Een verhaal van nieuwe hoop wordt geboren.
Kerstmis gaat over de kern van ons geloof: over de menslievendheid van God. Met Kerstmis wordt God een kind, zodat wij kinderen van God kunnen worden. Kerst is de dag om vrede te sluiten, om vergiffenis te vragen of te schenken, om relaties te vernieuwen, om vetes bij te leggen, om contacten opnieuw aan te halen, om goede voornemens in daden om te zetten, om sorry te zeggen. En sorry, maar ik zeg het hier toch: het gaat nu eens niet over een abstract iemand. Doe het nu eens niet af met een gulle gift voor arme kinderen, of aan mensen in nood. Dat is ook belangrijk, maar soms misschien wat té gemakkelijk. Nee, het gaat heel concreet om diegene die naast ons staat en om wie een muur is opgetrokken: een partner waarmee de verhouding verkild is, een zoon of dochter met wie de gesprekken zo moeizaam verlopen, een broer of zus die we al jaren niet zien, de collega op het werk die we liever zien gaan dan komen, een vriend of een vriendin die niet meer welkom is, of de buur die wat ons betreft maar beter kan verhuizen. Reik de hand … of neem de uitgestoken hand aan.
Kerstmis is altijd het verhaal van nieuwe hoop die geboren wordt. Ik hoop echt dat die geboorte mag gebeuren met ons gelovigen als bekwame vroedvrouwen en goede voedstervaders. Want, bij het verdedigen van onze waarden en overtuigingen past vastberadenheid. Er over spreken met de juiste woorden, met bedachtzame taal en getuigen in ons handelen, met onze daden… laat ons daar eens heel bewust een project van maken!
