In het voorbije weekend werd het feest van H. Sacrament in onze viering extra in de schijnwerpers gezet. Het was tevens de laatste radiomis voor dit jaar. In de homilie mochten vele aanwezige gelovigen en radioluisteraars priester-in-zending Jan Vandenhove aanhoren op zijn zoektocht naar de ontdekking van het Lichaam van Christus in het dagelijkse leven; hoe hij van kindsbeen af op zoek is naar de Verrezene. Een beklijvende getuigenis.
We laten pr. Jan nog even aan het woord: “Op een tocht waren we met drie op pad. Toeval of niet, het was een donderdag: dag van de eucharistie – Sacramentsdag. Midden de voormiddag houden we even halt. We houden een praatje met twee mannen. Eén van de twee gaat met zijn groot kapmes een plantage binnen op zoek naar bananen voor ons. Een oudere man houdt zich wat afzijdig en bekijkt ons. De man met het kapmes komt terug, maar geen bananen. Ontgoocheling. Maar goed, we blijven wat praten, vooral met de twee kleine kinderen die erbij zitten. Dan komt plots de oudere man, Anterro is zijn naam, met in zijn handen een kleine pan. Heel voorzichtig, fier komt hij af. We zitten op de grond. Hij buigt zich voorover en toont de pan. Er liggen zes stukjes broodvrucht in: lekker warm, vers gekookt. Voor ons. Met een priesterlijk gebaar reikt hij ons de pan aan en zegt: “Voor elk twee stukjes”. Het Lichaam van Christus…
Maar het is niet altijd zo teder, zo mooi! Ook in verwarde mensen, in drank- en drugsgebruikers is Hij aanwezig. Lichaam van Christus.
Iedere dag komt hij langs: verwilderd met gescheurd hemd en korte broek. Mager en vuil. Verward en psychotisch. ’s Nachts werkt hij voor een ‘Chinees’. Dan legt hij overal in en rond het terrein van de Drie-Ene gekruiste stokken ter bescherming. Soms brengt hij vis met een reukje mee. Een andere keer is het een lege fles als geschenk. Geschenk van een gestoorde geest met een fijngevoelig hart. En vrij trouw vraagt hij om zijn medicijn, in het besef dat zijn geest verward is. Joâo Paula is terug, maar zijn geest dwaalt nog…
‘Vriendje’ is zijn roepnaam. Hij dwaalt langs de straten van de haven. Meerdere keren per dag verschijnt hij op het terrein. Wanneer hij komt, is hij meestal nuchter. Soms echter ligt hij op de trap voor één van de voordeuren van de kerk. Dan ligt hij zijn roes uit te slapen. De drank heeft zijn geest verzwakt. Soms dwaalt hij op straat en ook in gedachten…
Dwalende zielen, op zoek naar leven, wat tederheid en menselijke warmte en waardigheid. Gebroken zielen door psychose of drank, het maakt niet uit. En ook zij zijn: Lichaam van Christus. Amen. Ik geloof!”
