Enige tijd geleden. De eucharistieviering van zondagmorgen is een halfuurtje geleden beëindigd. De parochianen, gevoed door het Brood des levens en geïnspireerd door het Woord van de Heer, hebben inmiddels de kerk verlaten en voelen zich hopelijk gezonden als vernieuwde gelovigen om de week aan te vangen.
Samen met koster van dienst, Koen Geerts, hebben we de liturgische vaten gereinigd, kaarsen en lichten gedoofd, de liturgische boeken teruggeplaatst voor de volgende eredienst. Nadat ook Koen vertrokken is, blijf ik nog heel even alleen in deze eeuwenoude heilige ruimte voor een kort persoonlijk gebed achter de kooromgang. Bij het verlaten van deze ruimte word ik overmand door het machtige licht- en schaduwspel van de invallende zonnestralen op de uitdijende wierookwolken.
Enkele minuten later was dit bijzonder effect voorbij. Het was ‘mijn’ klein extra momentje met wat ons allen overstijgt. Een kort ogenblik in het nu, badend in een zee van eeuwigheid.
