Liturgische vieringen
Zie Misvieringen in Ruiselede en in de Pastorale Eenheid op deze website
PAROCHIENIEUWS
Met hart en ziel…
Zondag 20 februari was het de naamafroeping van de vormelingen.
Een verslag vind u hier op de website
Vastenfolder
Activiteiten van de Ruiseleedse verenigingen
Geplande activiteiten
Voor alle activiteiten verwijzen wij naar geplande activiteiten op deze website
Voorbije activiteiten
Emigratie naar Canada - Neos
Op maandag 14 februari waren de Neosleden present, de zaal vol, om eindelijk weer eens te kunnen genieten van een lezing op Valentijnsdag. Mieke Vandromme, afkomstig uit Kortrijk, verdiepte zich in de familiekroniek van haar grootouders die -zoals vele andere Vlamingen- emigreerden naar Canada.
Tussen 1860 en 1980 emigreerden 52 miljoen mensen, 37 miljoen naar Noord- Amerika. Niet enkel Vlamingen. Emigratie kende een hoogtepunt tussen 1900 en 1920. Toen vertrokken er 3000 per jaar vanuit Antwerpen met de Red Star Line. Migratie verminderde door WO I en na die oorlog verstrengde Europa de migratiewetten en de VS voerden toelatingsquota in. Redenen om te migreren waren de industrialisering, de thuisnijverheid viel stil, er was een landbouwcrisis, met opeenvolgende mislukte oogsten. Men had niks te verliezen en wou een nieuwe toekomst. Het beloofde land was niet voor ieder een succes. Een op vier keerde terug, soms ook uit heimwee. Mevrouw Vandromme sprak over ‘kettingmigratie’. De man werd vooruit gestuurd en zodra hij gesetteld was, kwam het gezin na.
Haar grootouders, grootvader was schrijnwerker, grootmoeder weefster, trokken naar Canada. Midden 19e eeuw had dat land een minder goeie reputatie in migrantenkringen. Het land was onontwikkeld, er woonden veel indianen, het klimaat was hard met strenge winters en hete zomers, het was er onherbergzaam en agrarisch moeilijk, geen vruchtbare grond. Het was ook protestants wat katholieken afschrikte. Voor je kon vertrekken, moest iemand waarborg staan. Een reis kostte 100 dollar of 3600 BEF, immens veel geld toen. Sommigen verkochten have en goed, investeerden hun weinige spaargeld of gingen een lening aan. Haar grootvader vond werk in de Fordfabriek, haar grootmoeder ging ‘dienen’ bij rijke mensen. Ze vertrokken een paar maand na hun huwelijk, het avontuur tegemoet.
Het verhaal kan je lezen in GINDER, een roman die ze schreef. Bib Ruiselede zal het aanschaffen of ook in de boekhandel te krijgen. Migratie is van alle tijden. Het is goed er weer eens bij stil te staan, te beseffen wat alles achterlaten en het onzekere tegemoet gaan betekent. Ook nu nog.
En toen was er napraten bij kaas en wijn.
GM
Gebed van week + Hartverwarmend
Zie parochieblad dat deze week in uw brievenbus viel.
RUISELEEDSE PENNENTREKKEN
De dozen van Maité – OVER LOSLATEN
De tekst in Kerk en Leven nr. 04/2022 van ‘Maité’ over de opkuis van dozen vol herinneringen, inspireerde mij om iets te schrijven over loslaten doorheen ons leven. Geen ingewikkelde theorieën, daarvoor heb ik geen ambitie, maar gewoon enkele doordeweekse bedenkingen.
Het begint al als we onze baby de crèche binnen dragen en we hem of haar moeten toevertrouwen aan de goede zorgen van verzorgers. Loslaten moet als onze kinderen de kleuterklas binnen stappen met hun rugzakje en zij zich letterlijk van ons losschudden met ‘ikke doen’. Loslaten moet als zij naar de lagere school gaan en zich leren aanpassen aan de sociale regels en vrienden belangrijker worden dan ouders. Loslaten moet als ze het middelbaar instappen en zelf keuzes leren maken over hun studierichting. Loslaten moet met toeziend oog als zij als niet-goed-in-hun-vel-zittende, eigenwijze pubers met talent voor drama zich terugtrekken in hun kamer. We hebben hen wortels gegeven om te aarden en hopelijk stevig in het leven te staan en nu is de tijd rijp om hen vleugels te geven zodat ze leren (uit)vliegen en kunnen oefenen in het zelfstandig en volwassen worden. Loslaten moet als ze zich op het relatiepad begeven, als ze ‘de ware’ hebben gevonden en het huis verlaten om samen te gaan wonen of in het ander geval alleen te gaan wonen of op kot in een bruisende studentenstad.
Op een sluipende manier staat er plots een +60 getal op onze teller en grijs haar op ons hoofd. We moeten onze mentale klok bijstellen en vooruitdraaien. In deze 3de levensfase steken de kwaaltjes de kop op, de spieren en gewrichten verstrammen, een kleine of grote medische ingreep staat gepland, de pillendoos en de rugpijn schuiven ons leven binnen, het boodschappenlijstje vergezelt ons in de winkel.
We zijn ondertussen op pensioen en zoeken een nieuw evenwicht in onze relatie, in onze vriendschappen en bezigheden. De dagelijkse werkroutine en werkcontacten vallen weg. We willen wel graag helpen bij onze ouders en kinderen, waarbij de kleinkinderen ons een opflakkering van energie bezorgen, maar we botsen toch regelmatig op onze grenzen die ons zonder pardon terugfluiten. Rust op tijd en stond is noodzakelijk.
We krijgen moeite (of hebben er niet veel zin meer in?) met het onderhouden van onze woning en tuin en moeten ook dit soms loslaten en kleiner gaan wonen: adieu ons pannenkoekenhuisje (woord van Norbert Maes) en mijn nauw aan het hart liggende tuin. Voor ons persoonlijk nog niet aan de orde van de dag, maar toch, toch … Bij de opkuis wordt ‘de oude brol’ door de kinderen met een scheef en kritisch oog bekeken. Inderdaad, Maité, de container staat bij wijze van spreken al achter de hoek klaar.
Afscheid moeten nemen van dingen waar we aan gehecht zijn, doet pijn, maar een broer, zus, te vroeg een partner, kind, vriend of relatie verliezen, doet nog méér pijn. Ons levenspad dwingt ons nederig op de knieën om veel los te laten, af te sluiten, weg te doen, afscheid te nemen, deuren dicht te doen, af te ronden. Het leven schaaft en vijlt ons en we kunnen de tijd niet terugdraaien, dat is geen prettig gevoel maar het is gelukkig niet allemaal kommer en kwel. Absoluut niet! De lessen die we ondertussen leren, zijn heel waardevol. Clouseau verwoordt het zo mooi ‘Dat is wat het leven met je doet’: zon en schaduw, lief en leed, toekomst en verleden, verdriet en hoop.
Als onze ouders sterven is ook dit weer een stevige les in loslaten want het ouderlijk huis biedt geen toevlucht meer. Andere jonge mensen gaan er in wonen of het wordt, hoe jammer ook, met de grond gelijk gemaakt. Je staat er bij en kijkt er naar…
Onze eigen wereld wordt kleiner en kleiner, als we ondertussen +80-igers zijn en onze zetel, rollator, televisie en goudvis onze belangrijkste attributen en gezelschap zijn. Onze rijkunsten worden hoofdschuddend bekeken, dus de auto wordt verbannen. De constant veranderende wereld wordt te moeilijk. We geven de regie uit handen en aanvaarden de verlieservaringen met grote tegenzin. Sommigen klampen zich nog vast, anderen geven het op en nog anderen, de kwieke gezonde uitzonderingen gaan nog stapvoets of pedalen duwend (leve de elektrische fiets!) door de dag en vergeten hun leeftijd. Tijd om te piekeren staat niet in hun agenda genoteerd. Bijzondere mensen!
De cyclus van het leven is zoals de jaarlijkse cyclus van een boom: we krijgen jong fris blad in de lente en zijn dan op ons mooist, we bloeien in de zomer van ons leven, we maken nieuwe knoppen en takken aan om onze opvolging te verzekeren en vervolgens rimpelen we bladje per bladje de herfst in om in de winter van ons leven alles los te laten, de ene al (veel) vroeger dan de andere. De kale pure boom gaat de winter in en trekt zich terug uit het leven. De lente daarop is ons afscheid al een feit maar onze kinderen en kleinkinderen nemen de fakkel over en proberen min of meer, of niet, in onze voetsporen te lopen. Tot ook zij voor het voldongen feit staan en beseffen dat het leven ook aan hen constant lessen in loslaten geeft.
Linda Herman
