16 mei
Vanavond vergadert de werkgroep ‘doopcatechese’. Dit doen we zo'n viermaal per jaar.
Ik weet niet meer precies wanneer ik lid werd van deze werkgroep. Ik vermoed dat ik er zachtjes in ben gegeleden, vanuit de werkgroep ‘kinderwoorddienst’. Straks wordt het vooral een evaluatievergadering: van onze voorbije activiteiten maar ook van onze steeds nauwere samenwerking met de parochies Sint-Pius X en Sint-Elooi die straks met ons een Pastorale Eenheid zullen vormen.
Elke parochie had tot nu toe een eigen werking. Het is niet evident om die te laten samenvloeien. Maar de eerste stappen zijn gezet. En ik hoop dat wij daar vanavond nog wat verder kunnen in doorgaan.
22 mei
Ik lees het verslag van de werkvergadering van 16 mei. Opgesteld door Christiane, mijn trouwe collega, al zovele jaren. Het weerspiegelt onze vooruitgang in die samenwerking tussen de parochies. Daar ben ik blij om. Je kan er ook lezen dat ik mij verwonderd heb over het feit dat de doopvieringen in de Onze-Lieve-Vrouwkerk plaatsvinden in de zeer kleine doopkapel. Zoiets valt je op wanneer je voor een eerste keer een doopviering meemaakt in de kerk die vroeger niet je parochiekerk was. ‘Waarom niet systematisch in een grotere kapel?’, vroeg ik op de vergadering. De Gravenkapel is misschien moeilijk, gezien de grote toeristische attractie ervan. Maar kan het niet in de stemmige Maria-kapel?
In de vergadering bespraken we ook mijn opvolging. Ik wil na al mijn jaren "dienst" uit de werkgroep treden. Ik vind het mijn plicht vervanging te zoeken maar ben straks aan mijn derde poging toe. Ik heb nog een vierde naam in mijn achterhoofd. Maar of het zal lukken? Vrijwilligers worden steeds zeldzamer. Dit is de realiteit. Onze gemeenschap krimpt langzaam maar zeker. Wat een geluk dat Isabelle er enkele jaren geleden is bij gekomen.
24 mei
Ik heb de lijst opgesteld van de jonge gezinnen die volgende week naar de maandelijkse doopontmoeting komen. Zo'n moment van bezinning heeft het bisdom Brugge bij elke doopaanvraag verplicht gemaakt. Ik vind het zinvol. Dopen is een sacrament. Het is goed dat de jonge ouders stilstaan bij het engagement dat ze met die handeling nemen. In die ontmoetingen proberen we met de jonge gezinnen tot een geloofsgesprek te komen. Niet evident. Deken Geert, diaken Dirk, stagiair Stijn, wij, de doopcatechisten, stuwen de antwoorden op de vraag "Waarom laat jij je kindje dopen?" rustig maar zeker in de richting van "geloof". En soms ontvouwen zich daarbij heerlijke gesprekken en inzichten. Ik ga telkens met een goed gevoel naar huis.
25 mei.
Vanuit de dekenij komen opnieuw twee doopaanvragen binnen. Martine verdeelt ze over de "torens", ik verdeel ze dan verder over de doopcatechisten. Dat samenvloeien van de parochies heeft meer administratie, meer afspraken, kortom meer werk met zich meegebracht. Ik had het omgekeerde verwacht.
Om 14.30 uur ben ik op huisbezoek geweest bij de Poolse Marta die haar zoontje Milan wil laten dopen. Bij die huisbezoeken ontdek ik vaak moeilijke thuissituaties. Soms kom ik behoorlijk ondersteboven naar huis. Een Pools-Vlaamse doop in het vooruitzicht. Gelukkig kunnen we rekenen op een deken met een behoorlijke taalknobbel!
29 mei
Vanavond vindt de maandelijkse doopontmoeting plaats. Ik maak de lijst op van de verwachte gezinnen. Verleden week kregen ze allen een herinneringsmail. Velen begrijpen moeilijk waarom zij naar die ontmoeting moeten komen. En soms dagen ze niet op. Neem je dan een principieel standpunt in en zeg je: "Geen geloofsgesprek, geen doopviering?" Neen, denk ik. Maar het vraagt dan opnieuw maatwerk en extra tijd.
Ik vermoed dat het de laatste keer zal zijn dat stagiair Stijn met ons zal meedenken. Straks verlaat hij de federatie. Ik zal volgende maand graag naar zijn diakenwijding in Brugge gaan. Zijn aanwezigheid zorgt vaak voor verwondering bij die jonge mama's en papa's. "Waarom kies je vandaag nog voor het priesterschap?", kan ik lezen in hun ogen.
31 mei.
De doopfiches zijn afgeleverd in de dekenij. Op basis van die gegevens vullen de kosters het doopregister in. Sinds enkele jaren krijgen de jonge ouders een christelijke identiteitskaart mee naar huis. Een initiatief van het bisdom Brugge dat nu door de andere bisschoppen overgenomen wordt. Steeds vaker kan (nog) geen trouwboekje voorgelegd worden op de doopviering en in de trouwboekjes van vandaag is er nog zelden plaats voor een doopattest naast de naam van het kindje. Deze identiteitskaart zal het kind begeleiden doorheen de komende jaren, wanneer het zijn eerste communie wil doen, wenst gevormd te worden, een kerkelijk huwelijk wil sluiten. Zinvol initiatief dat weer zo scherp de evolutie van onze maatschappij weerspiegelt.
12 juni
Ik sluit mijn dagboek af. Het voorbije weekend was een recorddoopweekend. Deken Geert doopte 8 kindjes gedurende 7 doopvieringen. Twee Afrikaanse kindjes, Milan, het Poolse jongetje, en dan verder Charles, Henri, Calvin, Billie en Abbigayl. Die concentratie is het gevolg van het beperken van de doopvieringen tot één weekend per maand. Volgend doopweekend in juli is diaken Dirk aan de beurt. En dan priester Luc in augustus. Diaken Dirk neemt nog altijd een aantal kindjes voor zijn rekening in de parochie Sint-Pius X. Daar wonen nog zovele jonge gezinnen. Wij zijn er soms een beetje jaloers op!
Heb ik verteld dat zuster Caroline zo kostbaar is bij de doopvieringen op Onze-Lieve-Vrouw waar zij de functies van koster en doopassistente combineert. En dat koster Filip de doopkapel in Sint-Maarten altijd zo pikfijn in orde brengt voor en na elke doopviering? We vormen echt een team, een ploeg. En dat samenwerken, dat samen op weg zijn, dat samen uitdragen van ons geloof maakt het allemaal zo uniek en waardevol.
(Nicole, doopcatechiste in P.E. Onze-Lieve-Vrouw van Groeninge)
