Het wegeltje achter het historisch kasteel van Goswin in Vichte leidt naar Pachtgoed en naar Heidi. Zodra de deur open gaat komt de geur van verse koffie mij tegemoet. Maar, meer nog, vallen de gemoedelijke sfeer en het warme onthaal van de gastvrouw mij op. Ik voel mij onmiddellijk op mijn gemak voor dit interview. Bij het eerste contact al sta je voor een lieve, vriendelijke, innemende persoon, goedlachs en rap van tong. Na enkele zinnen reeds spat het enthousiasme er af. Allemaal ideale kwaliteiten voor een goede juf. Heidi is geboren in een knus gezinnetje met een nog 3 jaar jongere zus, Inge. Haar vader ging uit werken als meestergast. Haar moeder, naaister van beroep, bleef van huis uit werken onmiddellijk na haar geboorte.
Heidi: "Het was heel fijn dat mijn ma altijd thuis was. Thuiskomen van school, een boterham die klaar ligt en babbelen over wat er die dag allemaal was gebeurd. We mochten ook veel helpen bij het afknippen van draadjes zowel van schorten als van blouses.
Vanuit mijn beroep nu, weet ik hoe belangrijk een goede thuis is. Ik ben daarom ook zeer dankbaar."
OPLEIDING
En dan start een belangrijke levensfase: de studies. De schoolcarrière van Heidi verliep voortreffelijk. Zij heeft er hoofdzakelijk positieve herinneringen aan.
Heidi: “Als kleuter vertrok ik pas op mijn 4de levensjaar naar school. Mijn ma vertelde nog dat ze me afzette en hup weg was ik … zonder om te kijken. Naar school gaan vond ik superleuk.”
In het kleuter- en lager onderwijs had Heidi veel goede juffen maar toch is er één haar speciaal bijgebleven.
Heidi: “Juf Magda Veys was voor mij een echt voorbeeld en legde ongetwijfeld reeds de basis voor mijn latere studie- en beroepskeuze. Kinderen zag ik al altijd graag en creatief bezig zijn was mijn hobby. Voeg dit allemaal samen en dan komt ‘kleuterjuf’ vlug als logische keuze.”
Maar, zover zijn wij nog niet; er volgt eerst nog een secundaire opleiding.
Heidi: “Ja, na de vrije basisschool in Anzegem vertrok ik naar het O.- L.-Vr.-Hemelvaartinstituut in Waregem (nvdr: heet nu officieel Sint- Paulusschool campus Hemelvaart). Ik probeerde een jaar in de "moderne" zoals dat toen heette, maar ging over naar de "handel". Het was er een aangename tijd, behalve de examentijd en ik behaalde er normale scores. Ik mocht er veel prachtmensen als leerkracht ontmoeten. Mijn creativiteit werd er gestimuleerd en verder ontwikkeld en zo bleef ik mijn droom koesteren om ooit ook zelf voor de klas te staan. In het 6de jaar moesten we nadenken over “wat we later wilden worden". Bij mij was dit nog altijd kleuterjuf en mijn leerkrachten beaamden dat dit voor mij een goede keuze zou zijn.
Mijn ouders hadden er nochtans twijfels over. Gelukkig respecteerden zij mijn keuze.
Juf Heidi samen met enkele collega's van VBS De Wegelink.
De opleiding ‘kleuteronderwijs’ volgde ik in het toenmalige Crombeeninstituut te Gent (nvdr: nu Hogent). Elke dag reed ik met de trein naar school en…na 3 jaar hard werken was ik afgestudeerd en klaar om als kleuterjuf voor de klas te staan.”
WERK
Ja, tijd voor het echte werkveld. Was het toen ook al moeilijk om werk te vinden?
Heidi: “Het duurde wel een tijdje voor ik een interim kon krijgen. Die tijd vulde ik met het volgen van naailessen, ik had immers thuis gezien dat dit altijd van pas komt ; met werk bij de eierboer, het op elkaar stapelen van de gevulde kartons én met een interim-contract in een tapijtfabriek (ploegwerk, voor- en namiddag).”
En dan kwam het verlossend telefoontje?
Heidi: “Och, ik was toch zo blij dat er op een dag telefoon was voor een interim in de BO-school De Brug in Kortrijk. Het was wel voor het derde leerjaar, maar OK, beter dit dan niets. Uiteindelijk kon ik hier een 2-tal jaar aan het werk en kon er zeer nuttige ervaring opdoen in verschillende klassen. Ik heb zelfs een moment overwogen om bij te studeren om in het Bijzonder Onderwijs aan de slag te gaan maar …”
Je kreeg plots een beter aanbod, nauwer aansluitend bij jouw kleuteropleiding zeker…?
Heidi: “Inderdaad, uiteindelijk kon ik in het kleuteronderwijs aan de slag in mijn eigen Anzegem. Ik stond achtereenvolgens in Tiegem, Gijzelbrechtegem, Anzegem, Vichte en Ingooigem om uiteindelijk definitief te belanden in Vichte, in de peuterklas van wat nu ‘De Wegelink’ is. En dat is tot nu toe een droom van een job met deze allerkleinsten.”
CATECHESE?
Ik vraag me soms af: kan je, binnen je beroep bij die allerkleinsten, jouw geloof en waarden reeds ter sprake brengen?
Heidi: “Die kleintjes komen binnen met een onbeschreven blad. Als juf mag ik ze leren kennen elkmet hun eigen karakter. Ik mag ze helpen hun talenten te ontdekken, ze aanmoedigen om te exploreren en te experimenteren. Ik heb het voorrecht hen nieuwe dingen bij te brengen en dan de verwondering te zien als ze iets nieuws kunnen. Zalig is dat! Genieten van knuffels, troosten bij verdriet, samen spelen, de taal stimuleren, de creativiteit aanmoedigen, gewoon samen genieten … welk beroep is er mooier dan dit? Voor de specifieke catechesemomenten wordt veel aandacht gegeven aan sfeer. Wij maken het eventjes stil en zetten een kaarsje bij Moeke Maria en Jezus. Een liedje zingen kan ook als start. Hier worden waarden aangereikt die iedere dag kunnen gebruikt worden. Hetgaat dan om waarden als: zorg dragen voor elkaar, dankbaar zijn, elkaar graag zien maar ook verwonderd zijn over de natuur, er zorg voor dragen en ervan genieten. En deze vele waarden, die Jezus ook bijbracht, komen aan bod in mooie verhalen. Deze kleine schatten luisteren met open oren en ogen. Ze houden echt van verhalen over Jezus! Hét verhaal bij uitstek is het kerstverhaal. Het kindje Jezus dat geboren wordt. Hij is de vriend van alle mensen. Hij is het licht in de wereld. En dan vieren we samen feest!”
Wat was het mooiste moment dat je, in dit verband, in je carriére al mocht meemaken?
Heidi: “Dat was toen bisschop Lode mijn nieuwe klas kwam inwijden. Onder begeleiding van een peuter mocht hij zijn jas aan de kapstok met een kruisje hangen. We zetten Moeke Maria op het tafeltje, staken een kaarsje aan en plaatsten een Jezus-figuur in het midden. Voor ieder kind was er ook de eigen afbeelding die aan een blokje was vastgekleefd. We hadden al over Jezus verteld en nu was het de moment dat Jezus aan de kinderen vroeg of zij ook Zijn vriend wilden zijn. Wie positief antwoordde mocht ook zijn figuurtje bij Jezus zetten. Voor bisschopLode was ook een afbeelding voorzien. Hij kwam spontaan tussen de kinderen zitten en babbelde met hen. We zongen het lied “vrolijke vrienden” en dansten samen.De bisschop bezocht daarna de andere klassen en kinderen maar kwam dan terug om onze klas te wijden. Achteraf waren de peuters veel bezig over ‘Lode die onze klasnat maakte’, tja, de interpretatie van eenpeuter hé.”
SAMEN MET PETER
Iets anders Heidi, hoe heb je jouw prins op het witte paard leren kennen?
Heidi: “Het leven kan soms rare wendingen nemen. Heel lang geleden, anno ’84, werd er al een basis gelegd voor het jaar 2015; maar, dat wisten wij toen nog niet. Op een leuke zaterdagavond was er een K.A.J.-fuif in de vroeger goed gekende zaal ‘De Gilde’ in Anzegem. Die zaal, waar fuiven en toneelvoorstellingen doorgingen, is ondertussen reeds lang omgebouwd tot het Oc Ansold. Ik was kajotster en ging dus naar die fuif. In die tijd werd er nog veel gedanst en zo kwam het dat Petermet mij danste en … babbelde. Vele jaren later kwamen wij elkaar terug tegen, elk intussen met zijn eigen rugzak. We begonnen terug te praten, nog steeds zonder vonkjes. Maar, ik werd meer en meer gecharmeerd door zijn humor en leerde hem steeds beter appreciëren. Op 3 januari 2015 sloeg uiteindelijk de vonk over. Op kerstavond 2017 vroeg hij mij ten huwelijk en in mei 2018 trouwden wij voor de wet en hadden een relatiezegening in de kerk van Vichte gevolgd door een fantastisch feest. Peter kreeg er meteen 2 plus-dochters bij en ik 2 plus-zonen. Ondertussen huwden de zonen en volgden er reeds 3 fantastische kleinkinderen! Wij zijn trotse mémé en pépé.”
RELIGIEUZE BELEVING EN ENGAGEMENT
Ik zie jullie veel in de zondagsmis in Vichte. Blijkbaar is dit voor jullie van groot belang?
Heidi: “Wij, Peter en ik, proberen iedere week naar de mis te gaan, samen met Ivet, de mama van Peter. Wij zijn beiden erg gelovig. Thuis bidden we, vooral in stilte, en steken we altijd een kaars aan bij Maria als we hulp willen voor speciale momenten.
Wij hebben een groot vertrouwen in Maria. In de wekelijkse mis vinden we rust; we luisteren naar het evangelie en de preek om te weten wat wij er kunnen van meedragen voor de volgende week; we bidden samen met de andere gelovigen en zingen uit volle borst mee. Als er kinderen uit de school in de kerk aanwezig zijn wordt er gezwaaid. Voor en na de mis genieten we van een babbel met andere kerkgangers. Daarnaast verzorgde ik af en toe ook de kindernevendienst.”
Heidi tijdens de kindernevendienst op moederdag.
Ja, inderdaad, ik zag dat je je ook engageerde voor die nevendienst in Vichte. Kan je daar iets meer over vertellen?
Heidi: “Dat zijn vieringen op kinderniveau ter gelegenheid van bepaalde feesten zoals de Sint, Mariamaand, Maria lichtmis, Pinksteren, 3-Koningen… Deze vieringen gaan door in de kapel van de kerk. We beginnen met een babbel over deze momenten én een verhaal op kinderniveau gaat er dan wat dieper op in. Als afsluiter maken we samen nog iets om mee te nemen naar huis.
Zo kunnen de kinderen thuis ook nog een praatje rond de dienst maken met de ouders. Ik heb die nevendiensten een hele tijd gedaan, met veel plezier. Maar, door ouder worden en de drukte in het weekend worden deze nu overgenomen door juf Annemie en juf Claudine die op pensioen zijn.”
Heb je ten slotte nog een bemoedigend woord voor de lezers?
Heidi: “Er is een spreekwoord dat zegt: ‘Ieder huisje heeft zijn kruisje’! Dat is jammer genoeg waar. Maar, door ons geloof worden we gesterkt om ons kruisje te dragen. We zijn er beiden ook zeker van dat dingen met een bepaalde bedoeling gebeuren. Ons motto is: geniet van de kleine dingen, iedere dag opnieuw; en vooral… zie elkaar graag. Het leven is zo mooi!”
Bedankt, Heidi, voor dit mooi slot en voor deze openhartige babbel.
Erik Depraetere.
