De aanloop van dit kerkelijke werkjaar was nogal bewogen! In september keek heel Vlaanderen naar de vierdelige reeks ‘Godvergeten’. De uitzendingen maakten veel los: woede, onbegrip, solidariteit met de slachtoffers… De schaamte bekroop veel (kerk)mensen. We hingen als het ware in de touwen. In die dagen ontving ik een e-mail van priester Geert Dedecker, gericht aan zijn vrienden, waarin hij opriep om niet te berusten in de negatieve berichtgeving over kerk en geloof. Zijn mail wou ons oproepen om diep mee te voelen met de slachtoffers van seksueel misbruik en ook om het geloof als het ware te herijken, met onze eigen woorden. Hij verwees naar een groep Bisschoppen die aan het einde van het Concilie (1965) een pact sloten en dit plechtig uitspraken in de catacombe van Domitila in Rome. Eerder recent was er ook zo’n pact, uitgesproken door een groep Latijns-Amerikaanse bisschoppen in El Salvador.
Ondertussen was heel de Kerk, door paus Franciscus daartoe opgeroepen, bezig toe te werken naar de Synode van het najaar (oktober): thema hier was ‘het synodaal proces’.
Beide elementen werden door het Pastoraal Team besproken en uitgediept. Zo groeide een plan om binnen onze Pastorale Eenheid, een kleine synode te organiseren.
Er waren drie vragen: hoe ben je ooit beginnen te geloven? Wie heeft jou daarin geïnspireerd? Tweede vraag: waar sta je vandaag met je geloof? Wat doet deugd? Wat is eerder moeilijk? En dan de derde: hoe zie je jouw geloof verder groeien in de nabije toekomst? Waartoe roept je geloof je op? Ik moet eerlijk zeggen dat het heel deugddoend was om bij elkaar op verhaal te komen. Om te beginnen: we waren met velen, van alle leeftijden, uit elke gemeenschap binnen onze P.E., mensen met een verschillende opleiding en achtergrond… heel divers! Twee keer kwamen we samen met de grote groep en enkele keren met de stuurgroep en de gespreksleiders en verslaggevers. En verder: voor velen was dit de eerste keer dat er woorden werden gezocht om te vertellen over het eigen geloof. Het was heel bevrijdend en ook heel herkenbaar om bij elkaar op verhaal te komen. Wat een diversiteit! Wat een waaier aan beleving. Wat een rijkdom aan geloofservaring. In dit verband viel het ons op dat iedereen van de 60 deelnemers in de loop van haar of zijn geloofsgeschiedenis een bijzondere ontmoeting had gehad met iemand, een diepe ervaring had ontvangen, een inspiratie van de Geest. Allemaal waren we op een eigen wijze geraakt door de figuur van Jezus. Hoe verbindend was dit!
Verder vindt u een getrouwe schets van de ‘maar-s’ die geloven bevragen, van de ‘en toch-s’ die ons toch verder op weg zetten en dan van de slottekst, ons pact met onszelf, met elkaar, met de grote God. Die tekst zullen we uitspreken in de Paaswake, als verwoording van ons engagement inzake geloof en inzet voor een betere wereld.
Ik wil allen die zich voor deze synodale bijeenkomsten hebben ingezet, oprecht danken. Als pastoor heb ik ‘meegedaan’, eerder als een mede-gelovige dan als trekker. En dat voelde goed. Ik wist me gedragen door het geloof van elk apart en wij samen. Het valt te hopen dat deze manier van samen spreken en vooral luisteren nog mag gebruikt worden. Volgend werkjaar willen we op deze manier verder gaan. We mikken op ouders van dopelingen, communicanten, vormelingen. En ook op de vele nieuwkomers die meer en meer naar onze kerken komen. Wat een uitdaging om te midden van de grote verscheidenheid aan geloven, te zoeken naar verbinding: het is de Geest die ons bezielt en tot geloof wekt. Dank aan die goede Geest.
Zalig Pasen
Geert Morlion, pastoor
Een Paaspact - engagement anno 2024
