Praten met Bernard uit de Bosstraat 58 te Vichte, voelt aan als samen dauwtrappen tijdens de vroege ochtenduren.
Het heeft me vooral ook veel inzicht bezorgd in het benaderen en aanvoelen van mensen in nood. Het waren als het ware gesprekken zonder hekken.
Kasteel Bois de Saint-Jean
Nee, Bernard is niet van adellijke afkomst maar dit is het kasteel waar vader Maurice en moeder Louisa elkaar hebben leren kennen.
Op dit kasteel te Wibrin nabij Baraque Fraiture stond moeder Louisa André, afkomstig uit de Ardennen, aan het fornuis en deed vader Maurice allerlei klusjes in en rond de keuken.
Vader Maurice kwam dan samen met zijn latere vrouw Louisa terug naar de heimat gelegen in de Buyckstaat te Anzegem.
Samen kregen zij 3 kinderen: Josephine (°1942), Daniël (°1945) en Bernard (°1949).
Maurice Depraetere kwam dan via tussenkomst van graaf de Limburg Stirum aan de kost als vrachtwagenchauffeur en was Louisa André een veel gevraagde kokkin bij allerhande feestelijkheden.
Cardijn en KAJ
Bernard kende een zorgeloze jeugd. Na zijn lagere school fietste hij richting VTI-Waregem en volgde hij een opleiding weefkunde.
Op 16-jarige leeftijd kon hij aan de slag als wever. Eerst bij vaders neef Richard Depraetere te Gijzelbrechtegem en dan achtereenvolgens bij Delaei-Avet en bij Brunfaut te Vichte.
Tijdens zijn jeugdjaren was hij ook actief lid van de KAJ (Katholieke Arbeidersjeugd).
Die idealen van wijlen kardinaal Jozef Cardijn zijn hem altijd bijgebleven en hebben zijn hele leven sterk beïnvloed.
Cardijns leuze “Zien, oordelen, handelen” bleef en blijft voor Bernard nog altijd ontzettend brandend actueel.
Naar Vichte
In januari 1970 ontmoette hij dan in de ondertussen verdwenen danszaal ‘Het Lindenhof ‘ Annie De Groote (°1950) uit Nieuwenhove.
Het was ‘coup de foudre’ want reeds op 9 oktober 1970 gaven zij in de kerk van Nieuwenhove elkaar het jawoord.
Enkele maanden later kochten zij een stuk bouwgrond in de Bosstraat te Vichte met kort daarop hun nieuwe woonst.
Samen kregen zij een zoon Xavier en zijn ze ook nog eens de grootouders van 3 kleinkinderen.
Na een rugoperatie kon Bernard niet meer als wever aan de slag en werkte hij dan nadien 18 jaar bij Bekaert-textiles te Waregem.
H. Theresa van Lisieux
In 1999 ondernam Bernard samen met 7 andere stappers een voettocht naar Lisieux. Dit betekende 14 dagen van gemiddeld 30 km/dag flink doorstappen.
Bernard keek reeds jaren lang geweldig op naar de H. Theresia (1873-1897) van Lisieux.
Vooral haar eenvoudig gedachtengoed : geef jezelf uit handen, vertrouw je gewoon toe aan Gods barmhartige liefde.
Die ontwapende eenvoud die van haar afstraalt, blijft mensen zoals Annie en Bernard boeien.
Haar betrachting was de mensen naar de kern van het evangelie te brengen met aandacht voor God en aandacht voor de mensen. Haar slagzin: “Ik wil het rozen (= weldaden) laten regenen” geldt zonder meer voor Annie en Bernard.
Palliatieve zorg
Enkele jaren vooraf aan zijn pensioen dacht Bernard eraan om later de stervende medemens bij te staan tijdens z’n laatste levensdagen.
Daarom volgde hij in 2003 een cursus palliatieve begeleiding in Kortrijk.
Daarover zegt Bernard het volgende:
“Wat wij vooral geleerd hebben tijdens die opleiding was ‘Luisteren’.
Luisteren is niet gemakkelijk. Tijdens die opleiding leerden we zelfs ook voet- en handmassage toepassen.
Dit laatste kwam me heel goed van pas bij iemand die ALS had. Die persoon kon niet spreken en niet meer bewegen.
Toch kon ik een goede band en contact met hem leggen. Hij kon alleen communiceren met zijn oogleden.
Toen ik hem voorstelde om een voetmassage te geven, zag ik zijn oogleden sterk bewegen.
Die persoon heb ik 7 jaar lang kunnen en mogen begeleiden. Vooral die voet- en handmassages deden hem geweldig veel deugd.”
Belangeloze inzet
Op aandringen van wijlen diaken Jozef Beel werd Annie bestuurslid van het Rode Kruis te Anzegem.
Zij was jarenlang verantwoordelijk voor de kaartenverkoop van het Rode Kruis te Vichte.
Ook deden Annie en Bernard gedurende 18 jaar de uitleendienst van het Rode Kruis op de Sterhoek.
Toen in 2017 Bernard getroffen werd door een zeldzame hersenaandoening moest hij noodgedwongen stoppen met die palliatieve begeleiding.
Niettemin bleef hij niet bij de pakken zitten en deelde hij dan elke zondagochtend de communie uit in de kliniek te Waregem.
Vóór de corona-uitbraak verbleef hij elke dinsdag in het dagverblijf van het rustoord te Anzegem met als enige bedoeling de zieke mens op te fleuren.
In een tijd waar vooral extremisme en populisme de kop opsteken is het ontroerend om mensen zoals Annie en Bernard te ontmoeten die paden bewandelen die leiden tot verbinding in plaats van verblinding.
Stefaan Archie
