat het hartverwarmend was om deel te mogen uitmaken van deze groep mensen.
Mensen van over het hele bisdom, jong en minder jong, gekende gezichten en minder gekende gezichten… maar één groep die elkaar gedragen heeft doorheen de dag.
Een groep die de vreugde van het evangelie heeft uitgedragen, een groep die getoond heeft wat kerk-zijn op vandaag betekent.
Wordt zeker vervolgd… want de band die we voelen met de gemeenschap daar is groot!
Dankbaar dat we dit konden doen.
Dankbaar dat we een beetje troost konden bieden inTrooz.
Stefanie De Witte
