Ik als moderator moet dit dan bewaken. Hoelang houden we de dingen lopende of wanneer stap je over naar een grotere eenheid? Je wordt maar eenheid door dingen samen te doen, door elkaar te appreciëren.
Zoals ik al zei: het eenvoudigste is nieuwe dingen opzetten met de hele pastorale eenheid samen. Ik ben zeer blij met de dingen die reeds samen kunnen gebeuren: de aanstellingsviering, de liturgische diensten in de vasten, de adventswakes
Wat is je toekomstdroom?
Mijn droom staat eigenlijk los van federatie, pastorale eenheid, unité pastorale, of nouvelle paroisse. Voor mij gaat het om gemeenschap kunnen vormen rond Christus. Groeien in geloof, geloof kunnen doorgeven zodat we er deugd aan beleven. Dat is mijn droom. Het concrete doen is zeer interessant maar is relatief.
En hoe zie je dat gebeuren?
Door het andere te doen, uiteraard.
Ik persoonlijk blijf geloven in het format ‘parochie’, wat nu de pastorale eenheid is. Dit betekent dat we op dat stuk territorium alles aanbieden aan allen die christen willen worden in de loop van hun leven. Het idee komt van Alfons Borras. Het grote punt dat we moeten bewaken zowel als team als binnen de werkgroepen is “zijn we bezig met christen worden?” “Zijn we bezig met het evangelie?” “Zitten we genoeg op het spoor van het evangelie?” Daar lig ik soms wakker van.
Want uiteindelijk is dat de eerste taak van de pastoor: verkondigen, het evangelie binnenbrengen.
Wil je nog iets meegeven aan de lezers?
Ik wil iets positiefs en iets negatiefs vertellen om af te ronden.
Het negatieve: wij botsen met zijn allen op het feit dat jongere gezinnen, jongere mensen niet of nauwelijks kerken. Als je daar markteconomisch naar kijkt, dan vraag je je af waar je mee bezig bent. Waar is het nieuwe elan, waar kunnen we ons geloof nog doorgeven? Zelfs de pastorale eenheid als samenwerking is dan ook geen blijvende formule. Dit is dus een enorme uitdaging
