Na het rozenkransgebed in de St.-Stefanuskerk klamp ik priester Willy aan om een foto te nemen in de tuin van de kerk. Nadien rijdt priester Willy mee naar zijn appartement voor dit interview. Terwijl hij koffie voor ons zet, praat hij al voluit over zijn verhuis, over de prachtige dingen die hij hangen heeft in zijn appartement,…Het is al snel duidelijk dat ik stof zal hebben voor een boek in plaats van een artikel.
Vertel eens priester Willy, je verhuisde naar hier vanuit Lendelede, maar ik vermoed dat je niet van daar afkomstig bent?
Nee Stefanie, ik ben van de kust, van Oostende. Ik ben geboren als enige zoon in een warm en gelovig nest. Mijn ouders stonden er wel op dat ik niet altijd alleen was, dus we brachten veel tijd door met neven en nichten.
Vanwaar de interesse om priester te worden?
Bij mij is dat langzaam gegroeid. Ik ging wekelijks naar de kerk met mijn ouders, in het middelbaar was ik ook actief in de KSA en engageerde ik me bij de misdienaars van de parochie. Vanaf het 5e middelbaar begon ik te denken over de toekomst en besliste ik uiteindelijk om naar het seminarie te gaan. Ik startte in 1962, net voor het 2e Vaticaans Concilie. Ik kreeg er een zeer goede theoretische opleiding. Het was er in die tijd heel streng. We mochten bijvoorbeeld niet op vakantie naar zee... gelukkig maakten ze voor mij een uitzondering, anders kon ik niet naar huis tijdens mijn vakantie. Maar er veranderde veel na het 2e Vaticaans Concilie. Je voelde een veel grotere openheid. Er werden gespreksgroepen opgericht binnen het seminarie en er was ruimte om onze spiritualiteit te laten groeien.
En na het seminarie?
Ik was 24 jaar toen ik als onderpastoor gestart ben in Torhout. Na 3 jaar werd ik gevraagd om pastoor te worden in Brugge, Christus Koning. Er was daar niets toen ik aankwam.Ik hielp om de parochie terug nieuw leven in te blazen. Na 8 jaar kreeg ik een benoeming in Knokke-Zoute. Helemaal iets anders, een echte toeristenkerk. Alles was daar heel onpersoonlijk, waardoor het parochiaal leven wel erg zwak was. Door het oprichten van een parochiecentrum, scholen,… kreeg de parochie een heropleving. 11 jaar later werd ik benoemd in Oostende om daar min of meer hetzelfde te doen, de parochie nieuw leven in blazen. Ik wil er wel de nadruk op leggen dat ik dit alles niet alleen heb gedaan, ik mocht telkens samenwerken met fantastische mensen. Dat is de sleutel van succes… samenwerken. Vanuit een periode van stadsparochies kreeg ik Lendelede toegewezen. Een dorp…dat was een hele uitdaging. Ik werd er met open armen ontvangen. Het bruiste er van de sociale verenigingen. Ik ben daar gebleven tot mijn pensioen. Tijdens mijn opdracht van pastoor was ik ook nog actief op andere vlakken. Ik was o.a. gewestsproost van de Chiro, gaf een aantal jaar les godsdienst in het middelbaar en ik hielp ook de Damiaanactie oprichten in Brugge. Ik ben lang lid geweest van de Raad van Bestuur van de Damiaanactie in West-Vlaanderen. Ik was graag bezig met verschillende taken, dat maakte het boeiend en is heel verrijkend.
Je koos voor onze Vincentiusgemeenschap om je te settelen na je pensioen…
Ja, ik kreeg verschillende aanbiedingen. Maar ik wilde terug naar een dorp en ik kende diaken JeanYves al een tijdje. En toen priester André verhuisde, was het een logische volgende stap. De mensen van deze gemeenschap zorgden ervoor dat ik me onmiddellijk thuis voelde. Ik ben dan ook blij dat ik als priester op rust in deze gemeenschap ten dienste kan staan. Ik help graag waar nodig. Ik ga dagelijkse de viering voor in het klooster van Vichte, ik ga ook de viering voor in WZC Wielant in Ingooigem en waar nodig zorg ik voor een vervanging.
Je koos resoluut voor een parochie,heeft dit een reden?
Een parochie biedt als priester het meeste variatie. Ik hou niet van eenzijdige pastoraal. De parochie is een heel diverse opdracht. Je hebt contact met kinderen, scholen, jonge gasten, verloofden, ouderen, zieken,… Die opdracht gaf me voldoening.
Hoe vind je de werking van onze pastorale eenheid?
Mijn eerste indruk was dat hier veel gelijkenissen zijn met mijn vorige parochie Lendelede. Een bloeiende gemeenschap waar heel wat mensen zich inzetten. Het is mooi hoe er initiatieven zijn zoals de Sint-Arnoldusnoveen, de rouwgroep, de initiatieven met jongeren… dat houdt de gemeenschap levendig.
Het is belangrijk om hierop verder in te zetten.
Kan je de mensen van onze gemeenschap een boodschap meegeven?
Ik zou een oproep doen om het sociaal leven in ere te houden. Om de vele contacten met de verenigingen te onderhouden. Om vanuit die engagementen samen te komen voor gebed en eucharistie. Dit versterkt alleen maar het engagement dat mensen opnemen binnen een vereniging. En uiteraard wil ik als laatste meegeven… blijf positief. Het goede gebeurt…
Dankjewel priester Willy voor deze aangename babbel. Ik voel dat we nog lang niet uitgepraatzijn...
StefanieDeWitte
