“NIETS IS ONMOGELIJK VOOR GOD!”
(door Rita De Brandt)
“De geboorte van Johannes.”
“En dan mogen nu de kinderen naar de nevendienst gaan.”
Een zin die op Ten Bos , aan het begin van de viering , steeds wordt herhaald.
Een uitnodiging om kinderen warm te maken voor spiritualiteit, bezieling , authentiek geloof.
Vandaag was dat niet anders…
“En dan mogen nu de kinderen naar de nevendienst gaan.”
…
NIEMAND
Hé ??!! Wat jammer!
En het ging net zo plezant en gezellig zijn?!
We zouden praten over de geboorte van Johannes de Doper.
Over zijn vader die zo vaak wierook ging branden in de tempel.
Natuurlijk mochten de kinderen ook zelf wierook branden, dat hoort er bij!
…
NIEMAND
Geen enkel kind dat komt leren om een gebed, vanuit het hart,
te formuleren en het met de rook van een wierookstokje de hemel in te sturen?
…
NIEMAND
En dat terwijl elke dag meer en meer kinderen het “moeilijk” hebben,
Kinderen die, verbaal en non- verbaal, hun interesse voor bezieling en geloof
niet onder stoelen of banken steken. Er zijn er steeds meer…
…
NIEMAND
Dus blijf ik , vandaag vrijwilliger voor de nevendienst, maar op mijn stoel zitten.
Dat heeft ook voordelen.
Nu kan ik zelf genieten van de mooie liederen en – met plezier - meezingen met het koor.
…
Stiekem kijk ik af en toe achterom: Geen laatkomers vandaag…
De viering loopt op zijn einde .
De priester zegent ons de nieuwe week in.
Nog even het lokaaltje opruimen, waar ik alles had klaargezet.
Hoe moet het in de toekomst , als
NIEMAND nog interesse heeft?
NIEMAND
die bij het buitengaan mijn dubbel gevoel opmerkt.
Ik leg mijn hand op het eigen hoofd: wat deed ik zelf toen ons gezin nog jong was?
Achterstallige was strijken, sporten, naar de bakker, eten klaar maken…
en “BEWUST” met opvoeding bezig zijn,
ja, dat ook! Vooral dat ook.
NIEMAND
Zag mij toen in de kerk van Ten Bos, hoewel ik toen al wist dat het daar goed was.
Geen tijd, te druk, te veel andere dingen… de jaren gaan voorbij, de zondagsvieringen ook.
Gemiste kansen, weet ik nu.
Voor mij.
Maar vooral voor het kind van toen dat intussen volwassen is.
De oren staan op een andere frequentie,
de bereidheid om zich open te stellen en te luisteren
als het kind van toen, is ver weg…
NIEMAND
vandaag om voor de micro ons tekstje te lezen,
Terwijl ik hoopte mijn enthousiaste nevendienstvrienden, die dat graag doen, terug te zien.
Een fijn moment is dat altijd: mensen hun volwassen luisterfrequentie zien afstemmen op die van een kind.
Het applaus dat ze gewoonlijk krijgen, krijgen ze vandaag nu van mij,
Ook al waren ze er vandaag niet, vaak zijn ze er wel.
En dan zoeken we in het lokaaltje van de nevendienst samen
naar de juiste manier om in de hectiek van deze wereld een plaats te vinden.
En wij, vrijwilligers van de nevendienst, zoeken mee om hen te helpen naar die mooie Stem in hun hart te luisteren... en te vertrouwen dat voor God alles mogelijk is.
Dat is heel moeilijk alleen, maar op Ten Bos doen we dat samen.
Precies dat geeft ons de kracht om door te gaan.
