Tweede paaszondag B-jaar – 06 en 07 april
Hnd4, 32-35 – l Joh 5, 1-6 – Joh 20, 19-31
Beste medeparochianen,
Vrede zij met U!
Elke week wanneer wij hier samenkomen, wensen wij dit elkander toe.
Uit automatisme? Of uit het diepste van ons hart?
Staan wij wel genoeg stil bij wat elkander vrede toewensen kan betekenen? Wat dit kan doen met de ander? En kunnen wij elk van onze medemens de vrede toewensen of zijn we selectief?
Het evangelie van vandaag kan ons helpen om elkaar de vrede toewensen beter te begrijpen…In het verhaal van vandaag zitten drie grote elementen; de leerlingen zijn na de dood van Jezus bang en verschuilen zich achter de luiken. Dan komt Jezus binnen door de muren van steen, van angst heen. Vervolgens stelt Jezus hen gerust en zegent hen.
Want die avond van de eerste dag van de week, kwam Jezus binnen, ging in hun midden staan en zei tot hen: “Vrede zij U.” Meteen krijgen we hier al een idee wat vrede wensen kan doen met een mens. Want na dit gezegd te hebben en na het bekijken van zijn verwondingen waren de leerlingen vervuld van vreugde toen ze de Heer hadden gezien.
Het verhaal zou hier kunnen stoppen. Jezus laat zien dat het verhaal zonder hem verder gaat, dat hij nog altijd met hen is, alleen op een nieuwe, een heel andere manier.
Maar nog steeds kan hij hun hart vervullen, kan hij mensen laten opstaan en vrees laten omslaan in vreugde. Jezus wenst oprecht dat het leven van z’n leerlingen ook na z’n verrijzenis gekleurd mag zijn met te-vrede-nheid.
Maar Jezus gaat verder. Hij herhaalt zijn wens voor de tweede maal: Vrede zij u. Zoals de Vader Mij gezonden heeft, zo zend Ik u.” Na deze woorden blies Hij over hen en zei: “Ontvang de heilige Geest. Aan wie ge de zonden vergeeft, zijn ze vergeven, en aan wie ge ze niet vergeeft, zijn ze niet vergeven.”
Hier wordt meteen duidelijk waar het echt om gaat; elkaar vrede wensen is niet zo vrijblijvend als wij denken. Het is niet zomaar een teken van gewoon goeiedag zeggen, integendeel. Jezus wenst dat zijn leerlingen net als hij anderen laten opstaan en net als hem daartoe alles in het werk stellen. Het wensen van vrede aan elkaar houdt dus een engagement in. Het zijn geen holle woorden, maar woorden die van diep uit ons hart komen. Het zijn woorden die een oprecht verlangen inhouden om de andere te vervullen met die vrede waarmee wij gezegend zijn. Want waar mensen zo met elkaar omgaan, waar men rekening houdt met elkaar, waar men zich wil geven uit liefde voor God en elke medemens, daar wordt waarlijk vrede gezaaid!
Op een kaartje waar Jezus aan het kruis met de armen wijd open is afgebeeld, staat het volgende te lezen:
“Ik hou van jou”, zei Hij.
“Hoeveel?”
“Zoveel”, zei Hij, spreidde zijn armen en stierf voor mij.
Als iemand ons kan leren wat waarlijk vrede is, wat echt leven is dan is het wel Jezus die zich helemaal gaf uit liefde voor God en uit liefde voor elke medemens. God laat de mens niet los, Hij blijft elk van ons liefde geven. Zelfs diegenen die hun hart niet altijd openstellen voor Hem of wie al eens afwijken van de weg van de liefde en het spoor bijster zijn.
Vandaar de duidelijke oproep in het evangelie van vandaag om zonden te vergeven. Het is niet zomaar een concreet voorbeeld dat Jezus geeft.
Elkaar doen opstaan, elkaar bevrijden houdt vooral in: vergeving schenken, de kleine medemens een nieuwe kans geven, in Gods naam.
Jezus weet dat wat hij van ons vraagt geen evidentie is. Dat was het ook niet voor de leerlingen aan wie hij verscheen. Maar hij sterkt hen met de Geest opdat ze in Zijn naam Zijn werk verder zetten. Zijn adem geeft leven, nieuw leven. Ook nog aan ons vandaag! Immers als gedoopten in Zijn naam ontvingen ook wij de kracht van de Geest en zijn wij gesterkt om te bouwen aan Gods rijk. Of beter gezegd wanneer wij ons helemaal laten voeden met Gods liefde kunnen wij net als Jezus overstromen in liefde naar de ander toe en de andere vrede toewensen. Een vrede die nieuwe kansen, nieuw leven biedt.
Maar zelfs gesterkt door de Geest is het soms voor ons als christenen vandaag geen evidentie om werkelijk vrede te zaaien. Meer dan woorden die neergeschreven zijn in de Bijbel en ons oproepen om in het spoor van Jezus te leven hebben we niet.
In Thomas kunnen we ons herkennen als twijfelende en zoekende mensen.
De vraag is of we echt Jezus gekend moeten hebben om in zijn voetsporen te gaan?
Kunnen wij ziende worden en Jezus herkennen…In onze naaste die intens vreugde beleeft aan het doorgeven van de Blijde Boodschap? In onze naaste die probeert handen en voeten van Jezus te zijn en zich inzet voor de noodlijdende medemens? In elk van onze naasten die hier vandaag met ons is samen gekomen om gevoed te worden door woord en brood?
Sprak Jezus niet tot Thomas: “Omdat ge Mij gezien hebt, gelooft ge? Zalig die niet gezien en toch geloofd hebben.”
Zalig die durven geloven in Jezus zonder tastbaar bewijs, die zich durven openen voor Gods liefde om zich te laten vervullen met Zijn liefde en te overstromen van liefde naar de andere toe. Voor sommige zaken zijn bewijzen overbodig, moet je gewoon de sprong wagen en durven vertrouwen, je durven open stellen. Jezus’ vrede is daar het mooiste voorbeeld van; het is vrede die door de muren heen breekt, door muren van twijfel en ongeloof heen en die mensen vervult met blijdschap en hen weer laat opstaan als een nieuw mens.
Moge de vrede die u elkaar straks toewenst een vrede zijn vanuit het diepste van uw hart, daar waar Gods liefde huist, opdat u allen vervuld met Zijn vreugde moogt heen gaan delend in die vrede van de Heer. Amen
Isabel – parochieassistente
