Jef Mermans werd geboren op het einde van de Eerste Wereldoorlog in Dessel als oudste van twee zonen in een landbouwersgezin. Na zijn basisschool in Dessel, en zijn middelbare studies aan het Sint-Jan Berchmanscollege in Mol besloot Jef om naar het seminarie van Mechelen te gaan.
Die studies verliepen niet zoals verwacht. In 1940 brak Wereldoorlog II uit, en moest hij samen met een groot aantal seminaristen vluchten naar Frankrijk. Daar konden ze wel ongehinderd de priesters uit de streek helpen.
Op 25 juli 1943 wijdde kardinaal Van Roey hem door gebed en handoplegging tot priester. De eremis van Jef in Dessel was niet eenvoudig, midden in de oorlog. Maar zijn ouders hadden op voorhand goed gespaard en enkele van de dieren uit hun stal kwamen op de tafel terecht.
Al vlug werd hij benoemd tot leraar aan het Klein Seminarie van Hoogstraten. Dat werd een speciale vorm van herderschap: de opvoeding en de vorming van jonge mensen, waar hij zich ten volle aan heeft gegeven, en dat gedurende 22 jaar. Hij had vooral jongens in zijn klassen, 14-15-jarigen, midden in hun puberteit. Ook in zijn lessen Latijn en Grieks vormde hij die mannen en gaf hun zijn levenswijsheid mee. Nochtans ging toen zijn hart al uit naar de parochie. Elke weekend fietste hij van Hoogstraten naar Weelde om daar zondagsdienst te gaan doen. Geen wonder dat hij in die tijd de bijnaam ‘Lapebie’ kreeg, naar analogie met de beroemde winnaar van de Ronde van Frankrijk.
En toen in 1965 de parochie Achterbos vacant kwam en mgr. Daem die aan hem aanbood, was hij erg blij. Het is daar dat hij zich ten volle heeft uitgeleefd. Daar kende de herder zijn schapen, hij wist wat er leefde. En midden in de concilietijd heeft hij zijn parochie met voorzichtigheid, wijsheid en tact geleid naar de nieuwe tijd. Ook voor hem was dat niet gemakkelijk. Gelukkig kon hij genieten van een goede thuis, omdat zijn trouwe huishoudster Marieke Ooms zorgde voor de huishouding. En van de steun van confraters, zusters en vele geëngageerde leken, die met hem de parochie droegen. Jaarlijks trok hij met een groep parochianen naar Lourdes. Dat was voor hem een manier om mensen eens anders te leren kennen.
Toen hij de parochie verliet om met pensioen te gaan, zei hij: “Ik heb in Achterbos mijn hart en een stuk van mijn vinger verloren.” Dat laatste omdat hij ooit onvoorzichtig was omgesprongen met een grasmachine. Dat de parochie Sint-Apollonia nadien werd opgeheven, heeft hem heel veel pijn gedaan.
In 1993 ging hij wel met pensioen, maar bleef hij heel dienstbaar bij de zusters, in de kapel van de Hooidonk. Na het vertrek van priester Van Veldhoven, vond hij een nieuwe parochie en een nieuwe thuis in de kapel van het Kempisch Domein van Sas VII. Daar voelde hij zich “in zijn sas”. Ook daar heeft hij zijn hart verloren, weliswaar geen stukje van zijn vinger.
Hij bleef de dienstbare priester, zolang zijn krachten het toelieten. In 2017 moest hij zijn huis verlaten en werd hij resident in het woon-en zorgcentrum Alfons Smet Residenties.
Vorig jaar, dag op dag honderd jaar na zijn geboorte, vierden we met zijn familie en vrienden zijn jubileum. Het was ook de 75ste verjaardag van zijn priesterwijding. Onze bisschop kwam hem feliciteren en een pauselijke zegen overhandigen. De viering kreeg meervoudige opvolging. Ook het woon-en zorgcentrum wilde vieren, de parochie Sint-Niklaas en de vrienden van de kapel van het Kempisch Domein.
De laatste maanden was hij een beetje verdwaald. We mochten met hem en zijn familie het ziekensacrament vieren. En vorige week heeft hij rustig zijn handen en zijn hart neergelegd in het hart van zijn Schepper…We vertrouwen erop dat wat we in een kerklied zingen, voor hem werkelijkheid geworden is: “Wie zijn taak als mens vervulde in dit leven, hem zal God zijn vriendschap en zijn liefde geven.”
Rik Aegten
