Wij zijn op bezoek bij Jacques Vercaemst in de Bouvelostraat 6 in het pittoreske dorp Gijzelbrechtegem of ook wel eens Grijsloke genoemd.
Na ons eerst verkennend gesprek zien we voor ons een bescheiden, beschouwende man die bedachtzaam in zijn antwoorden is en spontaan een lach op zijn gezicht tovert.
Wanneer we informeren naar zijn afkomst of jeugdjaren, steekt hij onmiddellijk van wal met een ietwat bijzondere quote: “Weet je, ik ben eigenlijk een halve Waal!”
Bij deze is onmiddellijk de toon gezet…
Tiegem-Saint Sauveur
Zijn ouders Henri Vercaemst en Maria-Zulma Deconinck woonden met hun 7 kinderen tot begin 1945 op een boerderij op de Waashoek in de Tjampenstraat te Ingooigem. Op 5 januari 1945 werd de boerderij echter totaal vernietigd door een V1- of V2-raket, ook gekend als een Duitse vliegende bom.
Het gehele gezin stond letterlijk en figuurlijk op straat. Enkele broers en zussen vonden tijdelijk onderdak bij familie.
Vader en moeder mochten met hun 2 dochtertjes intrekken bij molenaar Hector Vindevogel.
Hector, beter gekend als Torry Mulders, had zelf een gezin met 7 kinderen. “Mijn ouders hebben daar dan 9 maanden verbleven totdat ze een ander onderkomen vonden. In Saint-Sauveur konden zij een boerderij op de kop tikken.
Saint-Sauveur is een dorp ten zuiden van Ronse in de Belgische provincie Henegouwen, en een deelgemeente van de Waalse gemeente Frasnes-lez-Anvaing.
Dit betekende een totaal nieuwe omgeving en ook nog eens in een ander taalgebied.
Op 12 mei 1946 kregen zij dan nog een 8ste kind en dat kind heette …Jacques.”
Naar het klooster
Jacques groeide dus niet op in het landelijke Ingooigem, maar in een Waals dorpje nabij de taalgrens.
Thuis werd er dialect gesproken en op de dorpsschool van Saint-Sauveur was alles in het Frans.
Het middelbaar onderwijs volgde hij dan in het naburige Ronse.
Hij was dus perfect ‘bilingue’ en daardoor de geknipte persoon om later als tweetalig ambtenaar bij het ministerie van justitie te Brussel te gaan werken.
Hij was verantwoordelijk voor de logistiek en de uitrusting van de gerechtsgebouwen.
Ondertussen ontmoette hij op het trouwfeest van zijn zus zijn toekomstige echtgenote Frida Haedens. Frida, afkomstig uit Tiegem, was onderwijzeres in het dorpsschooltje in Gijzelbrechtegem. Zij huwden in 1971 en waren koortsachtig op zoek naar een woning.
De kloosterzusters van Gijzelbrechtegem kwamen op de proppen met een verrassend en origineel voorstel:
“Frida, jij kan toch met Jacques in ons klooster komen wonen. Wij overnachten toch in het hoofdklooster van Anzegem.”
Dit was inderdaad de ideale voorlopige oplossing voor hun huisvestingsprobleem.
Zij woonden daar niettemin 8 jaar vooraleer zij hun nieuwe woning betrokken die ook nog eens paalt aan de speeltuin van het nieuwe schoolgebouw.
Kerkfabriek
Reeds in 1971 werd hij aangesproken door wijlen pastoor Vandenbroucke om deel uit te maken van de parochieraad om dan in 1973 ondervoorzitter te worden.
In 1978 werd hij lid van de kerkfabriek. Als justitieambtenaar die instond voor de uitrusting van de gerechtsgebouwen was hij de aangewezen persoon om vanaf 1991 als voorzitter de kerkfabriek te leiden.
De ruim 40 jaar samenwerking met Lucien Van Lancker wil Jacques ook nog eens in de verf zetten.
Hier volgt een chronologische greep uit de lange bloemlezing van herstellingen en verwezenlijkingen: kerkklokken elektrisch laten luiden, glasramen vervangen, installatie van chauffage, hervoegen westgevel, elektriciteit vervangen, nieuwe tapijten, het herschilderen van de kerk en de aankoop van de nieuwe stoelen.
Ondertussen zijn zowel Frida en Jacques allebei heel actief in het parochieleven.
Frida samen met enkele andere vrijwilligers zorgt ervoor dat elk weekend hun kerk op en top in orde is om de misviering te laten doorgaan.
Liber memorialis
Een liber vitaie of liber memoralis was oorspronkelijk een boek waarin een kloosterling of een pastoor de namen vastlegde van diegenen die in het gebed herdacht moesten worden.
In Gijzelbrechtegem werden algemene zaken die met het parochieleven te maken hadden, voordien bijgehouden en telkens aangevuld door de residerende parochiepriester.
Die taak heeft Jacques sinds een tiental jaar overgenomen en terecht fier toont hij dit waardevolle boek.
Zo te zien komen Frida en Jacques tijd te kort.
Jacques neemt de ruime moestuin onder handen terwijl Frida zorg draagt voor de bloemen en planten uit hun siertuin.
Fietsen, wandelen en lezen behoren ook tot hun favoriete bezigheden.
Zij genieten tot slot eindeloos van familiebezoek en van hun twee kinderen en kleinkinderen.
Stefaan Archie
