In de vroege ochtend van 11 november is Jef ingeslapen, een uitdrukking waarmee wij als gelovigen bedoelen dat hij is ‘heengegaan’. Toen ik telefonisch het nieuws vernam, kwam de slotzin van het evangelie van die dag mij weer voor de geest: “Sta op, ga heen je geloof heeft je gered.” Het waren de woorden van Jezus tot de Samaritaan die, na zijn genezing, dankbaar zijn geloof kwam uitspreken. Dankbaarheid, kwetsbaarheid, ziekte, genezing, troost, geloof, … en nog vele andere woorden zijn nodig om de persoon en het werk van Jef te schetsen.
Jef is geboren op 21 juni 1929 in Rotselaar waar hij van 1943 tot 1951 in het toenmalige montfortaans seminarie de middelbare studies heeft doorlopen. Op het einde van zijn noviciaat in D’Hoppe heeft hij op 8 september 1952 in D’Hoppe zijn eerste geloften afgelegd en vijf jaar later (1957) de eeuwige geloften in Oirschot. Op 22 juni 1958 is hij daar ook priester gewijd.
In zijn vormingsjaren, van 1943 tot 1958, is Jef duidelijk geraakt geweest door de bijzondere aandacht en bewondering die voor Montfort werd opgebracht in het kader van de heiligverklaring in 1947, en, in diezelfde sfeer, door het succes van de volksmissies en het Mariale Werk in België. Gefascineerd door de betrokkenheid van Montfort bij de gewone mens is Jef zoekend geweest naar zijn plaats in Gods Kerk. Achtereenvolgens is hij kapelaan geweest in Leuven (0nze-Lieve-Vrouw Middelares), volksmissionaris vanuit Kontich-Kazerne, hoofdredacteur Middelares en Koningin en tegelijk retraitepredikant en kapelaan in Kontich-Kazerne. In 1977 brak een andere periode aan, hij werd aalmoezenier eerst in de OCMW-kliniek in Lier waar hij medeoprichter was van de palliatieve afdeling, in 1994 aalmoezenier in het Woon- en zorgcentrum Czagani in Broechem. Toen zijn pensioenleeftijd aanbrak, is hij hier als vrijwillig pastor blijven werken tot hij er zelf rustend bejaarde werd en er in een serviceflat woonde. Tenslotte is hij opgenomen in dit wzc waar hij in de vroege morgen van 11 november overleed. Hij was 86.
Jef had een bijzondere aanleg: tegenover situaties van welke aard ook, of woorden die uitgesproken werden, luisterde hij duidelijk meer met de oren van zijn hart dan met die van het verstand. Spontaan kon hij zich inleven in de betrokken personen. Jef had een voorliefde voor de kleine en gekwetste mens, en dat was wederkerig. Daarom was 1977 het scharnierjaar in zijn leven: toen heeft hij de levens- en apostolaatsruimte gevonden waar hij helemaal zichzelf kon zijn. Ik citeer een brief aan zijn provinciaal: “Hier liggen volgens mij de meest uitgestotenen van de maatschappij, terminale zieken, psychisch gestoorden, bejaarden door iedereen achtergelaten, …” De vieringen met de patiënten en met het personeel waren doorleefd, de teksten die hij aanbood waren ‘gesneden brood’, ook door anderen best bruikbaar. Zijn ongewoon scherp geheugen was een kostbare hulp voor zijn contacten met zowel de patiënten als met het personeel.
Zoals reeds gezegd was Jef een grote bewonderaar van Montfort. In de jaren 1980 was Jef een enthousiaste medewerker in het groepje dat de zorg droeg voor de permanente oriëntatie van de confraters. Dit heeft onder meer geleid tot de uitgave van het boekje Bidden met Montfort. Scènes uit de geschriften of het leven van Montfort deden bij hem spontaan gebeden opkomen, recht uit zijn hart. Als je ze doorneemt, kijk je voor een stuk in de ziel van Jef. Een ander groot kenmerk: hij was uiterst gevoelig voor schoonheid. Hij besteedde heel veel aandacht aan de voorbereidingen op zijn pastorale activiteiten, zowel wat inhoud als decorum betrof. Je kon dat ook zien aan de boeken waarmee hij zich omgeven had en de wandversieringen van zijn woon- en werkruimte. Die zorg wierp gewaardeerde vruchten af op de vieringen die hij aanreikte. Ook in het bisdom Antwerpen zijn de kwaliteiten van onze confrater opgevallen. Van 1995 tot 1998 was hij door mgr. Paul Van den Berghe gevraagd als lid van de priesterraad in het bisdom. In het wzc van Broechem was hij de spil waarrond alles op pastoraal gebied draaide.
Jef is blijven groeien in zijn leven dankzij de manier waarop hij omging met het Woord van God, het was voor hem een woord dat wachtte op een wederwoord. Geïnspireerd door Montfort had hij Maria als leermeesteres gekozen om te leren omgaan met het Woord. Wat ook ongetwijfeld bijgedragen heeft tot zijn blijvend positief openstaan voor God en voor de mensen is de warme omgeving die hem geboden werd. Hier verdienen al zijn medewerkers in het wzc oprechte dank, en niet in het minst José!
Frans Fabry,overste
