Maar wat we vooral zullen onthouden uit deze vormingsdag,
is wellicht de hoopvolle visie
dat er een toekomst is voor het geloofsleven in onze streek.
Er wordt van de HopParochiePloeg verwacht
dat we die toekomst in een consequent beleid langzaamaan vorm geven.
Want het blijft voor iedereen zoeken en aftasten hoe we dat het best organiseren.
Samenwerken en de beste krachten bijeen brengen zijn hierbij sleutelbegrippen.
En dat vraagt een goeie inschatting van de situatie in de kerkplekken
vanuit een diepe waardering voor wat zovele vrijwilligers nu al doen:
vormselcatechisten, Samana, Okra, koorleden, voorgangers,
spilfiguren, en zovele anderen....
Dàt zal dan ook de basis moeten vormen
voor een visie en een plan voor de toekomst van onze HopParochie.
Iedereen ziet immers wel komen
dat we binnen tien/vijftien jaar niet meer àlles overàl zullen kunnen organiseren.
En dat is wellicht ook geen drama
als we er maar op voorbereid zijn en weten welke stappen we willen nemen.
Tenslotte nog de belangrijkste boodschap van die vormingsdag:
onze parochie zou niet mogen lijken op de palliatieve afdeling van een ziekenhuis
maar op de kraamafdeling!
We verkondigen immers een blijde boodschap, al tweeduizend jaar.
De vreugde van die levensvisie moet ons bijeenbrengen en moed geven.
En het kan echt wel:
dat we kwaliteitsvol vieren op zondag op een deugddoende manier voor alle aanwezigen,
dat we troost en vreugde brengen bij zieken en oudere mensen,
dat we onze vormelingen en jongeren laten voelen dat we hen graag zien,
zoals ze zijn, vanuit de liefde van Christus.
En dat is heus niet zo ondenkbaar
want het is datgene waar we eigenlijk al tientallen jaren mee bezig!
Nu alleen nog durven vertrouwen in Gods Geest
die zelfs in heel donkere omstandigheden nog nieuw leven kan brengen.
Zo was het toch bij Sara, de vrouw van Abraham
en vele andere vrouwen uit het Oude Testament.
Maar eigenlijk ook bij Maria: ontvangen van de Heilige Geest...
We reden na de vormingsdag naar huis
en bewaarden de woorden in ons hart.
(Peter Bb)
