Liturgische vieringen
Zie misvieringen in Ruiselede en in de Pastorale Eenheid op deze website
PAROCHIENIEUWS
21 april is roepingenzondag. We bidden dan om nieuwe roepingen, mensen die zich kerkelijk willen engageren, zich inzetten voor de naaste, de evangelische boodschap. Een moeilijk gegeven in deze tijden. Ik stelde vast dat mijn vormelingen het begrip klooster en zuster niet meer kennen. Zusters zijn niet meer zichtbaar voor hen. Daarom bezochten we eens het klooster en interviewden we zuster Bonamie. Een mooi gesprek. Priester Geert Dedecker, geïnspireerd mede door Felix Van Meerbergen, deken en pastor-bonus van Diest, schrijft over roepingen en bij het evangelie van de Goede Herder.
Agendapunt voor ons
Het is roepingenzondag vandaag, wereldwijd in de Kerk. We focussen straks in de homilie vooral op het evangelie, waarin Jezus zichzelf vandaag ‘De goede herder’ noemt. ‘Ik ben de goede herder’, zegt Hij. Het is één van de zeven ‘Ik ben’-woorden uit het Johannesevangelie. Het is alsof wij dan bij elk van die woorden iedere keer op-nieuw Gods eigennaam uit de Bijbel horen, zoals die voor het eerst opklonk uit de vlammen van de brandende braamstruik in de woestijn van Midjan, vóór de uittocht uit Egypte.
En we weten: alles wat in de Schrift over God gezegd wordt, is altijd ook bedoeld als 'opdracht', als 'programma’ en als ‘agenda-punt’ voor de mensen (‘Ik ben het brood – ik ben de deur… enzovoort) en dus ook voor ons, Kerkmensen van vandaag. Elk van die zeven ‘Ik ben’-woorden moeten wij steeds weer op-nieuw leren te verbuigen en te vervoegen in alle wijzen en in alle tijden.
Roeping
Roeping is een kwestie van permanent leren dus, en houdt een bestendige opdracht in tot herscholing. Hoogstnoodzakelijk voor priester én leek, om jaar na jaar, generatie na generatie adequaat te kunnen inspelen op steeds nieuwe situaties en praktische omstandigheden. Dat je je daar durft aan te wagen – als individu en als gelovige gemeenschap – dat is wat we ‘roepingsbesef’ noemen…
Herder zijn
Als Jezus zegt: ‘Ik ben de goede Herder’, dan gaat het tegelijk ook over de Kerk, het gaat over elke gedoopte, het gaat over ons. En dus over onze roeping. Dit Woord van Jezus geeft ons een kijk op wat pastoraal kan zijn, moet zijn in 2024. En dan hoor ik in dat Woord dat pastoraal, dat Kerk méér is dan organisatie alleen, én zeker meer inhoudt dan nog maar eens de zoveelste re-organisatie, met het koortsachtig zoeken naar invulling van allerlei open gekomen plaatsen en sollicitaties die maar niet ingevuld geraken. Dat hoort er ook bij natuurlijk – en alle respect voor wie daar mee bezig is – moet zijn. Maar het behoort niet tot de essentie van het herderschap.
We mogen de Kerk niet bekijken zoals managers dat doen. In de wereld is dat nochtans de trend. Managers die de techniek hanteren om mensen maximaal te doen renderen. Zij boeken resultaten in duidelijke cijfers en grafieken. Dat kan en mag in de Kerk niet en nooit het geval zijn. Het wezen zelf van de Kerk van Christus is hier in vraag en in het geding.
Lijnrecht tegenover de manager staat de herder. Hij is bezeten door menselijk geluk. Hij bindt zich aan mensen met een band waar iets van onvoorwaardelijke liefde in zit. Herder zijn is geen vak, het is een toewijding, en soms is het een beetje heldhaftigheid, een kwestie van moed én offer, van je leven geven zonder berekening of uitzicht op rendement en winst.
….
Diaconale kerk
Als we zo in de Kerk staan en blijven staan, breekbaar en als metgezel en bondgenoot van de meest breekbare medemens, en als we zo gemeenschap blijven vormen – tegen het advies en de berekeningen van de managers in - dàn worden we echt een heilige en dus veilige Kerk. Dan worden we Kerk van de gekruisigde en de Verrezen Heer en van de goede Herder. Barmhartig en diaconaal, op mensen bedacht. Veilig geborgen bij de goede Herder. Dat is de roeping van de Kerk. Dat is onze roeping.
‘Ik geloof niet in de God waar jij mij af en toe over spreekt’, zei ooit een clochard in Parijs tegen Abbé Pierre. ‘Maar als die God van jou is wat jij nu reeds zoveel jaren voor mij doet, dan kan en wil ik wel graag geloven.’
Over de roeping om hoe dan ook Kerk te blijven maken met elkaar, las ik onlangs een mooi gedicht…
Soms komen mensen samen
en ontstaat er iets wonderlijks.
En alle andere mensen
wijzen dan en fluisteren:
Kijk, iets wonderlijks!
En het wonderlijks gaat zijn gang,
doet zingen en wordt omarmd,
omwarmd,
en wordt nog wonderlijker,
een vuur dat zichzelf aanwakkert.
Soms komen mensen samen
en ontstaat er iets wonderlijks.
Je begrijp niet hoe het werkt.
Maar het werkt! Het werkt!!
Geert De Kockere (Tieltenaar)
Zorgdirecteur, een roeping…
Dirk Notte was 35 jaar zorgdirecteur bij Curando Oost. Hij ging recent met pensioen. Zijn afscheidswoord voor zijn medewerkers werd me doorgestuurd en vind ik de moeite om met jullie te delen. Het mag van hem.
Het past bij roepingenzondag van 21 april.
Bij ons in Ruiselede dan wel vormselviering. Daarover berichten we volgende week.
Ik ben een groot natuurliefhebber in het bijzonder van bomen. Ik hou ook van kunst en cultuur. De combinatie van beide liefhebberijen leidde tot mijn favoriete biotoop “de tuin en het cultuurlandschap bij uitstek de boomgaard”. ALS IK EVEN TERUGKIJK HOE IK DE VOORBIJE JAREN MIJN WOONZORGZONE LEIDDE DAN STEL IK VAST DAT ER VEEL OVEREENKOMSTEN ZIJN MET HET ONDERHOUDEN VAN EEN BOOMGAARD.
1° ER MOET GEPLANT WORDEN.
Plant-gat waarin de wortels zich kunnen ontwikkelen dank zij voeding zoals eiwitten en andere omega’s + stikstof, fosfor en kalium. Maar het belangrijkste voedsel is het voedsel voor de bezieling, dus voorzie een zak missie en een zak visie. - Plantgoed: Werving en selectie van bomen in functie van de strategische keuze. Let wel als je perensiroop wenst te verkopen moet je geen appelaars zetten. Zorg wel voor voldoende variëteiten. Biodiversiteit is vele sterker dan monoculturen. Migratie versterkt. Inteelt verzwakt.
2° DE GROEIFASE.
Tijd geven om te groeien – ik kreeg 35 jaar de tijd van Zr Alberta en van mijn collega directeurs om uit te groeien van beginneling tot expert. In onze instant- bol.com maatschappij voel ik veel ongeduld bij collega’s omtrent die groeiperiode, maar weet dat wat men najaagt op de vlucht slaat. - Regelmatig bijsnoeien (via vorming en coaching). Let wel: zure kers wordt nooit een zoete appel. Snoei naar een vorm -met sterke wortels(missie), stevige stam (kader), dragende gesteltakken (middenkader) en een sterke vertakking van vruchttakken (medewerkers en vrijwilligers) die letterlijk en figuurlijk de open kroon op het werk zijn. Gun hen dan ook het volle licht.
3° DE BLOEIFASE.
Geef de ruimte om open te bloeien (talentmanagement). De fysieke ruimte werd steeds groter met name van een Rustoord in de Rollebaanstraat tot een woonzorgzone “Oost” met een waaier aan 15 verschillende formules. Nog belangrijker voor een gezonde bloei is de creatieve ruimte. Passioneel werken is als spelen. Er zijn spelregels nodig doch ingeval van te veel VIR’s, VAR’s en andere procedures krimpt de speelruimte en dit is nefast voor de spelvreugde (Contentements/HR).
4° DE VRUCHTVORMING.
Dit vereist bestuiving en bij voorkeur kruisbestuiving. Werf en selecteer op goede bestuivers (bezielers). Zij zullen er voor zorgen dat je de vruchten van het werk zult kunnen oogsten. Ik had het geluk omringd te zijn met een aantal top-bestuivers bij de zusters, bij de bestuurders, in het curando-college, bij mijn collega directeurs en last but not least bij mijn naaste medewerkers. We bestoven elkaar met gedachten, gevoelens en verhalen over;
o Zinvolheid: onze doelgroep heeft veel vragen over de zin van leven en lijden. Het is mijn overtuiging dat je om zin te krijgen best omringd bent door mensen die zin geven.
o Waarheid: het verwerven en delen van kennis, met een vleugje humor, mysterie en verbeelding, plezierde me ten zeerste. Ik was er me bewust van dat de andere wel gelijk kon hebben maar vond dat ik daar niet mee moest overdrijven.
o Wijsheid: komt met de jaren. Nu blijkt dat ouderen op het eind van hun leven niet zozeer de balans opmaken van hun geluk maar van de mate waarin ze van betekenis zijn geweest voor hun dichte verwanten. Ik ga een serieuze inhaalbeweging moeten maken op dat vlak voor mijn familieleden en vrienden. Ik hoop evenwel als ze me straks wat meer zien verschijnen niet de reflex hebben “och nee hij is daar weer”. Bij deze wees gerust ik zal wat meer komen om naar jullie verhalen te luisteren en laat mij ook een beetje vertellen. Meer moet dat niet zijn.
o Goedheid: talloze keren stonden we samen voor moeilijke ethische keuzes als het ging om “goede zorg”. Vanuit de deugdenethiek liet ik me bij moeilijke keuzes en beslissingen veelal leiden door de visie van onze Ethische Commissie en door het antwoord op de vraag “wat zou ik doen ingeval de zorgvrager mijn moeder of vader was”.
o Schoonheid: die troost door middel van beelden en klanken die een gevoel van diepere verbondenheid oproepen waarvoor wij zelf geen woorden vinden. Het zalige gevoel dat Beethoven in zijn 6° symfonie, de pastorale oproept als de stadsmens na een wandeling aankomt op het platteland is in voor mij zeer troostend en herkenbaar.
Dirk Notte
Samengevat door Gerda M.
Activiteiten van de Ruiseleedse verenigingen
Geplande activiteiten
Voor alle activiteiten verwijzen wij naar geplande activiteiten op deze website
Voorbije activiteiten
Verkeersregels opgefrist bij Neos
‘Mochten we nu ons rijexamen moeten afleggen, zouden we nog slagen?’ Heb je je die vraag ook wel eens gesteld. Daarom nodigde Neos Inspecteur Johan Van de Velde uit Aalter, tewerkgesteld bij de lokale en federale politie, uit om onze kennis van het verkeersreglement op te frissen. Hij deed dat met beeld, met humor en interactief. Op sommige vragen bleven we het antwoord even schuldig of er ontstond wat discussie. Maar reglement is reglement en intussen kennen we het verschil tussen een rotonde en een rondpunt, kunnen we juist een kruispunt met een agent die verkeer regelt oversteken en werd bevestigd dat je niet te veel moet babbelen in de auto maar letten op juiste snelheid. of er volgt een boete.
En wie heeft voorrang op een kruispunt? Thuis heeft moeder de vrouw voorrang! Een boeiende en leerrijke middag. En ken je dit vers nog?
Pas op schat, een bus!
Er was eens een vrouw, en ze zat naast haar man
zo knus in de auto; daar reden ze dan
en als ze zo reden dan sprak zij aldus:
daar komt weer iets aan schat! Pas op, ’t is een bus
Kijk uit voor die auto!! Een kind op de weg!!
Nou dát was ook net op het nippertje, zeg…
Een vent achter ons! En hij wil je passeren!
Nee toch niet -ja toch- nee hij gaat hier parkeren.
En toen zij tien maal aan zijn mouw had getrokken –
waarbij ze dan hoorbaar de adem liet stokken –
en nóg vijftien maal had gezegd tot haar man:
pas op schat, pas op schat, daar komt weer iets an,
toen werd hij heel woedend en grauwde en snauwde
en vroeg of ze voortaan haar mond wilde houden.
Nu zegt ze dus niets meer. Ze zwijgt als graniet,
ook als ze op ’t kruispunt een olifant ziet.
En als er vlak vóór hen een bromfiets passeert
dan zwijgt ze als ’t graf, want ze heeft het geleerd.
En zo zitten dagelijks tien miljoen vrouwen
heel grim naast hun eega de monden te houwen.
En gaat er iets werkelijk mis in ’t verkeer,
dan zien ze het wel, maar ze zeggen niets meer.
Ze houden halsstarrig hun mond, ook al stopt er
precies voor de bumper een vracht-helikopter.
En áls er een truck uit een zijstraatje schiet,
dan kan het gebeuren dat hij het niet ziet
en zij zegt dan -vlak voor de hemelpoort- fél:
‘k mocht immers niks zeggen; maar ik zag hem wel.
Annie M.G.Schmidt (uit: Tot hier toe, Querido, 1988)
Lief en leed
Werden gedoopt
Zie hier op deze website
Naar de overkant
Zie hier op deze website
Gebed van week + Hartverwarmend
Zie parochieblad dat deze week in uw brievenbus viel.
