Ze ging als buddy ook meermaals mee op doktersbezoek (huisdokter maar soms ook gynaecoloog, neuroloog enz....) Velen van hen hebben immers onvoorstelbare zaken in oorlogssituaties meegemaakt, hebben een trauma te verwerken of hebben medische problemen waar jaren niet naar omgekeken is. Dat leidt dan weer tot extra kosten en zo kan een buddy weer helpen om de vergoeding te krijgen waar ze recht op hebben of eventueel een voorschot op hun leefloon.
Vaak gaat het over gezinnen waar er voor de kinderen een school gezocht moet worden. Een school die bereikbaar is zonder auto en fiets want ze hebben geen fiets (en kunnen ook niet fietsen). Ja, er is zoveel in orde te brengen: mutualiteit afsluiten en attesten vragen om sociale abonnementen openbaar vervoer, kansenpas aanvragen zodat hun schoolfacturen niet te hoog oplopen (vooral bij schooluitstappen en schoolvoorstellingen). Zorgen voor een abonnement bij de sociale kruidenier (2 x per week); voedselpakket afhalen,...
Het lijkt een moeilijke klus, maar zo klonk Sonja niet. De buddy’s hebben heel veel steun aan elkaar. En bovendien is het vooral de warmte en dankbaarheid van de vluchtelingen zelf die haar duidelijk motiveert. Want naast het (vaak) administratieve helpen zijn er ook de Paasfeestjes voor de kinderen, Sint Maarten feestjes. En ondank het feit dat vele van hen moslim zijn, hebben ze zo graag kerstversiering in hun huisje. Ze organiseren ook wel eens een uitstapje om samen met mensen van hier de integratie te bevorderen.
Het is me in elk geval duidelijk geworden dat zij op een verstandige manier deze mensen willen helpen, met kennis van zaken en concrete dienstbaarheid. En het is niet de bedoeling om deze vluchtelingen aan zich te binden voor jaren en jaren. Nee, ze willen hen vooral helpen om op eigen benen te kunnen staan, hun plan te kunnen trekken. En dat willen die vluchtelingen ook zelf. Ze hebben natuurlijk ook hun fierheid en wíllen dus voor zichzelf kunnen zorgen, zelf hun boterham verdienen! “Niet elke vluchteling is een terrorist of profiteur!”, zegt ze gedreven.
En wat mama Sonja vooral ondervond is dat deze meeste mensen denken en voelen zoals wij. Dat zij willen werken.
Binnenkort kan je mama Sonja zeker eens ‘live’ horen op Ten Bos. We gaan een getuigenis organiseren in een viering. En dat zullen we hier in ’t parochieblad wel op tijd aankondigen. Er zijn ook plannen om er dan een broodmaaltijd aan te koppelen zodat ze langer dan 10 minuten kan vertellen en op vragen antwoorden. En tenslotte zoeken we zeker ook hoe wij als parochie steun kunnen bieden: logistiek of anders…
Sonja en Hugo zijn te bewonderen, vind ik. Maar velen van jullie zullen hen zo al wel kennen. Aarzel zeker niet om hen eens aan te spreken als je een steentje (wat dan ook) wil bijdragen. Hun organisatie heeft ook een facebookpagina. En…. ze hebben nog een tekort aan buddy's, de noden zijn hoog.
(Peter Bb)
