Mijn stage is ondertussen al enkele dagen achter de rug. Tijd voor een terugblik op deze boeiende periode in Kortrijk! Er zijn verschillende concrete ervaringen en engagementen die me hebben aangesproken, maar meer nog dan deze aparte momenten, was het het geheel van de stage die me heeft geraakt. De bedoeling van de parochiestage in de seminarie-opleiding is om kennis te maken met het leven en werk van een parochiepriester. Dat is ook wat ik het voorbije half jaar mocht doen. Ik leerde er de dagelijkse werking van een federatie kennen en de rol van de pastoor hierin. Bij momenten was mijn planning gezellig chaotisch. Van een repetitie voor de eerste communie naar een permanentie in De Kier naar een vergadering van een LPP. Of van een begrafenis naar een bijeenkomst met de pastoors naar een vergadering voor de doopcatechese. Het kon allemaal. Het zorgde ervoor dat er geen twee dagen op elkaar leken. Gelukkig was er ook af en toe een wat rustiger dag om alles wat te laten bezinken, maar over het algemeen had ik toch het gevoel dat de dagen en weken elkaar in sneltreinvaart opvolgden. In deze grote variatie van activiteiten was de liturgie gelukkig een soort van rustpunt.
Naast de kennismaking met de taak van een pastoor, was er echter ook de kennismaking met Kortrijk en met heel wat nieuwe mensen. Leven in een stad was nieuw voor mij, maar het is me heel goed bevallen. Overal naar toe kunnen stappen of wandelen, wat een luxe! Ook het voortdurend omringd zijn door (soms heel verschillende) mensen maakte het voor mij wel interessant. Wat mij in Kortrijk ook onmiddellijk is opgevallen, is de warmte van de mensen. Vanaf de eerste dag had ik het gevoel echt welkom te zijn en dat is in die zes maand nooit echt veranderd. Het maakt het leerproces direct een stuk gemakkelijker en aangenamer. Bedankt hiervoor!
Als ik dan toch even bij enkele concrete engagementen blijf stilstaan, kom ik al snel bij De Kier uit. Ik mocht er elke week een voormiddag de mensen ontvangen, samen met een meer ervaren vrijwilliger, en ook samen met de andere vrijwilligers samenkomen om ervaringen en vragen te delen met elkaar. Dit engagement is op verschillende vlakken heel leerrijk geweest. Eerst en vooral heb ik er van dichtbij kennis gemaakt met de armoedeproblematiek en gezien dat er soms niet veel nodig is om in dergelijke situaties terecht te komen. Anderzijds heb ik ook de onmacht van het niet (voldoende) kunnen helpen gevoeld. Het was voor mij extra confronterend om te zien hoe leeftijdsgenoten van mij soms al een heel traject hebben afgelegd en met serieuze moeilijkheden te kampen hebben. Het plaatste mijn eigen kleine problemen in perspectief en leerde me dankbaar zijn voor de bevoorrechte omstandigheden waarin ik mocht opgroeien en leven.
Ook de vele ontmoetingen met mensen die slechts eenmalig of af en toe een beroep doen op de kerk, voor bijvoorbeeld een doopsel of een huwelijk, waren leerrijk voor mij. Ik mocht er aan den lijve ondervinden hoe moeilijk het soms is om de juiste taalregisters te vinden om iets van ons mooie en rijke geloof te delen met anderen. Het deed me soms nadenken en in vraag stellen waar ik voorheen veel te gemakkelijk overging. Daarnaast hadden de gesprekken en doopavonden ook dikwijls iets moois en kwetsbaars in zich. De levensverhalen en geloofservaringen van mensen mogen beluisteren, was de ene keer deugddoend, dan weer ontroerend, of gewoon… om stil van te worden.
Het einde van mijn stage, betekent voor mij ook het begin van iets nieuws. Vandaag, 27 juni, word ik tot diaken gewijd. Soms reageren mensen wat verbaasd dat er een diakenwijding aan de priesterwijding vooraf gaat, maar de symboliek hiervan is heel belangrijk en mooi voor een goede beleving van het priesterschap. Met het diaconaat wil de Kerk de dienstbaarheid van Jezus zichtbaar maken. In de Kerk kun je geen priester worden, zonder eerst diaken te zijn. Je kunt geen herder zijn voor anderen zonder ook eerst dienaar te worden. Vanaf vandaag mag ik nu ook in naam van de hele kerkgemeenschap deze dienstbaarheid van Jezus handen en voeten geven en meer en meer dienaar worden van anderen. Het is een opdracht die ik voor de rest van mijn leven ter harte wil nemen en telkens weer concreet mag maken.
Daarnaast heb ik van de bisschop ook een eerste concrete opdracht gekregen. Vanaf september krijg ik de kans om twee jaar lang fundamentele theologie te studeren in Rome. Ik zal er verblijven aan het Belgisch College en wellicht les volgen in de Gregoriana. Mijn priesterwijding zal waarschijnlijk pas na deze twee jaar volgen.
Tot slot wil ik nog iedereen bedanken die mij van dichtbij of veraf heeft gesteund, geholpen en bemoedigd tijdens mijn verblijf in Kortrijk. Het zijn zes mooie maanden geweest. Ik hoop dat ik ook in de toekomst nog af en toe eens in Kortrijk kan langskomen.
Arrivederci!
