Zoals elke maand van dit jaar dragen wij zo ons steentje bij aan het jaarthema: het jaar van de hoop. Dit keer hebben de leerlingen van het tweede jaar secundair, samen met hun leerkracht mevrouw De Cauwer, gewerkt rond dat thema. Hun kunstwerk is een spiraal waarin de vier seizoenen zijn uitgebeeld. Die spiraal staat symbool voor het leven zelf: een weg die blijft verdergaan, met steeds opnieuw verandering en vernieuwing. Zoals in de seizoenen: na de koude winter komt de lente, na donker komt weer licht. In de herfst en winter zien we donkere tinten; in lente en zomer tonen de kleuren zich groen en vol leven. Telkens opnieuw ontstaat er nieuw leven en groeit de hoop. Ook ons schooljaar is zo’n spiraal: begonnen in september, en nu stap voor stap verder. Soms gaat het vlot en zonnig, soms is het moeilijker en voelt het wat donker. Maar telkens weer komt er een nieuw begin, telkens weer is er hoop die ons vooruit draagt.
Vandaag lezen wij in het evangelie hoe Jezus zijn leerlingen vraagt: “Wie zeggen de mensen dat Ik ben?” En Hij nodigt ons uit om te zeggen wie Hij voor ons is. Jezus spreekt over zijn weg — een weg van lijden, afwijzing én verrijzenis — en Hij laat zien dat het pad óók in donkerheid vruchtbaar wordt. Net zoals in onze spiraal: de winter van lijden wordt gevolgd door de lente van nieuw leven. In Jezus wordt de hoop werkelijkheid. Met dit kunstwerk willen de leerlingen ons herinneren aan die blijvende kracht van de hoop: dat God ons telkens opnieuw nabij is, in elk seizoen van ons leven. Dat wij, net als in de spiraal, telkens opnieuw mogen geloven dat hoop sterker is dan wanhoop, en licht sterker dan donker.
