Op weg met jongeren en jonge gezinnen: uitdagingen en kansen
Vertrouwde en nieuwe gezichten op zaterdag 11 oktober bij de start van het derde pastoraal overleg in ons vicariaat. Mensen die op een of andere manier verantwoordelijkheid dragen in een pastorale zone of parochie(s) en samen willen nadenken. De wat jongere gezichten die ik meen te zien passen perfect bij het thema van deze voormiddag: hoe gaan we pastoraal en synodaal, samen (syn) op weg (odos) met onze jongeren en jonge gezinnen. Of anders gezegd: hoe met, voor en door jongeren en jonge gezinnen pastoraal bezig zijn.
Mgr. Vanhoutte zette een aantal interessante denkpistes voorop en wees op enkele valkuilen. Dit is wat mij vooral bijblijft:
Het gaat er niet om jongeren/jonge gezinnen zomaar terug in de kerk te krijgen en ze voor onze kar te spannen met een of andere taak of verantwoordelijkheid. Het komt er op de 1e plaats op aan om jongeren nabij te zijn en ruimte te geven om te spreken. Luisteren moet onze corebusiness zijn. Ontdekken wat bij jonge gezinnen leeft, hun zorgen en noden zien en horen. Een warm onthaal, aandacht voor de meest kwetsbare gezinnen.
Het is belangrijk om een evenwicht te zoeken tussen de jongeren bruusk in het geloofswater gooien of ze slag voor slag leren zwemmen zodat ze kunnen thuiskomen in het geloof en het uitdrukken van dat geloof. Samen aan tafel zitten en eten, delen rond fundamentele zinvragen, samen groeien in geloof.
Duurzame contactmomenten creëren
We mogen ons niet alleen focussen op ouders die we ontmoeten bij doop, 1e communie of vormsel. Het gaat erom duurzamere contactmomenten te creëren die mensen dichter bij elkaar brengen. Ouders en kinderen, grootouders en kleinkinderen, geloofsgenoten buiten de familiekring, de hele kerkgemeenschap. Jonge koppels die willen trouwen voor de kerk zijn zeker ook een kans tot diepere ontmoeting.
Bij dit alles moeten we rekening houden met de grote diversiteit in gezinsvormen, maar ook met de diversiteit van geloven binnen een gezin. Het vraagt aandacht en respect.
Een belangrijke slotconclusie voor mij is dat we niet te vlug alles voor de jongeren/jonge gezinnen moeten organiseren. We moeten luisteren, mét hen initiatieven uitwerken en ze verantwoordelijkheid geven.
Goede ervaringen uitwisselen hoort hier ook bij!
Dit gebeurde heel concreet in de kleine groepjes die inspeelden op de boeiende uiteenzetting van onze hulpbisschop.
Uit de waardevolle reacties neem ik het volgende mee:
•Luisteren is ook luisteren tussen de regels door.
•Zoeken hoe we zelf aanwezig kunnen zijn bijv. op een schoolfeest met een standje om onszelf voor te stellen.
•Nieuwe dingen durven proberen zoals de idee van een huiskerk die mensen samenbrengt rond en aan tafel. Delen van dagelijks brood, ingebed in het delen van het leven van elke dag met zijn vreugdes en verdriet.
•Aandacht voor de taal die we spreken, laagdrempelig in gesprek gaan, mensen hoop geven!
Nog even nagenieten met een broodje en onderweg op de trein al nadenken. Met welke jonge gezinnen zouden we op weg kunnen gaan om te luisteren naar hun verwachtingen.
Geïnspireerd door deze woorden gaan we ervoor!
Laat ons steeds weer
op zoek gaan naar zin in gezinnen,
laat ons steeds streven
om open en ontvankelijk
samen te leven
met respect en begrip,
met vertrouwen en mededogen.
Mia Lamaire en Kelly Abts
