We interviewen Achim bij stap 4 uit het tochtboek.
Kan je jezelf eens voorstellen?
Ik ben Achim Kraft, ik woon in Moorsel samen met mijn vrouw Katleen. We hebben twee kinderen, Maarten en Anne, 19 en 17 jaar en we hebben een pleegzoon Benis, 12 jaar. Ik kom uit het zuiden van Duitsland, Baden-Württemberg en ik kom uit een protestants ‘nest’: mijn vader was dominee, mijn grootvader, de vader van mijn grootvader, en ga zo maar door. Mijn oudste broer is dominee in Beieren. Ik vraag me soms af, als dat in de katholieke kerk ook zo zou zijn, wat zou dat geven? Want blijkbaar is het geloof toch een beetje erfelijk op de één of andere manier. Toen ik aan het studeren was, dacht ik er ook over na om dominee te worden, maar de kerk zelf heeft me dit toen afgeraden omdat er te veel waren. Ik werk nu als Innovation Officer, ik hou me bezig met nieuwe technologieën en bekijk of die iets kunnen betekenen voor het bedrijf waarvoor ik werk.
Ik heb helaas geen doopfoto kunnen terugvinden. Jammer, want het is mijn grootvader die mij gedoopt heeft, alsook mijn twee oudere broers. Mijn jongste broer is door mijn vader gedoopt.
De doop is delen in Jezus’ Pasen: de oude mens sterft én een nieuw bestaan opent zich. Dat toont zich in een nieuwe manier van handelen en spreken. Hoe weet jij je hierin uitgedaagd?
Voor mij is de doop heel belangrijk. Als je naar de Bijbel kijkt, gaat er aan gedoopt worden eigenlijk eerst een proces van bekering vooraf, daarna laat je je dopen, en dan word je een nieuwe mens. Je probeert dan anders te leven. In de Lutherse traditie waarin ik opgegroeid ben, is er een kinderdoop. Maar een kind maakt die fase van bekering niet door, in die zin vind ik het spijtig dat de kinderdoop toegepast wordt als je de betekenis van de doop letterlijk neemt, echt als toewijding tot God. In de VPKB, de Verenigde Protestantse Kerk in België (= door de staat erkende protestantse kerk), zijn er heel wat mensen die zich voor het eerst als volwassene laten dopen. In Lokeren is er ook een faciliteit waar je volledig kan ondergedompeld worden. Als je daar naartoe gaat, en zo een doop mag meemaken, geeft dat toch iets, daar gebeurt echt iets. De persoon die gedoopt wordt, kan ook uitspreken waarom hij gedoopt wil worden. Dat moet niet, dat kan. Dan vertelt die persoon hoe hij tot die beslissing gekomen is.
Er is ook al eens iemand geweest die zei: ‘Ik wil nog eens gedoopt worden, om dit heel bewust mee te maken’. Hij was als kind gedoopt maar had lang geleefd, denkend dat hij het geloof niet nodig had. Hij had alles wat hij wenste en dan toch kwam er dat besef: ik heb God wél nodig, er ontbreekt iets belangrijks in mijn leven. Hij vertelde dat hij nu opnieuw bewust die keuze wou maken door zich nog eens te laten dopen, de belijdenis af te leggen en er helemaal voor gaan. Ik vind het mooi dat dit uitzonderlijk kan en mag.
Wat betekent dit in je dagelijks leven?
Voor mij is het nieuwe gedrag dat je moet tonen: leven naar het Woord van God, de tien geboden, of heel eenvoudig gezegd: de naastenliefde. Dat je je altijd afvraagt: ‘Wat zou God in een bepaalde situatie van mij willen?’ In Amerika had je op een bepaald moment van die armbandjes waar ‘WWJD’ op stond: ‘What would Jesus do?’.
De bedoeling is dat, als je op een bepaald moment niet meer weet wat je moet doen, je daar eens naar kijkt en er over nadenkt: ‘Wat zou Jezus doen?’
Het is een bepaalde mindset: niet gewoon op automatische piloot handelen maar eens stilstaan: ‘Wat zou de echt goeie manier van doen zijn?’
Dat is de basisidee en in het echte leven kan dat in heel kleine dingen zitten: als je onderweg bent, stoppen om iemand hulp te bieden, of gewoon nog maar als je buitenkomt uit de winkel en je merkt dat je te weinig betaald hebt, teruggaan en daar eerlijk over zijn, in plaats van te zeggen: het is de fout van de kassierster.
Wij gaan in Dendermonde naar de protestantse kerk, een kleine kerkgemeenschap waar iedereen iedereen kent. Na de dienst drinken we samen koffie (in niet-corona-tijden) en iedereen kan zijn hart eens luchten, we helpen elkaar met de kleine en grote zorgen die er zijn. En dat is heel fijn als gemeenschap.
Je bent broers en zussen uit geloof. We zijn willekeurig bijeengekomen, het is geen keuze om samen te komen met mensen die je leuk vindt. Je komt samen omdat je geloof deelt.
Er is daar veel naastenliefde, het beperkt zich niet tot de kerkdienst. Het is niet dat mensen buitenstappen en hun eigen weg gaan, denkend: ‘we hebben onze plicht gedaan’. Het engagement start na de kerkdienst gewoon al bij het luisteren naar de andere. Ook de mooie momenten deel je, maar als er iemand in de penarie zit, is er een groot engagement om elkaar op te vangen. ‘Wat kan ik voor iemand anders betekenen?’ leeft daar sterk. Zo is ook onze pleegzoon Benis bij ons terechtgekomen, vanuit een nood binnen onze gemeenschap om hem op te vangen. Ook in coronatijd zijn er meteen bel-lijsten ontstaan zodat mensen niet vergeten zouden geraken, en de koffie deden we online. Het heeft er wellicht ook mee te maken dat het mensen zijn die kiezen om naar de kerk te komen. Vroeger was je min of meer sociaal verplicht, nu is het een bewuste keuze.
In Dendermonde hebben we een zeer diverse gemeenschap: Belgen, Nederlanders, Duitsers, mensen uit Zuid-Afrika, Indonesië, Zuid-Amerika,… Dat is zo verrijkend en mooi. Bijvoorbeeld onze Rwandese vrienden komen uit een andere cultuur, maar wat ze aan normen en waarden in zich dragen en hoe zij in het leven staan, ondanks alles wat ze meegemaakt hebben, daar kunnen we zoveel van leren. In de dienst van deze zondag getuigde iemand van de Afrikaanse gemeenschap over zijn bezoek aan een Afrikaanse vrouw die in een revalidatiecentrum verblijft. Toen hij vroeg: ‘Wat ben je aan het doen?’, zei ze: ‘Ik ben God aan het loven.’ Hij vroeg: ‘Waarom?’. Ze antwoordde: ‘Mijn man zit al 25 jaar in de gevangenis in Rwanda. Ik ben ziek, ik heb al 40 jaar diabetes.’ Hij vroeg: ‘Is dat een reden om God te loven? Dat is toch vreemd!’ Ze zei hem: ‘Ik ben dankbaar voor elke dag die God me geeft hier op aarde’. Dat is een heel andere mindset. Zij hebben een rotsvast vertrouwen waar wij nog veel van kunnen leren.
In de moeilijkste situaties toch nog geloven, wachten en zeggen: ‘God zal voorzien’.
Dat moet je kunnen, en dat kunnen zij met gans hun hart. Daar heb ik bewondering voor en het is dan ook zalig om hen in ons midden en als vrienden te hebben.
Het is heel raar eigenlijk, medegelovigen zijn echt broeders en zusters, je kan dat niet beschrijven. Geloof bouwt een samenhang tussen mensen. Je wordt bijeen gegooid en toch is er automatisch op de één of andere manier een klik die je niet kan verklaren.
‘Het doopsel leidt tot een revolutionaire gelijkheid tussen allen die het sacrament ontvangen’ (Paus Franciscus). Door de doop wordt wat menselijk gezien verdeelt, tot een eenheid gebracht. Hoe daagt deze zienswijze christengemeenschappen van deze tijd uit? Wat betekent het voor de oecumene (dialoog tussen de verschillende kerken)?
Je kiest niet je gemeenschap. Je komt er in terecht door de doop, en de anderen ook. Je hebt hen niet gekozen omdat het je beste vrienden waren. Je vormt een gemeenschap, hoe verschillend iedereen ook is. Het is een beetje zoals je eigen lichaam dat je niet kiest en waarover je soms ook niet tevreden bent: je voelt je te dik, te mager, te groot, te klein,… je kan vanalles zeggen waar je niet tevreden over bent: je neus, je handen,… Maar toch vormt dat alles samen één lichaam en je mag er - of moet er?- tevreden mee zijn. In een kerkgemeenschap is het ook een geluk dat niet iedereen hetzelfde is. De ene kan goed preken of maakt muziek, en een ander is misschien heel goed in het onderhoud van het kerkgebouw. Dat zijn allemaal dingen die belangrijk zijn om het geheel werkende te houden.
Daar past ook de oecumene helemaal in: mijn vrouw en kinderen zijn katholiek, ons huwelijk was een katholiek huwelijk, de kinderen zijn naar het katholiek onderwijs gegaan, hebben hun eerste communie en vormsel gedaan. Maar even goed gingen ze mee naar de protestantse dienst. Ze kennen de beide tradities en weten al niet meer waar de verschillen zitten, wat katholiek en protestants is. We hebben daar ook nooit een probleem van gemaakt.
We vergroten de verschillen niet uit, die doen er niet toe.
Het is voor mijn vader nooit een probleem geweest dat Katleen katholiek was, sommige van mijn ooms – ook zoons van protestantse dominees - zijn eveneens met een katholieke vrouw getrouwd.
Wat ons verbindt, is belangrijker.
De basis is volledig hetzelfde, maar sommige klemtonen of uitvoeringen zijn verschillend. Ook in de protestantse kerk is er veel verscheidenheid. In België is de kerk eerder calvinistisch en de beleidsstructuur vlak. Elke gemeente staat op zich en heeft eigen tradities. Er bestaat wel een synode die grote beslissingen neemt, maar er is geen hiërarchie. Alles gebeurt vanuit de basis. In de Lutherse traditie heb je wel dezelfde hiërarchie als in de katholieke kerk: je hebt een dominee, een deken, een bisschop en dan ‘de bisschop der bisschoppen’.
Dendermonde heeft een eerder vrije traditie, bij ons merk je dat vooral aan de liederen, dat zijn heel moderne, eigentijdse liederen die worden begeleid met gitaar, soms met djembé, piano…. Ik speel zelf bijna elke zondag gitaar en daar passen orgelliedjes niet altijd bij. De muziek is dus moderner dan in de andere gemeenschappen binnen de VPKB, maar als je ons vergelijkt met andere gemeenschappen buiten de VPKB vb. met de Pinkstergemeenten en de vrije kerken, dan is het bij ons nog traditioneel en ingetogen, terwijl zij veel expressiever en uitbundiger zijn.
De protestantse kerk is in vergelijking met de katholieke kerk meer Bijbelgericht. Dat uit zich vb. in onze preken. Onze huidige predikant predikt ongeveer 30 minuten. Een protestantse dienst duurt gemakkelijk een uur tot zelfs anderhalf uur. Er wordt veel inhoud meegegeven: vaak wordt het Bijbelverhaal eerst historisch en contextueel gekaderd. Er wordt dan met een beamer gewerkt waarop vb. de landkaart van Israël getoond wordt om daarin het verhaal te situeren.
Maar de kernvraag blijft steeds: wat kan dit Bijbelverhaal voor jou betekenen in het dagdagelijkse leven?
Er zijn ook heel wat Bijbelstudiegroepen, kinder- en jeugdsamenkomsten. Bijbelstudie is heel belangrijk. Het is nooit éénrichtingsverkeer. Iemand neemt de leiding en dan is er uitwisseling met de aanwezigen. Er zijn ook Bijbelgespreksgroepen. Dat is echt bedoeld als gespreksgroep. Het moet zelfs geen Bijbelthema zijn, het kan ook een vraag van iemand zijn, of een boek dat we samen lezen en waarover we dan in gesprek gaan. Ook katholieke deelnemers komen naar de Bijbelstudie. Hun eigen inbreng vanuit een katholieke opvoeding is verrijkend. De kerk in Dendermonde staat open voor iedereen. Er zijn veel mensen die eens aansluiten bij een dienst.
In het kader van de oecumene is er ook een heel goeie samenwerking met de katholieke kerk van Dendermonde. Ieder jaar in de week van de oecumene hebben we een gemeenschappelijke kerkdienst: het ene jaar gaan wij naar de katholieken en het andere jaar komen zij bij ons. De kerk zit altijd helemaal vol. Daarna is er ook een drink zodat mensen elkaar kunnen ontmoeten. Dat is een fijne traditie.
Terwijl protestanten misschien meer informatie- en Bijbelgericht zijn, leggen katholieken misschien eerder de klemtoon op rituelen en plechtigheid. Wat ik ook mooi vind aan de katholieke Kerk is dat ze durft stand te houden tegenover de druk om zich aan te passen. Ze durft te zeggen: ‘Dat past niet binnen het geloof’, ook al is het niet populair. Dat wil niet zeggen dat ik het steeds eens ben met hetgeen waartegen ze zich verzet, maar ze gaat niet zomaar met elke hype mee en gooit niet meteen alles om - niet dat de protestanten dat wel zouden doen. De katholieke kerk zie ik een beetje als het geweten van de christenheid. Beide tradities – de protestantse en de katholieke - passen wel bij elkaar. Als protestant kan ik ook zeker de plechtigheid en de rituelen appreciëren.
Het is vooral zoeken naar wat ons bindt. We geloven in één en dezelfde God, er is niet een God van de protestanten en een God van de katholieken. We moeten misschien meer terug naar de basis. Niet dat we naar willekeur moeten – alles mag en alles kan – maar nu verliezen mensen zich te veel in wat er van bovenuit, soms wereldvreemd, wordt opgelegd.
Als je gelooft, is het best om samen te geloven en er samen over te spreken.
In Mt 18,20 lezen we: ‘Waar 2 of 3 in mijn naam samen zijn, daar ben Ik in hun midden.’ Dat is voor mij ook zo. Als je maar alleen met je Bijbel bezig bent, kan het gebeuren dat je de verkeerde richting uitgaat, dat je wat radicaliseert bij wijze van spreken, omdat jij dat denkt en daar je eigen interpretatie aan geeft. Daarom dat het goed is dat je daar samen met anderen over spreekt. De katholieke theologie en de protestantse theologie kunnen veel leren van elkaar. Precies de verschillen geven meerwaarde aan elkaar.
Door de doop komt Gods geest in ons wonen. In de Latijnse Kerk is de Geest sinds eeuwen de Grote Vergetene, het lijkt wel alsof we op eigen houtje proberen geloven. Hoe daagt dit woord van Paulus je uit? (p. 33). Gods geest, hoe zie je dat eigenlijk?
Ik denk aan Matteüs hoofdstuk 3, waar Jezus wordt gedoopt. Hij komt uit het water omhoog en de Geest van God komt als een duif op Hem neer en een stem zegt: ‘Dit is mijn geliefde Zoon’. Daar komt de Drie-eenheid letterlijk bijeen, dat is een mooi beeld van Jezus die juist gedoopt is, met de Heilige Geest en God de Vader als eenheid.
Zelf zie ik de H. Geest als bemiddelaar en als uitvoerder van Gods wil op aarde. Je laat de H. Geest in je hart en dan kan Hij ons veranderen en een beetje als een GPS op de juiste baan houden, maar je moet je wel openstellen voor de H. Geest.
Wat me ook altijd bijblijft, is Mt 12,31-32: dat elke zonde en elke godslastering de mens kan worden vergeven, maar dat wie de Geest lastert, niet kan worden vergeven. Hieraan zie je hoe belangrijk de H. Geest is. Hij is echt ‘Heilig’. We mogen hem niet achterwege laten.
Een voorganger van een vrije evangelische gemeente tekende eens een mooi beeld van de Drie-eenheid, in drie kleuren. Hij zei: ‘Eigenlijk is de drie-eenheid van God zoals de basiskleuren van licht: rood, blauw en groen. Als je die met elkaar mengt, dan krijg je wit licht. Veel gemeenschappen richten zich op één kleur, vb. enkel op God, of enkel op Jezus, of enkel op de Geest. Eigenlijk zouden we beter een mix maken zodat we het witte licht kunnen zien i.p.v. een gekleurde visie op het geloof te hebben’. Dat vond ik een mooi beeld, want ook in de protestantse kerk wordt er minder focus gelegd op de H. Geest en eigenlijk hoort Hij er bij om het witte licht te kunnen krijgen. Pas als je alle drie in de juiste hoeveelheid hebt, krijg je wit licht.
De Heilige Geest is belangrijk om het volledige plaatje te begrijpen.
Dat beeld is me bijgebleven.
Beste Achim, van harte dank voor het delen van je ervaringen, je mooie inzichten en om ons een kijk te geven in jullie warme gemeenschap, het was boeiend en leerrijk!
Achim brengt zijn getuigenis ook tijdens enkele vieringen in onze parochie. Wees welkom:
op zaterdag 15 januari om 17u. in Stevenkapel
op zondag 16 januari om 9.15u. in Meldert
op zondag 23 januari om 10.30u. in Moorcel centrumkerk
op zondag 30 januari om 10.45u. op Ten Bos
