Ruim 10 jaar geleden ontmoetten wij elkaar voor het eerst. Jean-Yves was zijn vierjarige opleiding tot diaken aan het afmaken en ik werd gevraagd om de website van onze federatie, nu Vincentiusgemeenschap, op te starten en te verzorgen. Ondertussen zijn we 10 jaar verder en is diaken Jean-Yves meer dan een begrip geworden binnen onze Vincentiusgemeenschap.
Diaken Jean-Yves, waar komen jouw enthousiasme en bewogenheid vandaan?
Ik (°1974) groeide op in de grensgemeente Rekkem op de wijk ‘t Paradijs. Je moet weten, ik kom niet uit een traditioneel katholiek nest. Over geloof en Jezus Christus werd bij mij thuis nooit gesproken. Ik heb wel alle sacramenten ontvangen. Ik kwam voor een eerste keer met de figuur van Jezus Christus intens in contact dankzij Zuster Paula (zuster van Liefde), kleuterleidster van de 2de kleuterklas. Haar manier van zijn en haar getuigenissen over Jezus hadden mij diep geraakt. Dankzij haar tussenkomst werd ik misdienaar in mijn parochiekerk. Tijdens het middelbaar onderwijs in Menen ebde mijn religieuze interesse wat weg. Na het middelbaar trok ik richting normaalschool Sancta Maria in Ronse. Op het einde van mijn lerarenopleiding vroeg de pastoor of ik een engagement zou willen opnemen mijn thuisparochie. In 1998 werd ik aangesteld tot lid van het parochieteam.
De parochiepastoraal zette wellicht heel wat in beweging?
Inderdaad, dankzij de parochiepastoraal kwam ik in contact met dé figuur die mijn leven verder zou bepalen.
Die eerste ontmoeting met priester Renaat Desmedt was als een vonk.
Deken Renaat was toen coördinator voor de parochiepastoraal in het centrum Licht en Ruimte in Roeselare. Zijn stijl en taal vond ik meer dan inspirerend!. Als jong afgestudeerde werd ik dankzij hem lid van de diocesane werkgroep Vormsel. Samen met de andere leden hebben we ontelbaar veel WWW-dagen georganiseerd in Torhout voor de vormselcatechisten , David- en Jozefdagen voor ons bisdom opgericht (o.a. in Tiegembos!). Jarenlang mocht ik als leider van het Bijbels tentenkamp mij ten volle engageren. Renaat was ook de allereerste die me aansprak over een mogelijke roeping. Tijdens die periode gaf ik ook les in Moeskroen. Ik mocht er ook een jaar lang de directeur vervangen. Toen Renaat me vroeg om te spreken in de Sint—Michielsbeweging te Kortrijk over de figuur van koning David bij jongeren, ontmoette ik bij toeval mijn toekomstige vrouw Sofie. In Sint-Michiel leerde ik ook de charismatische priester Noël Bonte kennen. De profetische woorden van Renaat klinken nog steeds door: ‘Gods wegen zijn ondoorgrondelijk’.
Zo te horen was en is deken van Roeselare Renaat Desmedt de rode leidraad in jouw leven.
Via Renaat was ik ook kind aan huis in het diocesaan centrum “Licht en Ruimte” te Roeselare. Daar ontmoette ik ook heel wat boeiende mensen. Weeral was er een kloosterzuster. Zr. Marie- Françoise, werkzaam in “Licht en Ruimte”, die mijn leven sterk beïnvloedde. Na de afbraak van Licht en Ruimte bleef het contact heel intens.
Meer dan 20 jaar heeft deze zuster voor mij gebeden!
Zowel eerder genoemde zuster Paula en zuster Françoise waren aanwezig op mijn wijding tot diaken dit jaar precies 10 jaar geleden. Ondertussen zijn beide zusters overleden. Renaat is trouwens ook de peter van onze zoon Eli.
Hoe kwam je dan in Vichte terecht?
Na 8 jaar Moeskroen, kreeg ik de kans om als godsdienstleerkracht les te geven in de gemeentescholen van Ingooigem en Vichte. De religieuze roeping waarover ik reeds eerder sprak, bleef maar de kop opsteken. Daar ik al een vooropleiding theologische academie had gevolgd mocht ik wat vroeger aan de diakenopleiding starten Om gewijd te worden tot permanent diaken moet je de minimum leeftijd van 35 jaar hebben bereikt .In Rome werd dispensatie gevraagd en kon ik vroeger worden gewijd. Dit bracht met zich mee dat ik toentertijd de aller jongste diaken van het bisdom werd. Mijn stage tijdens die opleiding bracht ik door in de Sint-Maartenparochie in Kortrijk. Voormalig parochiepriester Luc Vandemoortele, waarmee ik een goede band had, stelde dan alles in het werk opdat ik dan mijn taak als diaken niet in Kortrijk, maar in de toenmalige federatie Anzegem zou opnemen. Daardoor verhuisde ik dan ook naar mijn huidige woonplaats te Vichte. Na mijn wijding als diaken koos ik bewust om mijn taak als diaken te combineren met een deeltijdse lesopdracht in de gemeentescholen van Ingooigem en Vichte.. De contacten met jongeren wilde ik heel graag behouden. De groei van parochie tot federatie en dan tot pastorale eenheid mocht ik realiseren met heel wat vrijwilligers en vooral met priester Jan Sevenhant, met wie ik een bijzondere collegiale band heb.
Tijdens de voorbije 10 jaar kon je ook proeven van 2 merkwaardige en boeiende diocesane opdrachten.
Toenmalig bisschop van Brugge Mgr. Josef De Kesel vroeg mij om deel uit te maken van het diocesaan diaconaatsteam in opvolging van de priesters Antoon Willepit en Geert Morlion die elk respectievelijk tot deken werden benoemd. Ik mocht samen met enkele mensen de groep van diakens trekken. Tevens hielp ik opleiding geven aan de kandidaat diakens. Die opdracht heb ik na 3 jaar moeten stop zetten om in 2013 het werk van afscheid nemend pastoor Luc verder in te vullen.
Dit jaar kon ik totaal onverwacht proeven van een jaartje als godsdienstinspecteur.
(deze vervangingsopdracht loopt nog tot eind juni) De contacten met scholen, leerkrachten en kinderen waren voor mij bijzonder boeiend en leerrijk. Samen met mijn collega’s inspecteurs mag ik leerkrachten in verschillende scholen bemoedigen en adviseren. Ik ben bisschoppelijk gedelegeerde An Quaghebeur heel erkentelijk voor de kans die ik heb gekregen.
Wat vind je vooral belangrijk tijdens je pastorale opdracht?
Het voorgaan bij een uitvaart doe ik het allerliefst.
Je kunt heel veel mensen ontmoeten in een heel broze situatie. Mensen snakken naar een luisterend oor, je verhaal kunnen doen. Je komt altijd toe in een nieuwe omgeving. Ik heb tal van mensen mogen ontmoeten in tal van situaties. Dan mogen meegaan in hun verhaal en dan vooral gaan zoeken hoe dat we met woorden en symbolen de brug kunnen maken van gisteren naar morgen. Telkens schept dit een band…
Het laatste wat ik ook nog wil vernoemen is het gebed.
Het is goed dat wij heel veel organiseren. Het is heel belangrijk dat wij ook heel veel doen. Maar voor mij is vooral belangrijk dat wij het gebed niet kwijt spelen. Gebed in zijn verschillende vormen. Af en toe stil vallen hetzij individueel of in groep en de kracht van het gebed ontdekken of herontdekken. Als een pauzeknop om de batterijen opnieuw op te vullen. Vooral niet vergeten dat contact met die Jezus te hebben en te onderhouden zodat Hij ons weer vult met Zijn Geest om weer aan de slag te gaan.
Om af te sluiten wil ik graag God danken voor 10 jaar wijding! Uiteindelijk doe je het vooral voor Hem en met Hem ..met vallen en opstaan.Ik dank de vele mensen die mij hebben gesteund in deze periode! Dank aan de vele mensen die reeds een kaartje of een attentie hebben gegeven…uiteraard deugddoend!Heilige Drie-eenheid (feest waarop ik ben gewijd) Vader, Zoon en Heilige Geest, alles wat gebeurd is was goed: vreugde en pijn, want het was Uw wil. Zoals de Franse schrijver Bernanos zijn Journal d’un curé de campagne afsluit: ‘Tout est grace’ Alles is genade! Zeg dank met mij! Laten we verder voor elkaar bidden…Kome wat komt…van U is de toekomst!
Op 7 juni viert diaken Jean-Yves 10 jaar wijding
Stefaan Archie
