Een goeie 2000 jaar geleden…
… werd een mensenkind geboren met liefdevolle ouders om zich heen, maar niks anders. Niet met lichtjes en feestmalen, maar ergens onderweg in een krakkemikkige stal. Dat mensenkind werd een Goddelijke inspiratie voor vele mensen op het pad van hun leven. Door zijn zijn.
December2017…
… een afgelegen dorp Guinagourou in Pèrèrè, Benin. Vele vrouwen op elkaar gepakt in een veel te kleine materniteit/dispansarium. Omringd met liefdevolle ouders, maar niks anders. Te weinig bedden, waardoor ze zich maar op de grond leggen met hun pasgeboren mensenkind.
Bevallen doen ze met meerdere in één ruimte.
Ons oog valt op een moeder die een veel te vroeg geboren baby vasthoudt. Het kind is een vogel voor de kat. Een mensenkind dat binnen luttele uren terug weg van deze wereld zal zijn.
Januari2018…
…Slechts een maand later sta ik voorover gebogen over mijn tweede dochter. Na een stressvolle nacht en ochtend aanschouwen we een mensenkind. Zo kwetsbaar als ieder mensenkind. Omringd door liefdevolle ouders, maar daarnaast door alle zorgen op medisch, materieel vlak. Het contrast kan niet groter zijn. Dankbaar dat mijn vrouw ons kind in deze zorgzame omstandigheden leven mag geven. Maar vanuit welke verdienste wij wel?
Kerst2018…
Een verhaal van roeping, van verantwoordelijkheid.
… Een verhaal dat de essentie van Christenzijn samenvat. Meer dan ooit op zijn plaats. Is onze herberg dicht? Vertroebelt onze feestmaaltijd waartoe we echt geroepen zijn? En durven we daar consequent in zijn? Durven we nog zeggen dat niet iedereen evenveel chance heeft in het leven? Dat mensen dichtbij en veraf hulp en open armen verdienen. Niet om ‘op elkaars kap te leven’, maar om elkaar mens te durven laten zijn? Durven we zeggen dat vanuit onze overtuiging, onze normen en waarden, iedereen mens is én die menselijke behandeling dus altijd verdient? Durven we daarop geen duimbreed toegeven?
Jezus noemde ieder rond hem zijn broeders en zusters. Allemaal mensenkinderen met hetzelfde menszijn in zich.
Dat is zijn oproep naar ons. Dat is mijn vaste overtuiging. Dat we menszijn met elkaar én voor elkaar. Op alle momenten en plaatsen in ons leven en onze wereld. En dat we streven om dat met de kracht en consequentie van Jezus te doen. Het is ook die boodschap bij uitstek die Christen zijn in 2019 voor jong en oud krachtig maakt. Het is alvast mijn reden om iedere dag te doen wat ik doe. Als mensenkind.
Maar ook een verhaal van licht, van hoop...
Een mensenkind in een stal geboren, in heel sobere, zelfs ‘ellendige’ omstandigheden, veranderde de wereld. Omdat hij durfde zijn wie hij was. Omdat hij durfde spreken en handelen naar wat hem dreef. Tegen de stroom in, tot zijn eigen dood toe, maar waarvan wij nog iedere dag zeggen dat wie hij was sterker was dan de dood. Hij leeft.
Een bron van hoop, zelfs in de moeilijkste omstandigheden, dat we het verschil kunnen maken.
Wij kunnen zelf zo’n mensenkind zijn, wij kunnen ook de liefdevolle ouders zijn van onze, maar ook andere mensenkinderen die het nodig hebben. We hebben er weinig of niks voor nodig. Gewoon durven zijn wie we zijn. Durven zijn, durven mislukken, durven open stellen voor elkaar, durven spreken, durven doen. Ondanks alles wat ons redenen zou geven om het niettedoen.
Durven we ons laten aanspreken door het verhaal van de geboorte van Jezus? Hij nodigt ons uit om samen kerstekinderen te durvenzijn.
