Terug naar de melodie van het Evangelie
Een nieuw werkjaar in onze geloofsgemeenschappen
Hopelijk heeft de zomer en een eventuele vakantie ons rust gebracht, ademruimte en misschien ook nieuwe inzichten. Maar nu breekt het begin van het nieuwe werkjaar aan. Geen dwingende start, maar een uitnodiging. Een uitnodiging om opnieuw samen op weg te gaan,
als gemeenschap van geloof, hoop en liefde. Een moment van herstart, van plannen en organiseren, maar ook een kans om stil te staan bij wat ons werkelijk drijft.
Want laten we eerlijk zijn: geloof moet ons gelukkig maken. En toch ervaren velen het geloof vandaag als iets anders—onaangepast, overbodig, ongeloofwaardig:
De katholieke leer wordt vaak bekeken door een bril van verleden tijd. De huwelijksmoraal lijkt voor sommigen niet meer aan te sluiten bij hun leefwereld. Jongeren haken af, niet uit onwil, maar omdat ze het geloof niet meer herkennen als iets dat hen raakt. En ook wij, als
gemeenschap, worstelen soms met geloofwaardigheid. Wat we zeggen en wat we doen, komt niet altijd overeen.
We staan tegelijk aan de vooravond van allicht nieuwe reorganisaties. Minder priesters, minder vrijwilligers, minder volk in de kerk. Dat is geen doembeeld, maar een realiteit die ons net moet uitdagen. De toekomst van onze kerk en onze pastorale zones hangt af van nieuwe
initiatieven, van durven zaaien - zelfs als we niet zeker weten of er iets zal groeien.
We moeten durven samenwerken, interzonaal, over grenzen heen. Niet uit noodzaak alleen, maar uit overtuiging dat gemeenschap breder is dan parochiegrenzen. Dat geloof leeft waar mensen elkaar vinden, steunen en inspireren. In onze samenleving zien we hoe mensen op zoek gaan naar nieuwe vormen van betekenis. Sommigen vinden die in gezondheid en lichaamscultus, in de bescherming van de natuur, in
de strijd tegen klimaatopwarming. Zijn dat nieuwe godsdiensten? Misschien. Maar ze tonen vooral een diep verlangen naar verbondenheid, naar zorg voor het leven, naar iets dat groter is
dan het ik.
Als Kerk mogen we dat niet afwijzen, maar erkennen als een teken van de tijd. En tegelijk mogen we getuigen van onze eigen bron: het evangelie van Jezus. Een boodschap die niet vervangt, maar verdiept. Die niet veroordeelt, maar uitnodigt. Die niet opsluit, maar bevrijdt.
Laten we dit werkjaar beginnen met die melodie in ons hart. Laten we opnieuw leren luisteren naar het evangelie, en het laten klinken in ons handelen. Zodat mensen niet zeggen: “Dat geloof is niets voor mij,” maar misschien fluisteren: “Daar zit iets in dat mij raakt.”
Met deze woorden die voor een stuk geïnspireerd zijn op een getuigenis van Alexander Vandaele, pastoor in Ninove, tijdens onze recollectiedag van vrijdag 22 augustus, wens ik iedereen een nieuw werkjaar toe vol enthousiasme en een gelukkig gevoel bij wat je ook doet voor onze geloofsgemeenschappen.
Eric Dendooven
Pastorale zone Oud-Heverlee
