Op zondag 17 juni komt onze bisschop Lode Aerts naar Vichte om de nieuwe pastorale eenheid Vincentiusgemeenschap officieel te bekrachtigen. Tijdens die viering wordt het pastoraal team dat bestaat uit priester Jan Sevenhant, diaken Jean-Yves Verhaeghe, Annique Knockaert, Hilde Deseyn, Stefanie De Witte, Hugo Soens en Lieven Vercruysse in hun functie bevestigd. Eerder in Kerk en Leven hadden we een onderhoud met Stefanie, Hugo en Lieven. Enkele weken geleden hadden we een ontmoeting met Annique en deze keer is Hilde bij ons te gast.
Hilde, hoe komt iemand van Kerkhove in Anzegem terecht? Wat is je band met Anzegem?
Ik groeide op in Anzegem in een warm gezin als oudste zus van 2 zussen. Ik liep er school in de vrije basisschool en later in het Sint-Vincentiusinstituut. Van jongs af aan was ik een echt ‘Chirokind’. Met hart en ziel heb ik mij jarenlang ingezet als chiroleidster. Toen ik godsdienstwetenschappen in Gent ging studeren, ging mijn wereld echt open. De allereerste impuls tot ‘mijn zoektocht naar wat écht is en wat waar is’ kreeg daar intens vorm. Deze periode vormde de basis en de grondtoon van mijn denken en doen tot op vandaag. Samen met mijn echtgenoot woon ik in Kerkhove, maar ik ben altijd wat ‘inzet’ en ‘geloofsleven’ betreft aanwezig en actief gebleven in Anzegem. Dit in een soort verbondenheid die sterker is gebleken dan wat ook. De gezinnen van mijn twee zonen en mijn drie kleinkinderen houden mijn leven sprankelend. Ze maken mijn dankbaarheid om het leven zoveel groter.
Mijn hobby is mijn ‘passie’… en mijn ‘passie’ is ‘blijven zoeken’.
Ik lees veel en verdiep me graag. Ik hou van een echte ontmoeting met mensen. Een fikse wandeling hier aan de Schelde kan ik ook geweldig smaken en als het even kan even aan de vloedlijn. Meer moet dat niet zijn.
Binnenkort wordt de pastorale eenheid “Vincentiusgemeenschap” officieel bekrachtigd door onze bisschop. Wat was je drijfveer om toe te treden tot die pastorale eenheid?
Mijn ‘ja’ aan de pastorale eenheid is gegroeid vanuit alles wat mijn leven zin en richting heeft gegeven. Het is een ‘ja’ om kansen te zoeken om hét verhaal te helpen doorgeven. Omdat het zoveel geluk en kracht in het leven brengt, omdat het ‘zin’ aan leven geeft, omdat het meebouwt aan een warmere manier van samenleven.. Heel jong was ik geboeid door alles wat met geloofsverhalen te maken had en was ik op zoek naar de zin achter de loop der dingen. Geloven kreeg ik thuis niet met de paplepel mee. Maar misschien heeft dit er mee voor gezorgd dat mijn zoeken naar dit ‘méér’ zo intens was. Ik kende het geluk inspirerende mensen te mogen ontmoeten. Mensen die me 'in geloven' stukjes met zich mee hebben gedragen. En die me door hun engagement mee hebben opgeroepen om hét verhaal een stukje verder door te geven. Jezusverhalen boeiden me reeds als kind. Zo blijft de bijbel me ook tot op vandaag fascineren, inspireren maar vooral uitdagen.
Zo te horen ben je reeds een hele tijd actief betrokken bij het parochiaal gebeuren. Vooral de jongeren krijgen bijzonder veel aandacht.
Ik kreeg inderdaad reeds vrij vroeg de kans om me te mogen engageren op de parochie. Daarvoor ben ik echt dankbaar. In de vormselcatechese had ik het geluk om met kinderen op zoek te mogen gaan naar wat hen zin in leven geeft. Hun prille levensvragen en het oprecht openen van hun hart voor het ‘goede’ heeft mij vaak diep geraakt. Ook in doopgesprekken wordt vooral voelbaar hoe onze jonge ouders openstaan voor iets meer. Ze voelen ondermeer het ‘wonder’. Ze zijn dankbaar en iets in hen wil ‘zegen’ vragen die verder reikt.
Daarom blijf ik hopen dat wij met ‘kerk’ blijven inzetten op jonge mensen en hun vragen.
Blijf ik hopen dat onze vieringen én onze inzet voor een solidaire samenleving het hart van onze jongeren mogen raken. Dat zij het blije en diepe en troostende mogen leren ervaren van mensen die geloven dat er iets diepers achter de dingen schuilt. Zij, ja zij zijn de ‘vonken van vuur en hoop’ voor de toekomst.
In het evangelie staat onder meer : “Vreemdelingen herbergen”. Dit werk van barmhartigheid is jou ook niet vreemd.
Nee, ik ben ontzettend geboeid door de ‘zoektocht’ van mensen midden hun verschil in ‘zijn’, in ‘religie’, in hun al dan niet voor God openstaan. Er ging voor mij een wereld open, die me tot op vandaag oproept om mij niet te laten verlammen door het vele oppervlakkige rondom in onze samenleving. Ik ben de hemel dankbaar om mensen te mogen ontmoeten, die over onze grenzen heen kwamen op zoek naar een nieuwe toekomst. Met een steeds groter wordend aantal enthousiastelingen hebben we als droom, dat zij die getekend zijn door hun vlucht uit ellendige omstandigheden zich hier bij ons ‘welkom’ mogen voelen. Karibu is een project binnen onze Vincentiusgemeenschap die een warm welkom wil bieden voor ieder ander, van waar ook ter wereld en hoe dan ook.
Karibu betekent in het shwahili : ”Welkom”.
Dit samenwerken met velen – over grenzen van kleur, taal, cultuur, religie en denken heen – maakt iemand ontzettend dankbaar. Dankbaar omdat zij het evidente in ons leven doorprikken. Dankbaar om het ‘geschenk’ dat mensen voor elkaar kunnen zijn.
Jouw engagement voor de pastorale eenheid ‘Vincentiusgemeenschap’ is verre van vrijblijvend.
Mijn ‘ja’ aan het team van de Vincentiusgemeenschap is een ‘ja’ om mee te bouwen aan een deugddoende en inspirerende kerk voor allen. Toch denk ik vaak... 'team'… wat is in een woord? Het is zoveel ruimer dan het klinkt...daarom zal het ook altijd een 'ja' zijn om samen op tocht te gaan met de oh zo velen die op vandaag in onze zeven parochies – waar de grenzen stilaan vervagen- hun engagement opnemen!! Het wordt een mee zoeken en bewerken hoe we gestalte kunnen geven aan een open, maar omringende kerk op vandaag ; hoe we elkaar kunnen ‘dragen’ in het moeilijke, blij kunnen zijn om het goede ; hoe we elkaar kunnen inspireren om te blijven groeien in liefde ; hoe we zorg kunnen dragen voor mensen aan de kant ; hoe we mee kunnen helpen om het “ik zal er zijn voor jou” waar te maken omwille van de ander, omwille van dé Ander.Mijn ultieme wens voor onze Vincentiusgemeenschap is : “Samen doorheen de kracht van het geloof, oog en hart hebben voor elkaar, meebouwen aan een ‘web van verbondenheid’, waar geloof, hoop en liefde een wereld van verschil kunnen maken.”
Wat kan je daar nog aan toevoegen? Bedankt Hilde voor jouw aanstekelijke getuigenis!
StefaanArchie
